Sıradan geçen hayatım, bir gün yanlış bir numaradan gelen bir mesaj ile değişecekti. Bir mesaj, iki sevgili, bilinmeyen numara ve ben, belki de oldukça basit bir denklemdeydik.
Ancak hiç bir şey umduğum veya düşündüğüm gibi olmadı. Yaşadığım her şe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saat hiç olmadığı kadar yavaş ilerliyordu. Etrafımda dönüp duran dünyaya inat olduğum yerde saatlerce bekledim. Ders bittiğinde herkes dağılmıştı. Bir ben bir de Carl kalmıştı. Kolumu dürtene kadar onu fark etmemiştim.
"Rose, çıkmıyor musun?"
Benden cevap gelmeyince ön sırama geçti ve yüzüme baktı.
"Sen iyi misin? Bugün hiç konuşmadın. Bana alınmadın değil mi? Sadece şaka yapmıştım."
Carl başımda konuşmaya devam ediyordu. Telefonum ise bacaklarımın arasında titriyordu. Ama ikisine de bakamıyordum. İçimde anlamsız bir sıkıntı oluşmuştu. Bunu açıklayamazdım. Hiçbir şey yok gibi davranmayı da beceremezdim. Carl'ı dinlemek istemiyordum. Tek istediğim eve gidip bir süre sadece yatmaktı.
"Başım ağrıyor Carl. Eve gideceğim."
"Affedersin, ben de tepende konuşup duruyorum. İstersen gitmeden bir şeyler yiyelim."
"Hayır, yani bugün direkt eve geçeyim olur mu?"
"Hımm, anladım kadınsal özel günlerden birindesin. Olur, keyfine bak. Ben spora geçiyorum. Görüşürüz."
Carl şüpheli bakışları ile benden uzaklaştığında ben de okuldan çıkmaya hazırlandım. Ürküyordum. Buralarda olabilirdi. Gözümü yere diktim ve ağır adımlarla okul bahçesinden çıktım. Kolumu birinin yakalaması ile sırtımı duvara yasladım ve dehşet ile karşımdakine baktım. Kalbim resmen göğsümden fırlamıştı.
"Veronica?"
"Sen nerelerdesin? Seni bekliyorum, haydi gidiyoruz."
Kolumdan beni sürüklemeye başladığında soru sormama izin bile vermemişti. Yanında sürüklüyordu. Elimi ondan kurtarıp yüzüne şaşkınlıkla baktım. Ne yapmaya çalışıyordu?
"Neler oluyor Veronica?"
"Görmüyor musun seni kaçırıyorum."
Tekrar kolumu tuttuğunda yürümeden kendimi olduğum yere çiviledim ve derin bir nefes alarak sordum.
"Ya neler oluyor anlatır mısın?"
"Of..."
Veronica sonunda pes etti ve ellerini birbirine bağladı. Bir planı olduğu belliydi ve içimden bir ses bunu iyi olmadığını söylüyordu. O ne kadar havalı ve güzel bir kız olsa da bana göre oldukça korkutucuydu ve onunla bir yerlere gitmek şu an ihtiyacım olan son şeydi.
"Anlatıyorum. Ama sonrasında soru yok. Kafeye gidiyoruz ve oturuyoruz. Sonra sen Jason ile beni tanıştırıyorsun. Onunla sevgili olmadığını öğrendiğimize göre sorun yok değil mi?"
"Sen ciddi misin?"
Açıkçası şaşırmıştım. Ben onun Carl'dan hoşlandığını sanıyordum. Jason evet çok hoş biriydi ama Veronica ile birlikte olmaları çok yanlıştı. Bunu yapamazdı. Ona engel olmalıydım ama yapacağımı sanmıyordum. Zira bana tehditkar bir ifade ile bakıyordu. Onu tanıştıracaktım. Ama Jason'ın onunla birlikte olmak istemeyeceğini adım gibi biliyordum. Bu bizim küçük sırrımızdı.
