Rose

8.

Pov Harry

'Jongens, we kunnen Rose echt niet meenemen op tour.' De jongens knikken instemmend en ik hoor een deur dichtvallen. 'Ze gaat het teveel missen en ik denk dat het veel te druk voor haar is. Ze mist ook teveel van school.' Ik knik, Liam heeft gewoon gelijk.

Het is 2 uur en we hebben het nog de hele middag gehad of we Rose meenemen op tour of niet. De uiteindelijke conclusie is dat we haar meenemen, we moeten het alleen nog regelen met de school. Opeens word ik gebeld door een onbekend nummer.

H: Hey met Harry, met wie spreek ik?
J: Oh thank god ik heb het goede nummer! Ik ben Jenna, je kent me wel toch?
H: Ja tuurlijk, wat is er? Is er iets met Rose?
J: Daarom belde ik dus, Justin heeft haar in elkaar geslagen. We zijn onderweg naar het ziekenhuis, ze is bewusteloos geraakt.
H: Verdomme! Ik kom er zo snel mogelijk aan, zorg ervoor dat die Justin niet meer bij haar in de buurt komt.
J: Komt goed Harry, tot zo.
H: Bedankt voor het bellen!

'Jongens we moeten gaan, Rose is in elkaar geslagen door Justin. Ze is bewusteloos en wordt naar het ziekenhuis gebracht.' 'Verdomme!' Ik kijk naar Niall, die tranen in zijn ogen heeft. 'Kom, we gaan.' Hij knikt en we stappen in de auto naar het ziekenhuis.

'Jenna en Madison, heel erg bedankt!' Ik omhels ze kort en loop achter de andere de kamer binnen, waar Rose met een pijnlijk gezicht op bed zit. 'Hey pap.' Zegt ze vrolijk, voor zover dat kan. Ik kijk geschokt naar haar slaap, die helemaal blauw is. Voor de rest is haar lip dik, haar arm is gebroken en haar oog is blauw. 'Pap, beloof je dat je Jason niks doet?' Ik knik, maar van binnen kan ik hem wel vermoorden.

'Hey Rose! Hoe gaat het?' Het zijn de jongens die ik wel vaker met haar zie lopen, gelijk sta ik op. Niall is alweer naar huis, die moest naar Simon samen met de rest. 'Hoi, ik ben Micheal en ik ben een vriend van Rose.' 'Mike. Ook een vriend van Rose.' 'Harry, vader van Rose maar dat wisten jullie waarschijnlijk al.' Rose glimlacht zwak en kijkt blij naar de jongens, die ze voorzichtig omhelst. 'Bedankt, als jullie het niet hadden gezien, lag ik er misschien nog.' 'Geen dank, alles voor mijn zusje.' Ik glimlach bij die woorden, ik ben zo blij dat Rose vrienden heeft gevonden die haar goed behandelen.

'Pap, ik heb zin in kipnuggets.' Ik grinnik en kijk naar de jongens die ook lachen. 'Jij hebt altijd zin in kip.' Zegt Micheal lachend, waardoor ik knik. 'Micheal, ga je even mee? De McDonalds is hier om de hoek.' Ik kijk hem doordringend aan. Hij kijkt me verbaasd aan maar knikt dan. Ik omhels Rose voorzichtig, geef haar een kus op de wang en loop dan samen met Micheal de deur uit.

'Harry, mag ik je zo noemen?' Ik knik. 'Tuurlijk, wat is er?' 'Waarom moest ik mee? Ik ken je net.' 'Nou, ik wilde wat vragen. Rose mag mee op tour, ze weet het zelf alleen niet.' 'Hoe lang is ze dan weg?' Vraagt hij geschrokken. '8 maanden.' Hij kijkt me verbaasd aan en ademt een keer goed in en uit. 'Kunnen we FaceTimen?' 'Tuurlijk, altijd.' 'Mooi, dan heeft ze mijn toestemming om te gaan.' Ik grinnik en al snel zijn we bij de McDonalds. '5 porties van 20 kipnuggets alsjeblieft.'

