Divergent: Becoming Dauntless

Onverwachte hulp

Rose en ik hebben wat tijd nodig voor onszelf, dus lopen we ons ondergrondse verblijf rond. Als we een tattoo-winkel zien, gaan we daar even kijken. Ik ben niet serieus van plan om een tatoeage te nemen. Niet nu, misschien later. Maar kijken vind ik wel heel leuk, omdat er hele mooie voorbeelden staan.

'Dankjewel,' zegt Rose met een klein glimlachje. 'Dat je het voor me opnam.' Ik knik. 'Graag gedaan. Ik heb een hekel aan dat soort mensen.' Ik weet niet waar ik de moed vandaan haalde om tegen Molly in te gaan, maar ik deed het gewoon. Rose kijkt bedenkelijk. 'Weet je wat ik raar vond?' zegt ze dan. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, wat?' Ze haalt haar schouders op. 'Meestal is Peter degene die alle opmerkingen maakt. Hij is altijd degene die het meest gemeen is en Molly en Drew lijken alleen maar volgers van hem te zijn..'

'Misschien wil hij een nieuwe start maken en aardig zijn?' zeg ik. Rose kijkt me aan en begint dan te lachen. Ik voel me een beetje stom. 'Sorry, zo bedoel ik het niet.' Rose stopt met lachen en grijnst. 'Maar dat kan echt niet. Peter en aardig.. nee. Nooit.' Ze haalt haar schouders op. 'Ik ben in ieder geval wel blij dat hij een keer niks deed.'

Rose en ik lopen naar de slaapzaal, waar nog bijna niemand is omdat het nog vroeg is. Maar we zijn heel erg moe en besluiten om alvast in bed te gaan liggen. Ik trek mijn broek, T-shirt en jas uit en leg ze op mijn bed neer, zodat ik ze morgen weer aan kan doen. Eerst is het koud in mijn bh, hemdje en onderbroek, maar als ik onder de dekens lig, heb ik het al snel warm. 'Slaap lekker,' zeg ik tegen Rose. 'Jij ook,' zegt ze.

Ik weet niet hoe het met Rose zit, maar het duurt nog héél lang voordat ik in slaap val. Na een tijdje is de rest ook teruggekomen en hoor ik bijna overal mensen zachtjes in hun bed snikken. Ik vind het zielig, maar het irriteert me ook wel. En ik voel me schuldig. Ik heb mijn ouders verraden door zonder het te zeggen bij ze weg te gaan en ik moet niet eens huilen. Natuurlijk ben ik wel verdrietig, maar het lukt me gewoon niet om te huilen.

Maar als ik de volgende morgen wakker gemaakt word door Rose, besef ik dat ik toch wat geslapen heb. Veel te weinig, maar toch wat. 'Ik wachtte totdat je waker zou worden, maar je werd maar niet wakker.' Ik ga overeind zitten en rek me uit. 'Sorry, maar ik kon niet in slaap komen gisteravond. Al dat gesnik van iedereen hield me wakker.' Aan haar gezicht te zien, heeft ze ook gehuild. 'Sorry, zo bedoelde ik het niet,' zeg ik.

Ze knikt. 'Ik houd alvast een tafel bezet voor het ontbijt, oké?' vraagt ze. Ik knik. 'Ja, is goed. Ik kom er zo aan.' Als Rose de slaapzaal verlaat, kijk ik even om me heen. Er zijn nog een stuk of vijf mensen aanwezig, inclusief mezelf. Ik haal opgelucht adem als ik zie dat Molly al weg is, maar Peter en Drew zijn er nog wel. Ik denk even aan wat Rose gisteravond tegen me zei. Over dat Peter de baas was.

Ik zie Drew naar me kijken en als ik terugkijk, grijnst hij even. Wat nou? Geïrriteerd sla ik de dekens van me af en sta ik op. Wacht eens.. er klopt iets niet. Gisteravond had ik mijn kleren toch op mijn bed gelegd? Ik til mijn dekens op en zoek mijn kleren, maar ze liggen er niet. Ik zoek zelfs onder mijn kussen, maar daar liggen ze ook niet. 'Zoek je iets?' hoor ik Peter zeggen. Als ik hem aankijk, heeft hij iets op zijn gezicht dat op een halve glimlach en een halve grijns lijkt.

'Heb jij mijn kleren gepakt?' vraag ik hem. Wat kinderachtig zeg. Hij schudt zijn hoofd. 'Nee.' Ik bekijk hem onderzoekend aan. En hij mij ook. Ik voel me ongemakkelijk als hij me van top tot teen bekijkt en dan grijnst. 'Kijk niet zo naar me..' mompel ik. Peter haalt zijn schouders op. 'Zullen we gaan?' vraagt Drew aan Peter. 'Ga jij maar vast, ik kom er zo aan.' Drew knikt en loopt de slaapzaal uit, net als de anderen.

