His Reader (A KnightInBlack Fan Fiction)

Chapter 59 Perfect

Kib, kaya na kitang tanggapin kahit walang paliwanag. Just please... Please, h'wag ganito.

Tinitigan ko sya. Seryoso lang ang ekspresyong ipinapakita nya. Nang mangsimulang umawang ang labi nya ay hindi ko mapigiling magsalita para unahan sya.

"You are not doing this." Utas ko.

"Doing what?" Tanong nya.

"Kib!" Asik ko.

"H'wag kang maarte, Rory." Sabi nya na ikinalaki ng mga mata ko.

"Anong maarte?! Gago! Tara na nga sainyo!" Asik ko sakanya bago sya tinalikuran at nagsimulang maglakad.

Wala na akong ibang narinig mula sakanya kung hindi ang lakas ng halakhak nya. Laking gulat ko na lamang ng may kamay na humapit sa akin mula sa likod ko kaya napatigil ako.

"I like to slam you against my bed and do you all day long, Rory." Bulong nya sa tainga ko. Napasinghap ako nang maramdaman ko ang kanang kamay nya na ginamit nya sa paghapit sa akin na bumababa sa tummy ko, hindi tumigil do'n 'yon dahil dahan dahan pa ang pagbaba nito.

Kumabog ang dibdib ko. Napalunok ako. Naramdaman ko ang pagtaas ng bawat balahibo ko sa balat dahil sa ginagawa nya. Nakakapanghina, gustong bumigay ng mga tuhod ko.

"At ito ang mga kaya kong gawin..." Nawala ang pakiramdam ng kamay nya sa akin, maging ang mainit nyang presensya sa likod ko.

Naglakad sya patungo sa harapan ko. At kagaya kanina, isang hakbang ang layo nya sa'kin. "Baby, ngayon ko lang gagawin 'to so please. Please ang atensyon sa akin lang... Kahit ngayon lang." Kita ko sa mga mata nya ang lungkot sa huling mga katagang binitawan nya.

Wala akong ibang ginagawa ngayon kung hindi ang sundan ang bawat galaw.

Inilagay nya sa magkabilang bulsa nya ang mga kamay nya. "Kib, please." Usal ko gamit ang halos hindi na makilalang boses. "Kaya ko na naman na-" na naman na tanggapin ka. Kaya ko. H'wag ganito please. Natatakot ako.

"Shut up Rory." Pagputol nya sa'kin.

Kaya ko na naman na tanggapin ka. Kaya ko. H'wag ganito please. Natatakot ako.

Hindi ko maipaliwanag kung ano ang nararamdaman ko sa mga ginagawa at sinasabi nya. Nasasaktan ako, nanghihinayang. Nasasaktan ako.

Apat na taon ang nawala, ngayon na nagkita na kami, ngayon na nandito na sya sa harap ko. Papabayaan ko na ba na dito matapos? Dapat ba na ganito nalang?

'Please ang atensyon sa akin lang, kahit ngayon lang.'

'Please ang atensyon sa akin lang, kahit ngayon lang.'

Hindi pa ba sya aware na magmula nong makita ko sya ay naging parte nanaman sya ng bawat araw ko. Napakabilis mong nabago ang lahat. You are really different. Sa isipin palang na tuluyan nang matatapos ang lahat ay nagpapanic na ako.

Pero paano 'yong ginawa nya? Paano 'yong nangyari? Hindi lang basta apat na taon na lumipas 'yon, dahil nasa loob ng apat na taon na 'yon ang paghihirap ko at sakit ng dahil sakanya.

But why do I have to give a d-mn sa past? Kung ang gusto ko naman ay 'yong ngayon. Kung ito naman ang nandito? Ito ang ngayon, at ang nakaraan ay dapat nang talikuran dahil 'yan ang isa sa mga magiging dahilan para masira ang nasa harapan mo.

Napapikit ako ng mariin.

What the hell? Para na akong sira kakaisip sa kung ano! Mababaliw na yata ako!