Rose

15.

Pov Rose

De volgende ochtend word ik wakker door gehuil. Wacht wat? Ik kijk om me heen maar zie niemand. Ik stap uit de slaapcabine en zie Harry opgetrokken op de bank zitten. 'Wat is er pap?' 'Olivia heeft het uitgemaakt, ze is vreemdgegaan, ze is verdomme vreemdgegaan!' Hij staat op en ik wil hem omhelzen, maar voel een brandende pijn op mijn wang. 'Je bent een klootzak, stik er in.' Sis ik en ren naar buiten.

Ik ben nu al 3 uur door Antwerpen aan het dwalen, ik ben ook nog niet gebeld. 'Meisje, wat is die plek op je wang?' Ik kijk haar huilend aan en het vreemde meisje omhelst me. 'Hij sloeg me.' Zeg ik zacht. 'Ik ga niet vragen wie, ik heb al zo'n vermoeden.' Ik laat me huilend in haar armen vallen. 'Het spijt me, ik ga maar eens weer.' Zeg ik. 'Nee! Ik geef jou mijn nummer, zodat je mij altijd kan contacteren.' Ik knik en we wisselen nummers uit.

Ik laat me huilend op een bankje zakken, waarom deed hij dat? 'Rose?' 'Jou wil ik al helemaal niet zien.' Zucht ik. 'Wat doe jij nog steeds in Antwerpen?' 'Mijn familie woont hier.' 'Oké.' Hij legt zijn hand op mijn wang en een pijnscheut raast door mijn lichaam. 'Micheal, wil je niet aan mijn wang zitten. Het doet pijn.' Snik ik en laat me in zijn armen vallen. 'Rose, ik ben er voor je.' 'Ik weet het Micheal, ik wil niet terug.' 'Ik mis je. Vergeef je het me?' 'Jou altijd Micheal.'

'Ik denk dat ik maar weer eens moet gaan, ze zijn vast ongerust.' Mompel ik in mezelf. Ik ben in totaal al 4,5 uur weggeweest. Ik loop weer terug naar de tourbus, wat een eind is. Na een uur komt eindelijk de bus in zicht.

'Waar was je?!' Ik deins achteruit, ik ben bang voor hem geworden. 'Rose, ben je bang voor mij?' Ik knik voorzichtig en stap snel naar binnen. 'Sorry Rose. Ik had je niet mogen slaan.' 'Het is goed, maar ik je vertrouw nog niet.' 'Alsjeblieft Rose.' Smeekt hij. 'Nee Harry! Je slaat me gewoon! Ik vertrouw je niet binnen 2 seconden weer. Naïeve klootzak.' Sis ik. 'Rose!' Schreeuwt hij en komt woest op me af. Ik pak hem bij zijn arm. 'Had je wat?' Sis ik. 'Wilde je mij weer gaan slaan pap?' Stilte. 'Pap?!' Hij draait zich om en loopt de slaapcabines in.

'Loop maar weg inderdaad!' Ik zak huilend op de bank, vieze klootzak. 'Rose! Nu hou je je bek dicht tegen Harry oké?!' Ik kijk geschokt naar Louis. 'Had jij ook al kritiek op mij? Fijn! Niemand mag me, zelfs niet mijn eigen vaders! Klootzakken!'

Pov Louis

Harry komt huilend de slaapcabines binnen en valt in mijn armen. 'Wat is er Harry?' 'Ze is boos op me! Stom kind dat ze er rond loopt. Kutkind.' Sist hij. 'Wat? Wat heeft Rose gedaan?' 'Ze noemde mij naïeve klootzak, omdat ik haar sloeg en het weer goed wilde maken.' Ik loop naar Rose toe, hoe durft ze hem uit te schelden.

'Rose! Nu hou je je bek dicht tegen Harry oké?!' 'Had jij ook al kritiek op mij? Fijn! Niemand mag me, zelfs niet mijn eigen vaders! Klootzakken!' Ze doet de deur open en loopt naar buiten. Dit was niet de bedoeling. 'Rose!' Roep ik. 'Rot op Louis! Rot op Harry. Jullie zijn mijn vaders niet meer. Klootzakken!' Krak. Dat was mijn hart. 'Rose!' Maar ze is al weg.

'Jongens, Rose is weer weg.' Niall klimt uit zijn bed en loopt de keuken in. 'Waar is ze heen?' Sist hij. 'Weet ik niet.' 'En jou boeit het niet? Ik ga haar zoeken!' Zegt hij en loopt ook weg. Mooi nu alleen nog Liam boos en het plaatje is compleet. 'Liam! Jij blijft hier.'