Ik voel me niet op mijn gemak en het wordt alleen maar slechter nu ik alleen met Peter in de slaapzaal ben. Ik sla mijn armen over elkaar om mijn bovenlichaam een beetje te bedekken. Maar Peter kijkt niet meer naar mij, want hij begint zich om te kleden. Als hij net van broek verwisseld heeft, vraag ik: 'Heeft Molly dit gedaan?' Hij haalt zijn schouders op en zegt: 'Zou zomaar kunnen.' Dan trekt hij het T-shirt uit waarin hij geslapen heeft en legt hij het op zijn bed.

Ik probeer niet naar zijn buik te kijken, maar dat mislukt. Hij ziet er redelijk afgetraind uit en hij heeft nogal veel spieren. Als Peter zijn nieuwe shirt vastpakt, kijkt hij naar mij. Als hij ziet dat ik naar zijn buik kijk, zegt hij grijnzend: 'Kijk niet zo naar me.' Ik word rood en wend mijn blik snel af. Ineens heb ik het helemaal met hem gehad. Wie denkt hij wel niet dat hij is?! Hij denkt dat hij helemaal geweldig is.

Ik zucht en loop langs mijn bed heen. 'Ga je zo de gang op?' vraagt Peter ongelovig, terwijl hij zijn T-shirt aandoet. 'Ja,' snauw ik naar hem. 'Dat zal wel moeten, hè?' Peter glimlacht en zegt: 'Ik ga wel nieuwe kleren voor je halen.' Ik kijk hem stomverbaasd aan. Meent hij dat echt? Nee, bedenk ik dan. Natuurlijk meent hij dat niet echt. Het is gewoon weer een truc.

'Goed?' zegt hij dan. Ik sla mijn armen weer over elkaar, omdat ik het koud heb. 'En waarom denk je dat ik jou vertrouw?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ik kom heus wel weer terug hoor.' Ik weet niet of het komt door de toon van zijn stem of door zijn gezichtsuitdrukking, maar plotseling geloof ik hem. Peter bekijkt me nog een keer en pakt dan een ander schoon shirt. Hoeveel shirts heeft hij wel niet?

Hij loopt naar me toe en reikt me het shirt aan. 'Hier, doe deze maar even aan. Ik ben zo terug.' Dan loopt hij de slaapzaal uit. Ik trek het shirt aan en krijg het al meteen warmer. Of komt dat omdat Peter me helpt? Ik ga op mijn bed zitten en bedenk me dan dat ik net zo goed mijn deken gewoon om mezelf heen kon slaan. Maar op de een of andere manier voelt dit beter.

Ik ruik stiekem even aan het shirt, maar het ruikt naar wasmiddel. Zou hij echt terugkomen? Aan de ene kant ben ik bang van niet, want waarom zou hij? Maar aan de andere kant weet ik zeker dat hij terugkomt. Dat denk ik gewoon. En anders zal ik alsnog de gang op moeten gaan en zelf kleren zien te krijgen.

Na vijf minuten, net als ik begin te denken dat hij misschien toch niet terugkomt, komt hij de slaapzaal weer in. 'Kijk eens.' Hij legt twee volledige outfits op mijn bed. Ik vraag me af hoe hij dat geregeld heeft, maar ik zeg: 'Dank je.' Het komt er vragend uit en dat is omdat ik het raar vind dat hij me helpt. Waarom zou hij?

Ik vraag me af waarom hij nog blijft en niet wegloopt, maar dan bedenk ik me dat ik zijn shirt nog aanheb. Ik trek eerst mijn eigen broek aan zodat ik het niet weer koud krijg. Dan trek ik zijn shirt uit, geef ik het aan hem en trek ik mijn eigen shirt aan. Daar overheen doe ik nog een jasje. 'Ik zou in het vervolg wel beter je kleren beschermen,' zegt Peter terwijl hij het shirt weer op zijn bed gooit.

'Hoezo?' zeg ik geïrriteerd. Hij haalt zijn schouders op. 'Tenzij je wilt dat ze nog een keer gestolen worden natuurlijk.' Ik rol met mijn ogen en sta op. 'Oh sorry, ik vergat even dat mijn nieuwe factiegenoten allemaal dieven zijn.' Ik verwacht een opmerking terug, maar hij grijnst alleen maar. Dan lopen we zwijgend de slaapzaal uit. 'Ik denk dat we meteen door kunnen lopen naar de trainingszaal, want over vijf minuten gaan we beginnen,' zegt Peter. Ik knik alleen maar, maar ik vraag mezelf iets af.

Waarom slaat hij een ontbijt over om mij te helpen?