Divergent: Becoming Dauntless

Een gevecht

Ik haal opgelucht adem als ik zie dat ik moet vechten tegen Myra. Van íedereen waarbij ik ingedeeld zou kunnen worden, had ik het meest op haar gehoopt, omdat ik denk dat wij aan elkaar zijn gewaagd. Ik ben bijna net zo'n slechte vechter als zij, maar ik probeer daar iets aan te doen. En zij lijkt het te accepteren dat ze niet kan vechten.

'Nee!' stoot Rose uit. 'Ik moet tegen Molly!' Ze raakt bijna in paniek. 'Rustig maar, Rose, het komt wel goed. Je moet in jezelf geloven,' zeg ik tegen haar. Maar ze schudt haar hoofd. 'Van Molly kan ik nóóit winnen!' Ik voel haar paniek, omdat ik haar begrijp. Dat is precies wat ik ook denk als het om Molly gaat: van haar kan ik nooit winnen. Ik weet niet wat ik moet doen en daarom kijk ik haar maar gewoon meelevend aan.

Mijn paniek wordt erger als ik steeds dichter bij mijn gevecht kom. Voor mij moeten Rose en Molly vechten en ik ben gespannen voor Rose. Ik hoop echt dat ze wint, maar eerlijk gezegd denk ik dat niet. We hebben Molly zien vechten gisteren en ze is echt goed. Ik vind het niet leuk om toe te geven, maar het is echt zo. Austin komt tevreden teruggelopen als hij gewonnen heeft van Al, die ook lijkt te denken dat hij het niet kan, omdat hij niet bepaald zijn best doet. Of hij is echt snel bewusteloos geslagen.

Mijn hart gaat als een bezetene tekeer als Rose de ring betreed en tegenover Molly gaat staan, die gemeen naar haar grijnst. 'Heb je er al zin in?' zegt ze. Rose reageert niet. Ik zie hoe bang ze is. Ik probeer haar op te peppen door te roepen: 'Kom op Rose, je kunt het wel!' Ik zie dat het iets helpt, maar als Molly begint te lachen, kijkt ze nog wanhopiger. Heel even gebeurt er niks, maar dan begint Molly te slaan. En ze slaat raak.

Rose probeert zich te verdedigen en terug te slaan, maar uiteindelijk valt ze bewusteloos op de grond. Molly grijnst gemeen en verlaat de ring. 'Rose..' mompel ik, terwijl ik naar haar toe ren. Ze is helemaal bebloed. Austin en Randy helpen me om haar de ring uit te krijgen. Four, een van onze trainers, bekijkt haar even. Dan zegt hij: 'Breng haar maar naar de ziekenboeg.' Ik knik en wil met Austin en Randy meelopen, maar Four zegt: 'Jij niet, jij moet vechten.'

Mijn maag draait om als ik me bedenk dat ik nu moet vechten. Ik zie weer voor me hoe Molly een paar rake stoten geeft aan Rose, die op de grond in elkaar zakt. En ook al moet ik tegen Myra, ik ben doodsbang. Heel even blijf ik staan, maar dan loop ik terug naar de ring. 'Succes,' hoor ik iemand zeggen. Ik draai me om en zie Peter staan, die tegen de muur leunt. Heel even twijfel ik of hij het wel tegen mij heeft, maar ik denk van wel aangezien hij me aankijkt. 'Dank je..'

Dan loop ik echt naar de ring, waar Myra al in de vechthouding staat. Ik ga ook klaarstaan en een hele tijd kijken we elkaar gewoon aan. 'Komt er nog wat van?!' roept Molly dan spottend. 'Of durven jullie niet?!' Nee, ik durf inderdaad niet. Maar ik moet er toch aan geloven. Myra doet een stap naar voren en haalt uit naar mijn gezicht, maar ik stap weg en doe hetzelfde. Mijn vlakke hand komt tegen haar wang, omdat ik haar niet met mijn vuist wil slaan.

Molly begint te lachen. 'Bitch fight!' Ik voel dat ik rood word. Ik moet echt wat meer gaan doen als ik wil winnen. Ik haal diep adem en geef Myra dan een trap in haar zij. Ze wankelt even en haalt uit naar mijn schouder. Ze slaat me niet hard en de pijn is meteen weer verdwenen. Ze haalt uit met haar voet en wil me tegen mijn zij schoppen, maar ik schop haar voet weg, waardoor ze op de grond valt.

Ik ben verbaasd als ze blijft liggen. Staat ze niet meer op om verder te vechten? Plotseling word ik boos op haar. Ik wil haar helemaal niet in elkaar slaan, maar als ze zo doet zal dat wel moeten! Snapt ze dan echt niet dat het pas stopt als de een bewusteloos is? Als ze op de grond blijft liggen, zullen mijn trappen alleen maar harder aankomen! En aangezien ik al niet zo sterk ben, zal het nog een tijdje gaan duren.