Ik krijg een rare blik van de medewerker en van Micheal, maar die boeien me niks. Ik heb honger, Rose heeft honger en de rest wil vast ook wat. 'Harry? Waar is de rest? Als in Niall, Louis en Liam.' 'Die komen zo snel mogelijk, die moesten naar Simon voor de tour.' Hij knikt en als we het eten hebben lopen we weer naar het ziekenhuis.

'Harry, ik ga er niet vanuit dat Rose de biologische dochter is van één van jullie toch?' Ik knik. 'Hoe hebben jullie haar ooit gevonden? Ze heeft ons alleen verteld dat ze weg is gegaan uit haar oude huis door levensomstandigheden maar voor de rest kon ze het niet vertellen. Ze zei dat jullie het misschien ooit konden vertellen.' Ik neem plaats op een bankje en klop naast me, Micheal neemt al snel plaats en ik begin te vertellen.

'We zaten in de auto, we wilden net wegrijden van de begrafenis van Audrey haar biologische vader, Michel. We zagen een meisje aan de kant van de weg staan, ze was bebloed en zat onder de striemen. Audrey sprong uit de auto en begon tegen haar te praten. Ze vertrouwde ons genoeg en we namen haar mee naar huis. Ze was 7/8 jaar toen. Ze vertelde dat haar vader dat had gedaan. Haar vader mishandelde haar.' Inmiddels hebben beide Micheal en ik tranen in de ogen, hij kijkt me gebroken aan. 'Nu wordt alles duidelijk.' Zegt hij zacht. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Vertel.'

'Nou, we moesten een keer met drama in een klein lokaal met onze klas gaan zitten. De deur werd op slot gedaan en Rose werd helemaal gek en ze zei dat ze nooit meer in kleine ruimtes opgesloten wilde zitten. Nu snap ik waarom.' Ik knik. 'Ze is echt bang voor kleine ruimtes, liften kunnen wel omdat die verlicht zijn, maar zodra het ook maar een beetje donker is gaat ze niet.' Hij knikt. 'Mag ik je omhelzen?' 'Micheal, dat hoef je geen eens te vragen, jij bent nu ook familie.' Hij glimlacht en ik omhels hem. Hij is gebroken, net zoals ik op dit moment ben.

'Hey jongens! Hebben jullie de kip?' Ik houd de zak omhoog en ze glimlacht.
Ik gooi de zak naar haar toe en ze haalt snel het doosje eruit en begint gretig te eten. 'Thanks jongens.' Zegt ze met volle mond, waardoor ik grinnik. 'Wat?'
'Niks, je bent schattig.' Ze bloost en ook ik begin te eten van mijn kip. 'Is het lekker?' Ze knikken allemaal en ik glimlach.

'Rose mag morgen naar huis, ze moet blijven voor controle. Haar arm moet 6 weken in het gips, operatie niet nodig.' Ik kijk naar Rose, die breed glimlacht. 'Mag Harry blijven slapen? En Micheal en Mike?' De dokter grinnikt en knikt. 'Tuurlijk mag dat, ik zet er zo even 3 bedden bij.' Ze juicht waardoor ik lach, dit meisje is geweldig en ik ben trots erop dat ik haar mijn dochter mag noemen.

~~~~~

'Jongens ik moet echt gaan slapen. Het is 1 uur.' Zegt Rose grinnikend. 'Tuurlijk niet, het is te gezellig.' Zegt Micheal. 'Jongens, ik denk dat we het ziekenhuis zowat wakker houden.' 'We lijken net dronken.' Ik kijk Mike aan en hij lacht. 'Ik zet een film op.' Ik loop naar de kast en zie al gauw Rose haar lievelingsfilm, Grease. Rose glimlacht breed. 'Ik bel Louis!'

'Jongens, ik sliep net, wat is er.' Als hij kijkt naar het scherm ploft hij bij me op bed. 'Ik houd van deze film.' Zeggen Louis en Rose te gelijk, waardoor ze elkaar verbaasd aankijken. Na een half uurtje valt Rose in slaap en blijf ik over met de rest. 'Jongens, ik moet jullie wat vertellen. Over Rose.' Ik kijk Mike verbaasd aan. 'Wat is er met haar?'