Divergent: Becoming Dauntless

Twijfels

Terwijl ik in mijn eentje op het ziekenhuisbed zit te ontbijten, gloeien mijn wangen nog na. Ook heb ik een vreemd warm gevoel in mijn nek op de plek waar Peter's hand gezeten heeft. Hij heeft me gezegd dat als wij tegen elkaar moeten vechten, hij het snel zou doen. Zonder al te veel pijn dus. Ik voel me veel zelfverzekerder dan ik deed toen ik vanmorgen opstond. Mijn lichaam doet nog steeds pijn, maar het heeft wel iets. Door de pijn voel ik me levend.

Na mijn ontbijt neem ik twee pijnstillers en ga ik nog vijf minuten op bed zitten. Straks ga ik terug naar de trainingszaal en zie ik Peter weer. Hoe zou ik me moeten gedragen? Ik ben niet van plan iemand te vertellen over ons gesprek, maar zal ik wel vertellen dat hij me geholpen heeft? Ik weet het niet, ik denk niet dat Rose het zou begrijpen. Wat als ik me ineens heel raar gedraag tegenover Peter?

Maar ik hoef niet bang te zijn dat ik me raar gedraag, want hij kijkt alleen héél even naar me als ik binnenkom en negeert me dan. Zou hij dat doen omdat hij zich schaamt om het feit dat hij zich openstelde? Of voor het feit dat hij me helpt? Of wil hij gewoon niet dat iemand erachter komt dat hij me geholpen heeft? Of het kan hem eigenlijk niks schelen.

'Abby!' Als Rose me ziet, loopt ze naar me toe en geeft ze me een knuffel. Ik krimp ineen als ik pijn voel. 'Sorry!' Dan glimlacht ze naar me. 'Je bent toch gekomen!' Ik knik. 'Ja, natuurlijk. Ik laat me toch niet zomaar onderaan de ranglijst zetten?' Ik zie een paar aspiranten naar me kijken, ook Molly. Maar ik focus me op Four, die naar me knikt. 'Wat goed van je!' Austin en Randy zijn er ook bij komen staan. 'Ziet er nog steeds schattig uit, hoor.' Austin grijnst en knijpt zachtjes in mijn wang, die nog steeds rood is van de klap van Molly.

Ik rol met mijn ogen. 'Zullen we naar het bord gaan?' vraagt Rose. 'Volgens mij wordt nu bekend gemaakt tegen wie we moeten vechten.' We lopen naar het bord toe en ik kan alleen maar hopen dat het Peter niet is. Ik werp een blik op hem, maar hij kijkt alleen naar het bord. 'Shit,' zegt Randy. Als ik naar zijn naam kijk, zie ik die van Peter ernaast staan. Ik ben opgelucht dat ik niet tegen Peter moet, maar ik vind het rot voor Randy dat hij dat wel moet.

Rose moet tegen Lara en ik moet tegen Demi. Demi komt uit Oprechtheid en ik heb haar wel eens zien vechten. Volgens mij is ze bijna even sterk als Molly. Austin moet tegen Drew. Waarschijnlijk wint hij dat wel. 'Zo, ben je toch nog op komen dagen?!' Molly staat grijnzend achter me. Als ik me omdraai, voel ik een soort van angst voor haar. Drew staat naast haar en Peter staat aan de andere kant van de zaal. 'Zonde van je tijd,' zegt Molly dan. 'Geef het gewoon op, je kunt het toch niet.' Ik negeer haar en weiger op te geven. Samen met Rose, Austin en Randy loop ik van haar weg.

'Abby, je moet meteen eerst,' zegt Rose bedenkelijk. Ik kreun en zeg: 'Nee hè.' Ik word heel zenuwachtig als ik naar de ring toe loop. Demi gaat voor me staan en ik kijk even naar haar houding, terwijl ik zelf goed ga staan. In gedachte hoor ik Peter weer zeggen dat ik rechtop moet staan en een beetje gebogen moet staan.

Ga ik eerst beginnen, of laat ik haar beginnen? Ik besluit om haar te laten beginnen, omdat ik dat ook zo geoefend heb met Peter. Ik werp een snelle blik op hem, maar hij kijkt niet naar mij. Ik snap er niks van. Waarom negeert hij me? Ik ben zo in gedachte verzonken, dat ik bijna vergeet om Demi's aanval te blokkeren. Maar ik sla haar arm weg en geef haar een harde trap tegen haar zij. Ik sta er niet van te kijken dat ik nu wel een trap kan geven.

Demi lijkt verward te zijn. Ze brengt haar been omhoog om me ook een trap te geven, maar ik sla haar been weg. Dan geef ik haar een klap tegen haar kaak. Ik ben zelf ook verrast omdat het zo goed gaat. Ik ben zelfs zo verrast dat ik niet merk dat ze haar been weer omhoog doet en ze trapt me tegen mijn zij. Er gaat een pijnscheut door me heen omdat dat de zij is die Molly zo ongeveer verwoest heeft. Ze trapt me nog een keer en ik val op de grond.