Divergent: Becoming Dauntless

Uitslag

Als ik mijn ogen opendoe, schiet er een felle pijnscheut door mijn hoofd. Ik grijp naar mijn hoofd en kreun even. 'Gefeliciteerd!' zegt Eric als hij bij me komt staan. Als ik hem aankijk, grijnst hij. Net als de andere leiders. Behalve Four. 'Je hebt het goed gedaan.' Ik knik en ga van de stoel af. 'We zijn dol op happy endings!' zegt hij dan, nog steeds grijnzend. Ik voel dat ik rood word. Ik wil weg hier. Snel.

Zwijgend zit ik samen met Austin te wachten totdat Rose en Randy terugkomen. Austin kwam na mij en vertelde me dat mijn tijd tien minuten was. Volgens mij is dat wel goed, aangezien ik hogere tijden heb gezien. We willen allebei niet praten over ons landschap. Ik voel me.. raar. Ik heb alle angsten overwonnen, maar het voelt niet echt als een overwinning. Simulatie-Peter houdt van mij. Maar doet de echte Peter dat ook?

'Ik ben zo blij dat het eindelijk voorbij is!' zegt Rose blij. Austin, Randy en ik zijn ook blij, maar onze gezichten zijn nog steeds grauw. We kunnen de beelden nog steeds niet echt van ons afschudden. Iedereen is geweest en de meesten zitten in de kantine. Inclusief Peter. Hij zit samen met Molly en Drew, die er heel slecht uitzien. Peter's gezicht is grauw, maar verder lijkt hij oké te zijn. Vlak voordat hij naar mij kijkt, wend ik mijn blik af.

Ik durf zijn blik niet te beantwoorden, schijterd dat ik ben. 'Wie gaat er mee een drankje doen?' vraagt Austin dan. Ik herinner me nog de laatste keer dat ik "een drankje" gedaan had. 'Nee, dank je.' Maar Randy wil wel en hij gaat samen met Austin naar de Kolk. Rose en ik zijn nu nog alleen over. 'Ik weet nog dat we samen in de trein zaten,' zegt ze glimlachend. 'Ik hielp jou en jij hielp mij.'

Ik knik en glimlach ook. 'Ik vond het heel fijn dat je er was. Zonder jou had ik het denk ik niet gered.' Ook niet zonder Austin en Randy, maar vooral niet zonder Peter, die trouwens nog steeds naar me kijkt. Maar ik durf niet terug te kijken. 'Ik vond het ook fijn dat jij er was.' Rose glimlacht weer. 'Nu nog steeds.' Ik knik. 'Nu nog steeds.'

'Hé, zou ik Abby even van je mogen lenen?' Ik schrik me rot als Peter ineens bij onze tafel staat. Mijn hart gaat meteen als een gek tekeer. Rose kijkt hem boos aan. Dan kijkt ze naar mij. Oké, vroeg of laat moet ik toch met hem praten. Ik knik naar Rose, die me aankijkt alsof ik gek ben. Dan staat ze toch op en loopt ze weg.

Peter gaat tegenover me zitten en zegt: 'Doe je dat nou expres? Voor alle keren dat ik jóu genegeerd heb?' Hij grijnst. Ik voel dat ik rood word en ik schud alleen mijn hoofd. Ik kan hem toch niet vertellen dat ik bang ben om naar hem te kijken, omdat ik zo graag bij hem wil zijn? 'Hoe ging het?' vraagt hij dan. 'Het ging.. oké,' zeg ik dan. 'En bij jou?' Hij knikt. 'Bij mij ook wel.' Ik kijk even naar Molly en Drew, die raar naar me kijken.

'Ik denk dat Molly en Drew-' 'Het kan me niks schelen wat Molly en Drew willen,' onderbreekt hij me. Dan legt hij zijn hand op die van mij. Ik voel dat ik rood word en ik kijk naar onze handen. Het is even stil, maar dan zeg ik: 'Ik-' Op precies hetzelfde moment als hij dat ook zegt. Peter lacht even en gebaard dat ik eerst mag. Mijn hart gaat als een gek tekeer.

Ik wil weten of hij ook van mij houdt. Ik wil het net vragen, maar ik ben te schijterig. Daarom zeg ik alleen: 'Je zat in mijn landschap.' Hij kijkt me aan. 'Jij zat ook in die van mij. Dus ik denk dat we tegen elkaar gelogen hebben toen we zeiden dat we niet bang voor elkaar waren.' Hij glimlacht licht. Ik schud mijn hoofd. 'Ik was niet bang voor jóu, ik..' Verder kom ik niet.