Dan doe ik wat ik in films heb gezien en in boeken heb gelezen: ik trap in haar nek, net hard genoeg om ervoor te zorgen dat ze bewusteloos raakt. Als ik de plek precies geraakt heb, blijft ze roerloos liggen. Dan komt het toch nog van pas dat ik in Eruditie gezeten heb. Ik weet in ieder geval de plek waardoor iemand bewusteloos raakt precies te vinden.

Ik sleep Myra mee de ring uit en leg haar neer. Dan ga ik op de grond zitten en bedenk ik me wat ik net gedaan heb. 'Goed gedaan,' hoor ik dan. Ik weet niet wie ik verwacht te zien, maar in ieder geval niet Peter. Ik kijk hem onderzoekend aan om erachter te komen of hij het meent of dat hij sarcastisch is, maar ik kan geen sarcasme ontdekken. Dan reikt hij me een flesje water aan. Ik weet niet wat ik moet doen: het flesje aanpakken of niet? Ach, waarom niet? Ik pak het aan en zeg: 'Bedankt.' Dan neem ik een paar slokken.

Gelukkig heeft verder niemand aandacht voor me, omdat er alweer een nieuw gevecht begint. Edward moet tegen een jongen. Edward is degene die het breedst gebouwd is en er het sterkst uitziet en ik denk dat alleen Peter hem aan zou kunnen. Over Peter gesproken, hij staat nog steeds naast me. 'Ja?' vraag ik dan. Hij grijnst en gaat dan naast me op de grond zitten.

'Hoe wist je haar met die éne trap bewusteloos te krijgen?' vraagt hij me. Hij klinkt echt nieuwsgierig. Ik haal mijn schouders op. 'Ik had toevallig gezien en gelezen waar die plek zit.' Ik wil het nu niet over Eruditie hebben. Hij knikt. 'Zal ik je een tip geven?' zegt hij dan. Zonder op mijn antwoord te wachten gaat hij verder. 'Je moet proberen om je angst niet toe te laten. En je moet geen medelijden hebben met je tegenstanders, want dat hebben zij ook niet met jou. Het maakt hen echt niet uit als jij ze laat winnen en je straks onder de rode streep staat. En als je er dan uitvliegt, boeit het ze ook niet.'

Ik kijk hem aan en ik weet dat hij gelijk heeft. Het kan niemand iets schelen als ik iedereen laat winnen en zelf onder de rode streep kom te staan, bij de laatste drie. Rose misschien. Maar ik kan het gewoon niet van me afzetten. 'Waarom vertel je me dat?' vraag ik niet-begrijpend. Hij haalt zijn schouders op. 'Omdat ik vond dat je het moest horen. Als je niet in jezelf gelooft, dan zul je inderdaad bij de laatste drie eindigen. Dus als ik jou was, zou ik maar snel een manier verzinnen om in jezelf te geloven.'

Na dat gezegd te hebben, staat hij op en loopt hij naar de andere kant van de zaal, waar hij het gevecht bekijkt. Ik zucht en kijk naar de grond. Hij heeft gelijk, maar waarom vertelt hij het me? Hij heeft gezegd dat het niemand iets kan schelen als ik eruit zou vliegen. Maar als het echt niemand kan schelen, waarom vertelt híj het me dan? Ik kijk naar Peter, die ook naar mij kijkt. Ik weet niet wat hij wil.

Ik sta op en loop naar Four. 'Mag ik nu kijken hoe het met Rose is?' Hij knikt en ik loop de zaal uit. Als ik haar gevonden heb bij de ziekenboeg, ziet ze er niet al te best uit. Ze heeft bijna overal blauwe plekken. 'Abby!' zegt ze meteen als ze me ziet. 'Heb je gewonnen? Zeg me dat je gewonnen hebt..' Ik knik. 'Ja, ik heb gewonnen.' Ik zeg haar niet wat Peter tegen me zei. 'Goed zo.' Ze probeert te glimlachen, maar dan trekt ze een pijnlijk gezicht. 'Hoe gaat het nu met je?' vraag ik. 'Gaat het al wat beter?'

'Het gaat wel. Vooral mijn gezicht doet pijn, verder doet alles het nog prima.' Austin en Randy zijn er ook nog. Gek, ik wist helemaal niet dat ze zulke goede vrienden waren in Oprechtheid. 'Ik moet alleen nog wel hier blijven vannacht.' Mijn maag draait om als ik me bedenk dat ze vannacht niet mee komt naar de slaapzaal. 'Ik mag ook niet naar de kantine voor het avondeten, ik moet hier eten..' Ik glimlach. 'Oké, als jij niet naar het eten toe kan komen, komt het eten wel naar jou toe.' We besluiten om alle drie bij Rose te eten op de ziekenzaal.