Pov Niall

In de verte zie ik een meisje op een bankje zitten met een jongen. Micheal! Dan moet dat Rose zijn. 'Rose!' 'Papa!' Ze valt in mijn armen en huilt. 'Het is goed, we gaan vanavond naar Parijs.' 'Echt?' Ik knik waardoor ze glimlacht. 'Ik wil zo graag naar de Eiffeltoren met zijn allen.' 'Ook met Harry en Louis?' 'Tuurlijk, ze zijn mijn vaders. Ze kunnen lastig niet mee.' Zegt ze. 'Kom we gaan terug.' Ze knikt. 'Doei Micheal.' 'Doei Rose!'

'Hey jongens.' Fluistert ze. 'Hey Rose!' 'Het spijt me Harry.' 'Het is goed Rose, ik had je niet mogen slaan.' 'Het spijt mij ook Rose.' 'Het is goed Louis.' Ik kijk naar Rose die met moeite de jongens omhelst. Ze is nog steeds bang, wat ik volkomen begrijp. Harry kan niet echt goed zijn woede beheersen op dit soort momenten, maar je dochter? Kom op zeg. Er hangt een boksbal in de bus en hij slaat zijn dochter.

'Hebben jullie vanavond jullie laatste concert hier?' Vraagt ze. Ik knik. 'Het concert begint over 4 uur, dus we vertrekken zo.' 'Oké, papa?' 'Ja Rose?' 'Zoals je al ziet ben ik weer vrienden met Micheal.' 'Klopt.' Zeg ik geïrriteerd. 'Oké laat maar.' Zucht ze en loopt de slaapcabines in.

Pov Rose

Echt niemand snapt me. Niemand. Zelfs Liam is boos op dit moment. 'Jullie kunnen me net zo goed naar een weeshuis doen!' Schreeuw ik huilend. 'Ik breng alleen maar ongeluk.' Ik laat me huilend op bed vallen en schreeuw in mijn kussen. Ik heb ook geen persoon om tegen te praten. Iedereen geeft de jongens toch gelijk, zoals altijd.

Na een uur op bed te liggen besluit ik om Mike op te bellen. Ik wil hem niet spreken, maar ik heb echt iemand nodig op dit moment en Micheal heb ik al genoeg belast. Ik druk op 'bellen' en laat de telefoon vol spanning overgaan.

M: Rose? Waarom bel je?
R: Mike, ik heb ruzie met de jongens.
M: Wat hebben ze gedaan Rose?!
R: Nou kijk Harry sloeg me-
M: HARRY SLOEG JE?!
R: Mike rustig, laat me even uitpraten. Harry sloeg me dus en ik schold hem uit voor klootzak. Louis kwam later ook uit de slaapcabine en schold me ook uit. Met een brandende wang liep ik dus naar buiten en kwam ik Micheal tegen. Ik hem ook alles vertellen maar ik heb echt even je stem nodig Mike. Maar ik vertel verder. Niall kwam dus achter me aan en ik liep weer terug. Dus dit en dat en ik had ze het weer vergeven, en ik later vertellen aan Niall dat het weer goed was met Micheal, wat hij ook niet kon hebben. Iedereen is boos op me Mike. Jullie ook.
M: Ik ben niet boos, we missen je Rose. Je kan mij altijd bellen. Maar dat is zwaar kloten van de jongens, anders kom je toch terug naar huis? Ik snap de jongens totaal niet.
R: Oké wacht shit we rijden. Nee maar ik ga denk ik wel terug, weet alleen niet wanneer. Ik mis de familie van de jongens, ik mis school raar genoeg en ik mis jullie.
M: Ja Rose je hebt ook nog wat gemist op school. Het is dus uit met Jenna en Micheal en Jenna heeft dus met Justin.
R: Wat?!
M: Ja. Het is geen grap Rose, check zijn twitter. Maar ik moet gaan Rose, mis je.
R: Mis jou ook Mike, doei en doe de groetjes!

Ik hang opgelucht op en die opluchting word ruw verstoord door Harry. 'Rose? Kan ik je spreken?' 'Doe wat je niet laten kan.' Mompel ik. Hij neemt plaats naast mij op bed en ik schuif al snel wat op. 'Rose, wees alsjeblieft niet bang.' 'Dat gaat lastig als je vader op 1 dag je 2 keer wil slaan, waarvan het 1 keer lukt.'

'Het spijt me.' 'Dat weet ik nu wel Harry.' 'Rose-' 'Nee Harry! Ik noem je zoals ik wil.' 'Oké.' 'Oja Harry?' 'Ja?' 'Ik wil waarschijnlijk terug naar huis. Ik mis jullie familie en ik zit nu niet bepaald relaxt bij jullie op deze manier.' 'Is goed, pak maar je spullen in. We brengen je nu naar het vliegveld.'