'Wat? Vertel het me, alsjeblieft..' Hij kijkt me met zulke schitterende ogen aan dat ik even vergeet hoe ik adem moet halen. 'Ik was bang dat je iets zou overkomen..' zeg ik zachtjes. Ik verwacht dat hij zal lachen, maar hij glimlacht. 'Dat is ook de reden waarom jij in de mijne zat.' Ik durf het eigenlijk niet te vragen, maar ik wil weten wat er gebeurde toen ik erin zat. Daarom verzamel ik al mijn moed, maar hij is eerst. 'Wat deed ik in de jouwe?'

Ik probeer het luchtig te brengen. 'Oh, je werd neergeschoten.' Ik besluit om alleen dat te vertellen. Hij begint te lachen. 'Wat saai, jij ook al.' Ik grijns even. We zaten in elkaars angstlandschap. We hebben gezoend. Ik hou van hem. 'Wat betekent het dat we in elkaars angstlandschap zaten?' vraagt hij. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet al wat het voor mij betekent. 'Ik denk..' Maar verder kom ik niet.

'Ik denk..' zegt hij, maar hij stopt met praten en kijkt langs me heen. Ik wil omkijken, maar hij kijkt alweer naar mij en zegt: 'Hé, zoek me vanavond op het feest, oké?' Ik kijk hem niet-begrijpend aan. 'Wat bedoel je?' vraag ik. 'Na de uitslag wordt er een feest gegeven. Ik zie je dan.' Hij haalt zijn hand - die nog steeds op de mijne ligt - nu van de mijne af en staat op. Zonder nog iets te zeggen, loopt hij weg.

'Wat moest hij van je?' Austin, Randy en Rose komen weer bij me zitten. 'Oh, niks.' Ik kijk even naar Rose. Ik heb het idee dat ze tegen de jongen gezegd heeft dat Peter bij me was. Ze kijken me wantrouwend aan. Ik besluit om alles open te gooien. Ze zijn mijn vrienden. 'We.. zijn vrienden.' Oké, ik besluit om de helft open te gooien. Of misschien is dit wel de waarheid. Ik weet nu namelijk nog steeds niet waar Peter en ik staan.

'Vríénden?! Meen je dat?!' Ik knik. 'Hij spoort niet!' Ik kijk Austin boos aan. 'Hou op! Peter en ik zijn vrienden.' Hij zucht. 'Hij behandelt je niet goed! Straks negeert hij je weer!' Ik rol met mijn ogen. 'Oh, je bedoelt die keer dat jij tegen hem gezegd had dat hij uit mijn buurt moest blijven?' Austin wordt rood. 'Ik weet heus wel wat ik doe, oké?' Hij zucht. 'Oké.' Wauw, dat had ik niet verwacht. 'Oké.'

Overal om ons heen wordt er geklapt en gejuicht. De leiders komen binnen en ik word meteen zenuwachtig. Wat als ik er niet bij zit? 'Aspiranten!' zegt Eric. 'De meesten van jullie zijn erg vooruit gegaan! Zij hebben laten zien dat ze een plekje verdienen in Onverschrokkenheid. Maar helaas zijn er ook een paar bij die de inwijding niet succesvol hebben afgerond. De laatste vier zullen niet toegelaten worden in Onverschrokkenheid.' Ik schrik. De laatste víér?! De ranglijst wordt op de muur geprojecteerd. Mijn ogen blijven meteen steken bij plaats 4 en 5. Peter is vierde en ik ben vijfde. Ik ben vijfde! Ik heb het gehaald! 'We hebben het gehaald!' Rose springt op en klapt blij in haar handen. 'Ja!' zeg ik. Austin en Randy hebben het ook gehaald. We hebben het allemaal gehaald!

'Gefeliciteerd, aspiranten die de inwijding succesvol hebben afgerond!' roept Eric. Ik scan de lijst weer en doe een wonderbaarlijke ontdekking: Molly en Drew hebben het niet gehaald. MOLLY HEEFT HET NIET GEHAALD! Ik ben van haar af! Ik zie haar geschrokken blik en ze begint te huilen. 'Hé, zullen we naar Molly toegaan om het haar in te peperen?' zegt Austin grijnzend. Ik kijk hem aan.

Molly heeft het me heel erg lastig gemaakt. Ze heeft me in elkaar geslagen. Ze is doorgegaan zelfs toen ik al knock-out was. Ze heeft me vernederd en getreiterd. Maar toch kan ik mezelf er niet toe zetten om het haar in te wrijven. 'Nee,' zeg ik. 'Laat haar maar gewoon.'

Ik zit nu officieel in Onverschrokkenheid. Samen met de mensen van wie ik hou.