Divergent: Becoming Dauntless

Bedreiging

Rose en ik gaan aan een tafel in de kantine zitten en proberen bij te komen van de schrik. Er zullen aspiranten afvallen tijdens de eerste 2 fases en er is een grote kans dat ik een van hen ben. Óf ik zal heel snel fysiek in orde moeten raken, of het is klaar. Ik slik en weiger te geloven dat ik weg zal moeten.

Het verbaast me hoe makkelijk ik me om kon kleden in Onverschrokkenheids kleren en hoe makkelijk ik mijn kleren uit Eruditie in de verbrander kon gooien. Nu pas besef ik me hoe slecht Eruditie eigenlijk bij me past, ook al was dat de uitslag van mijn test. Het was alleen maar de uitslag van mijn test, omdat mijn ouders me jarenlang ingeprent hebben hoe ik me moest gedragen.

Rose en ik scheppen allebei een hamburger op en beginnen langzaam te eten. Het eten hier is erg lekker, daar zou ik wel aan kunnen wennen. 'Ik voel me zo opgelucht nu ik eindelijk weg ben uit Oprechtheid,' zegt Rose. 'En ik heb niet eens één keer de neiging gehad om alles te zeggen wat ik denk!' Ik glimlach even. 'Ik heb niet eens één keer de neiging gehad om een boek te pakken.'

Rose pakt haar beker water vast en houdt die omhoog. 'Op ons! Op onze overstap!' Ik grijns nu en pak mijn beker ook vast. We proosten op ons, op onze overstap. Dan kijk ik even om me heen naar de andere aspiranten. 'Zie je die drie daar?' vraagt Rose ineens. Ik kijk in de richting waar ze naar knikt en ik zie twee jongens en een meisje staan. 'Ja?' zeg ik. 'Dat zijn Peter, Drew en Molly.' Ik kijk naar de jongen met zwart haar en donkergroene ogen. Hij had net een opmerking gemaakt over Tris, toen ze haar grijze jas uitdeed.

'Als ik jou was, zou ik maar uit hun buurt blijven,' gaat Rose dan verder. 'Ze sporen echt niet en ze zijn altijd heel gemeen. Vooral Peter, dat heb je net waarschijnlijk ook gemerkt. Echt, we kunnen ons beter afzijdig houden en geen ruzie met ze zoeken, anders wordt het nog moeilijker om fase één door te komen..'

Ik krijg kippenvel bij het idee om factieloos te worden. Het lijkt wel alsof het drietal ons gehoord heeft - wat niet kan aangezien ze bijna aan de andere kant van de kantine staan en iedereen door elkaar heen aan het praten is - want ze komen onze kant opgelopen. Ik hoop dat ze aan een andere tafel gaan zitten, maar alle hoop vervliegt als ze tegenover ons komen zitten.

'Rose, wat gezellig!' zegt het meisje, Molly, zogenaamd enthousiast. 'Het ziet ernaar uit dat we nog steeds in dezelfde factie zitten.' Oh ja, ze komen alle drie ook uit Oprechtheid. Daarom kent Rose ze ook zo goed. Ik bestudeer het drietal even. Molly en Drew zitten allebei naast Peter, die dus in het midden zit, alsof hij een soort leider is. Ik zeg dit niet om onaardig te zijn, maar Molly is niet bepaald knap. Ik vind mezelf al niet knap, maar Molly is echt verre daarvan. Drew kan er nog mee door en Peter.. tja, hij is gewoon knap, laat ik het maar toegeven. Hij is knap, ook al heeft hij een duistere, arrogante uitstraling. Ik zie ook dat hij een klein littekentje op zijn wang heeft.

'Dat vinden we heel leuk,' gaat Molly verder. Voor iemand uit Oprechtheid kan ze bijzonder goed liegen. Ik snap waarom ze weg is gegaan. Rose en ik doen net alsof we haar niet horen. Molly zucht dan. 'Maar nu even serieus. Waarom zitten we weer met jou opgescheept?!' zegt ze verveelt. 'Ik snap trouwens sowieso niet waarom je voor Onverschrokkenheid gekozen hebt, want je snapt zelf toch ook wel dat je het niet gaat halen?'

Het drietal begint te lachen. 'Als ik jou was, zou ik maar meteen opgeven. Dat bespaart je de vernedering alvast.' Ze begint weer dom te lachen. Dan kan ik er niet meer tegen. Het kan me niet schelen dat Rose gezegd heeft dat we geen ruzie met ze moeten zoeken. Ik laat Molly haar niet zomaar belachelijk maken. 'Hé, waarom haal je die idiote grijns niet eens van je gezicht en ga je ergens anders zitten?' zeg ik dan. Meteen heb ik vier paar ogen ongelovig op me gericht. 'Je verpest mijn eetlust.'

Ik merk dat Drew zo verbaasd is dat hij bijna moet lachen. Peter kijkt me onderzoekend aan en Molly.. tja, die wordt boos. 'Erudiet, hè?' zegt ze dan met een gemene grijns. 'Wijsneus. Ik durf te wedden dat jij al helemaal niet ver komt.' Ik probeer te verbergen dat haar opmerking me pijn doet. Misschien omdat hij waar is. 'Oh nee? Jij komt lekker ver, wil je zeggen.' Rose kijkt me hoofdschuddend aan.

'Abby, laat nou maar..' Molly begint te lachen. 'Ábby? Wat, hebben je ouders je naar een varken vernoemd of zo?' Ze denkt misschien dat ze helemaal geweldig is, maar dat is ze niet. Verre van. 'Grappig dat nou net jíj zoiets zegt.' Ze kijkt me boos aan, maar ik kijk naar Rose. 'Zullen we gaan? Ik heb niet zo'n trek meer.' Rose knikt en staat gehaast op. Ik sta ook op. 'Jij houdt voortaan je bek, hoor je me?' zegt Molly. 'Anders sla ik hem wel dicht.' Ik negeer haar en loop samen met Rose weg, maar ik kan nog net horen wat Molly tegen Peter en Drew zegt.

'Ik zal haar wel een lesje leren.'