You Change My Heart 💙

YCMH 24

Maris PoV

Then W-what happened next?"

"I don't know if my mom's death was a blessing in disguise. Pagkatapos noon ay kinakausap nako ni Dad.
Siguro not in a
Fatherly way na ginugulo ang
Buhok ko at sinusuportahan ako sa
Mga gusto ko,
Pero at least kinakausap na niya ako,"
Dagdag niya na sinabayan sa pagpunas ng mga luha niya.
"shit! I'm sweating in my eyes!"

Matipid akong ngumiti. "Go on. Nakikinig ako."
Kaya nagpatuloy na siya.

"Ayon. Nawalan na ako ng kalayaan. Lagi niya akong sinasabihan sa mga bagay na dapat kung gawin at mga bagay na dapat hindi ko gawin.
Parang pinlano niya ang buhay ko.
Determinado siyang gawing susunod ako sa kanya. The next Iñigo dominic Pascual.' Hindi ko gusto ito
Nasasakal ako.
I want to be me. I want to succeed in my own way. Not beacouse I'm a "Iñigo dominic Pascual," but because I'm 'Niggy.' I want to make sense o that 'Junior' in my name because I am not my father."

Pakiramdam ko ay bigla akong nanliit. Ako, napaka babaw lang ng dahilan kung bakit hindi ako nagpapatawag sa buong pangalan ko. Samantalang siya, may pinaghuhugutan pala. "I-I'm sorry."

"Sorry?"
Pagulit niya habang tumatawa at pinunasan ang mga luha sa pisngi niya.
"Sorry for what?"

"Sorry for calling you "Iñigo," nakayukong sabi ko.

Nagulat ako nang bigla niyang pisilin ang pisngi ko. " Alam mo bang dalawa lang kayong tumatawag sakin ng 'Iñigo'? Si Mom na siyang pinakamamahal kong tao sa buong mundo at ikaw na pinaka..."

"Pinaka?"
Tanong ko. Pabitin pa kasi.
Haha

Ngumiti siya nang napakatamis. "Pinakaespesyal para sa akin."

Agad nag-init ang mga pisngi ko sa sinabi niya. " Espesyal ka jan."

"Oo, special child ka, eh.

"Ugh!" agad ko siyang sinabunutan dahil sa sinabi niya. Kinikilig pa man din ako.

"Aray!" tatawa-tawa siya habang pinipigilan ang mga kamay ko sa paghila ng buhok niya.
"Pero ito, totoo. Kung iba siguro ang tatawag sakin ng "Iñigo." baka sinapak ko na. Pero kapag ikaw, ayos lang. Parang normal lang na naririnig ko yong buong pangalan ko mula sayo.

Natigilan naman ako. Ganoon din naman siya sakin. Normal na para sa akin na marinig ang nakakarinding buong pangalan ko mula sa kanya.

"Please don't stop calling me 'Iñigo,' Maris stella," dagdag niya pa na mag sinserong ngiti sa mga labi.
His face was so perfect, the moment was so perfect, I decided to just look at the setting sun. Hindi ko akalaing
mae-enjoy ko ang ganitong lugar, ang ganoong pagkain, ang kagaya niya na kasama sa birthday ko.
It was my best birthday ever.

-----------------------

"Ma'am Maris, Can you please?
just rest there and I'll take care of it at the office. Lalo kang mabibinat sa ginagawa mong yan! Sige na, ba-bye na."
Napabuntong-hininga na lang ako pagkababa ng receiver.

Kakatawag ko lang kay Loisa para sana itanong kung ano ang mga maari kong gawin kahit wala ako sa opisina.

Hindi kasi ako pumasok today dahil malala ang sipon ko. May-pagkangongo na nga ako, matindi pa ang sakit ng ulo ko. Hinilot-hilot ko ang aking ulo.

Bumukas bigla ang pinto ng kwarto ko. " Maris, you're giving yourself too much stress again! Kaya na ng mga tao sa opisina ang trabaho nila!"

"Mommy, half day na nga lang ang pinasok ko kahapon, tapos absent pa ako ngayon. Aba, marami na akong nami-miss sa trabaho ko!"

Nag-half day ka kahapon? Eh, bakit gabing-gabi ka na umuwi?" nakataas ang isang kilay na tanong ni Mommy sakin.

Uh-oh. "Uhm..
Pinag-half day kasi ako ni Miss Charo kaya napilitan ako. I just... Celebrated my birthday, that's all."
Paliwang ko kay Mom.

"Without me?" my mother's accuse
Na-guilty tuloy ako.
"Sinong kasama mo?" dagdag niya pa ng biglang tumunog ang doorbell.
" Stay there. Titingnan ko lang kung sino ang nasa labas. Mag-uusap pa tayo."

Ilang minuto ang lumipas bago bumalik si Mommy sa aking kwarto. Nagtataka naman ako nang makitalang halos mapunit na ang mga labi ni Mommy sa sobrang ngiti niya.

Ikaw naman, Maris. Bakit hindi mo sinabi sa akin na may Boyfriend ka na?"

H-huh?"
Nanlalaking mata ko.

Kaya pala hindi mo masabi-sabi sakin kung sino ang kasama mo kahapon, ha," sabi niya na sinundot-sundot pa ang tagiliran ko.
Napa-aray! Ako.
"Hindi mo naman kailangang maglihim, Darling. Ngayon pa lang ipinapamigay na kita sa kanya."

"Mommy! Ano bang pinagsasabi niyo jan? Si Iñigo po ba yong dumating?"

Nanlaki ang mga mata ni Mommy. "Sabi ko na nga ba! Hindi bat siya bumisita rin sayo noong magkasakit ka dati? Naku! Ang mabuti pa, kayo na ang mag-usap. Papapasukin ko na lang dito sa kwarto mo."

"Mommy!"
Paano mapang-asar ang mga tingin niya sakin.

"Ano kaba, anak? This is the twenty-first century!" ngumiti siya nang pilya. "Besides, may alam akong mas mabisang paraan para gumaling yang sipon mo."

Nanlaki ang mga mata ko nang tumaas-baba pa ang mga kilay ni mommy. "Mommy, ang halay mo!"

" My god, Maris! Ang sinasabi kong paraan ay hawaan mo siya! Ipasa mo sa kanya ang virus!" iiling-iling na sabi niya bagamat mababakas ang kapilyuhan sa mga mata.

Hindi ako makapaniwala na sa tandang yon ni Mommy ay nagagawa pa niyang mag-isip ng mga ganoong bagay.

Nang makalabas na siya sa kwarto ko ay hindi naman ako mapakali. Kahit masakit ang ulo ko, pinilit kong makatayo at lumapit sa salamin. I looked like hell.

Maghihilamos sana ako nang marinig kong ang mga yabag ng paa sa labas ng aking kwarto.

Natataranta tuloy akong bumalik sa kama at humiga.
Nagtalukbong ako ng kumot. Sakto naman na may kumatok sa pinto. " Maris stella?" tawag ni Iñigo sakin.

" Come in."
Sumilip ako sa pagkakatalukbong ng kumot at nakita ko ang pilit na nakangiting si Iñigo.

Pagkatapos nang ma dramang buhay ni Iñigo, sa nakakatuwa na pag ina naman. Hahaha.
Kaka tuwa mommy ni Maris.
May pagdalaw na naman si Mayor.