Rose

43.

Pov Rose

'O mijn God dit is prachtig.' Ashton helpt me van zijn schouders af en ik ga enthousiast achter het nieuwe drumstel zitten. 'Waarom?' 'Je verdient het babe.' Ik glimlach en begin te spelen. 'Ik verdien dit helemaal niet.' 'Wel, je verdient het wel Rose.' Zegt Luke. Ik begin Voodoo Doll te spelen, die altijd bij een bepaald stuk verkeerd gaat. 'Je kan het Rose.' Mompelt Calum. Ik kom bij het stukje aan en het gaat best wel goed. 'Dat ging hartstikke goed!' Ik knik enthousiast en de jongens lopen weg. Ik ben echt blij dat de jongens dit voor me hebben gekocht. Ik speel nog verder en zie een briefje in mijn kamer liggen. 'Leuk cadeau hè? We willen geen last hebben van je gedrum dus hier heb je een paar speciale oordopjes.' Ik glimlach en doe de oordopjes in. Zo kan ik drummen zonder hun gezeur.

———

De volgende ochtend word ik wakker door geschreeuw in mijn kamer en als ik me uitrek stopt het. 'Waarom maken jullie ruzie en waarom in mijn kamer?' 'We maakten geen ruzie.' Luke kijkt nijdig naar Michael en ik zucht. 'Wat is er?' 'Luke wil nog niet bekendmaken dat je mijn dochter bent, maar ik wel.' Ik kijk naar Luke die zucht. 'En ik wil het niet want ik ben bang dat je veel haat krijgt.' 'Ik mag kiezen en ik wil het wel bekendmaken, denk ik. Ik krijg toch al haat.' Ze knikken begrijpend en verlaten mijn kamer weer. Ik kleed me om in deze keer mijn eigen Nirvana shirt met een zwarte jeans en mijn witte sneakers. Ik doe mijn haar in een staart en loop naar beneden. 'Goedemorgen.' Mompel ik en pak een broodje. Ik geef Ashton nog een kus en begin te eten van mijn ontbijt.

'Jongens we moeten gaan!' Ik pak mijn krukken en loop naar de auto, waar ik naast Michael ga zitten. Michael bereid me voor op het interview, dat ik geen vragen moet beantwoorden die ik niet wil, bla bla bla. We moeten een halfuurtje rijden, dit duurt me te lang. Ik zet de radio aan en zodra ik ons nieuwe liedje hoor zet ik de radio harder en zingen we met zijn allen hard mee. 'En dit was Five Seconds of Summer!'

Eenmaal bij het interview krijg ik een jurkje aan, waardoor de jongens lachen. Ik kijk vol afschuw naar de jurk, ook al is het wel een hele mooie. Ik haat jurken. 'Heeft u niet iets anders voor haar? Een Greenday shirt of zo?' De vrouw knikt en lacht. 'Niet een meisje meisje dus?' Ik schud mijn hoofd en ze geeft me een nieuw setje kleding: een Greenday shirt, zwart short met gaten, sneakers en een snapback. Als ik dat aan heb steken de jongens hun duimen op, dit past namelijk veel beter bij mij. 'Het interview begint over 1 minuut!' Ik pak snel mijn krukken en we lopen naar de zaal.

'Dus Rose, jij bent de vriendin van Ashton heb ik begrepen?' Ik knik en Ashton glimlacht. 'Vertel eens hoe je deze jongens hebt ontmoet.' 'Dat is een lang verhaal, vroeger woonde ik bij mijn biologische vader, Michel. Michel zorgde niet goed voor me en op een avond heeft hij wat gedaan en ben ik naar buiten gelopen, ik was 7/8 jaar toen. Een meisje kwam op me af en nam me mee naar hun huis. Ze bleek de dochter van One Direction te zijn. Ongeveer een jaar geleden ontmoette ik deze jongens en ik had gelijk een klik met ze.' 'We hebben roddels gehoord dat je nu de dochter bent van ze, klopt dat?' De jongens knikken en de interviewer glimlacht. 'Wat is er gebeurd tussen jouw en de jongens van One Direction?' Ik bijt op mijn lip en zucht. 'Ik had gewoon beter contact met deze jongens dan met mijn vaders. We hebben besloten om Michael als mijn vader aan te melden.'

Na nog wat vragen te beantwoorden is het interview voorbij en lopen we weer backstage. 'Je deed het super goed Rose.' Ik bedank de jongens en loop gelijk door naar de auto. Ik neem plaats in de bijrijdersstoel en Calum neemt snel plaats op de stoel naast me. 'Hebben jullie honger?' De jongens knikken en ik kijk naar mijn buik. Alsof Calum mijn gedachten kan lezen beantwoord hij mijn vraag. 'Nee Rose, je bent niet dik.' Ik zucht en Calum pakt mijn hand vast. 'Rose, geloof me nou.' Ik knik en al snel zijn we bij de McDonalds. Ik bestel alleen een hamburger, ik heb geen honger. De jongens kijken me wel verbaasd aan maar reageren er verder niet op. Calum bestelt het eten en als we het eten hebben rijd hij naar de parkeerplaats, daar zie ik pas dat hij een menu voor me heeft besteld. 'Cal.' Zucht ik. Hij pakt mijn hand opnieuw vast en kijkt me doordringend aan. 'Rose, je bent niet dik.' 'Babe, je bent prachtig. Eet nou maar wat.' Ik knik en begin aarzelend te eten van mijn eten. Het is wel lekker maar ik word er veel te dik van. Als ik mijn hamburger op heb zit ik al vol, maar ik moet nog wat eten van de jongens. Ik ga zo echt kotsen.

Als we thuis zijn plof ik op de bank en ga liggen terwijl ik staar naar het plafond. Ashton houd niet van je. Ik druk mijn handen op mijn oren en begin te mompelen. Je bent dik. Kijk, ik ben wel dik. Ik wist het wel, de jongens liegen gewoon. Ja, dat doen ze inderdaad. Je bent een dik varken en verdient niet om te leven. 'Ga weg!' Gil ik uit. Ik laat me snikkend op de bank vallen en voel de beschermende armen van Ashton om me heen. 'Wat is er babe?' 'Ik heb stemmen in mijn hoofd.' mompel ik. Hij kijkt me verschrikt aan en drukt me tegen hem aan. 'We willen je echt helpen, misschien is de kliniek niet zo'n slecht idee.' Ik kijk hem aan en knik. 'Het spijt me babe.' hij heeft tranen in zijn ogen en drukt zijn lippen op die van mij. 'Ik ga je helpen met je spullen, oké?' Ik knik, op naar een nieuw leven zonder de jongens. Zonder de band. Zonder Ashton, zonder Michael, Calum en Luke. Ik ga ze echt missen. Dit was het dan. Klote depressie.

Bedankt voor het lezen van Rose! Het klopt, dit was het. Ik ga nu toch echt op het 'voltooid' knopje drukken.