Rose

18.

Pov Rose

Thuis plof ik gelijk op de bank, volgend door de jongens. 'Nou Rose vertel,  waarom snijd je jezelf?' 'Oké, het verminderde de pijn.' 'Rose, wanneer was de laatste keer dat je het hebt gedaan?' 'Gisterochtend.' Ik sla mijn ogen neer, ik wil ze niet aankijken. Ik heb ze pijn gedaan. 'Rose, we brengen je naar een inrichting. Dit kan niet zo.' 'Wat?! Nee! Ik wil hier blijven.' 'Rose, dit kan niet zo, je snijd jezelf niet zonder reden.' Ik zucht. 'Ik wil bij jullie blijven.' Ik ren naar boven en laat me op bed vallen.

'Rose dit ga je niet doen.' Fluister ik tegen mezelf. 'Rose, doe dit niet.' Alsof ik niet naar mezelf wil luisteren loop ik naar de badkamer en doe de deur op slot. 'Rose. Stop.' Fluister ik mezelf in. Ik pak een mesje en breek hem doormidden. 'Rose stop.' Ik zet het mesje op mijn pols en trek een streep naar beneden. 'Rose, je bent een mislukkeling.' Ik zet nog een streep en laat me huilend tegen de muur zakken.

'Rose, alles goed daar?' Ik kijk huilend naar mijn pols, die nog steeds bloedt. 'Nee, pap help.' Ik hoor de deur opengaan en kijk met betraande ogen Louis aan. 'Wat heb je gedaan Rose?' Ik zak huilend in zijn armen en ik voel dat ik van de grond word getild. 'Het spijt me, jullie kunnen me net zo goed gelijk wegbrengen.' 'Als jij het wil, gaan we dat doen.'

~~~~~

'Oké, dus Rose, dit is je kamer. Je begeleider is Michael. Je slaapt op een kamer met 2 andere meisjes.' Ik knik en omhels de jongens. 'Zie jullie snel weer.' 'Blijven bellen hè?' 'Altijd pap, altijd.' Ik stap de kamer binnen en word gelijk begroet door mijn kamergenoten. 'Hey! Jij moet Rose zijn. Ik ben Darcy en dit is Flore.' 'Ja klopt, welk bed heb ik?' Ze wijzen naar een bed en ik begin met uitpakken.

'Waarom zit je eigenlijk hier?' 'Ik snijd mezelf. Jullie?' 'Ik heb zelfmoordpogingen gedaan, en Darcy is depressief.' 'Wow. Heftig. Wie is jullie begeleider?' 'Marcel, die van Flore is Michael. Jouwe?' 'Die van mij is ook Michael, is hij een beetje chill?' 'Chill? Hij is geweldig. Hij is Michael Clifford.' 'Omg, ik word gewoon geholpen door mijn vriend straks.'

'Hey. Rose wat doe jij hier?' Michael komt binnenlopen en kijkt me verbaasd aan. 'Jij bent mijn begeleider, dus kunnen we dit straks bespreken?' 'Tuurlijk, ik leid je wel even rond.' Ik knik en pak zonder te twijfelen zijn hand vast, waardoor hij glimlacht. 'Hier heb je de kunstruimtes, je krijgt je pasje nog die je voor deze ruimtes nodig hebt. Dat pasje kan je ook gebruiken voor het sportveld en voor de muziekruimte. Hier is de kantine. We hebben vaste tijden voor het eten, dus uitslapen zit er helaas niet in Rose.' Ik zucht waardoor hij lacht.

'Oké, dit is mijn kantoor dus hier zitten we de komende maanden jouw problemen te bespreken.' Ik knik en neem plaats op een stoel. 'Oké, waarom zit je hier?' 'Nou, ik snijd mezelf.' Ik sla mijn ogen neer en voel 2 armen om mij heen. 'Ik ga je hier uit krijgen Rose, helaas werk ik hier tijdelijk aangezien we nog steeds op tour gaan. Maar ik ga je hieruit krijgen. Je zit hier hooguit 2 maanden.' Ik knik. 'Bedankt Mikey.'

Ik word bezweet wakker en begin te snikken. 'Ik wil niet.' Ik loop naar de badkamer en laat me huilend tegen de muur aanzakken, ik ben een mislukkeling. 'Ik wil niet!' Schreeuw ik door het hele huis. Ik kijk naar mijn arm, waar 2 hechtingen inzitten. We hebben gezegd dat ik in glas gevallen was, zodat de dokter me niet ging doorsturen. 'Rose, kan ik binnenkomen?' 'Ja pap.' Later staat Niall in zijn voetbalbroekje in mijn badkamer. 'Had je een droom?' 'Ja, jullie hadden mij naar een inrichting gestuurd en Michael was mijn begeleider en ik-' 'Rose, we sturen je er niet heen als jij dat niet wil. Het kan je wel helpen.' 'Dat weet ik, ik moet erover nadenken.' 'Weet ik, neem de tijd.'

Ik pak Niall zijn hand vast en samen lopen we naar beneden, waar de jongens al zitten te eten. 'Hey, lekker geslapen?' 'Gaat wel, kon beter.' Ik stuur ze een waarschuwende blik, waardoor ze verder gaan met eten. 'Vandaag hebben we een interview, dus jij bent alleen thuis.' Ik zucht en loop met mijn bord naar de kamer, waar ik de televisie aan zet.

'Doei Rose, wij gaan.' 'Doei pap.' Ik glimlach en laat die glimlach verdwijnen als de deur dichtvalt. Ik heb hier zo'n hekel aan. Normale families gaan op zaterdag iets doen, sport of zo. Maar die van mij zijn altijd weg en ik ben nog geen eens ingeschreven voor het kickboksen. Ik zucht en loop naar het zwembad. Zou ik Zayn bellen? Nee, dan word Harry sowieso boos. Het is wel echt gezellig met hem. Shawn? Nee, dan word Harry nog bozer. Jezus wat heeft hij. Ik bel ze beide. Harry moet maar niet zo jaloers zijn.

'Hey jongens!' Shawn en Zayn omhelzen me en we lopen gelijk door naar het zwembad. 'Zijn de jongens alweer weg?' Ik knik en spring in het zwembad, waar ik net kan staan. 'Kom.' Shawn tilt me op en zet mij op zijn heup. 'Nu lijk ik net een baby.' Hij grinnikt en ik klim onhandig op zijn schouders. 'Rose, hoe ben je zo licht?' Ik haal mijn schouders op en spring van Shawn af. 'Hoe laat zijn ze er weer?' 'Geen idee.'

'Is dit een leuke film?' Shawn knikt uitbundig en ik stop de film in de televisie. 'Ik ken de film geen eens.' 'Hoe kan je The Breakfast club niet kennen?' Ik haal mijn schouders op en kijk aandachtig naar de film die zich afspeelt in onze bioscoop. 'Rose, let wel op de film.' 'Gaat lastig als je tussen je 2 idolen zit.' Zeg ik grinnikend. 'Je hebt zojuist met ons gezwommen.' 'Klopt.' 'Vinden de jongens dit wel goed?' 'Harry sowieso niet, maar als het aan Harry lag mocht ik nog geen eens in dezelfde ruimte met jullie zijn dus ja.'
'Why not?' Ik moet mijn best doen om niet boos te worden, maar dat gaat lastig. 'Hij zegt dat jullie met mij flirten, terwijl ik de helft van jullie leeftijd ben zowat.' 'Harry is altijd al een jaloers type geweest.'