Natalia: Pytanie Kuby mnie zaskoczyło. -Oczywiście że nie! Krzyknęłam podirytowana. -Ok. Więc zastanówmy się, kto Ci chce zrobić krzywdę... -Nie mam pojęcia... Powiedziałam. Pół roku później: Natalia: Minęło sporo czasu. Ale nie znaleziono tego, kto chciał mnie zabić. Kuba stał się trochę nadopiekuńczy. Pilnuje mnie i kontroluje na każdym kroku. Trochę mnie to denerwuje... Nie mam 8 lat! Tego dnia, zaprosił mnie na romantyczną kolację do włoskiej restauracji. Widziałam że był trochę niespokojny. W pewnym momencie uklęknął i wyciągnął małe pikowane pudełeczko. -Natalio Nowak, kocham Cię całym sercem. Czy uczynisz mi ten zaszczyt zostania Twoim mężem?-To ta chwila... Nie odpowiedziałam tylko pocałowałam go mocno i namiętnie. -Kocham Cię...-Wyszeptałam -Rozumiem że to oznacza "Tak". -Nałożył mi pierścionek, a wszyscy zaczęli klaskać. Potem wyszliśmy z restauracji, trzymając się za ręce i patrząc sobie w oczy.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wtem poczułam jak coś ciągnie mnie do tyłu. To była ta brunetka o zielonych oczach! Gdy Kuba poczuł, że puściłam jego dłoń odwrócił się i zobaczył mnie z bronią przy skroni. -Marta, puść ją. Marta się tylko roześmiała psychopatycznie. -Odłóż broń.-Powiedziała do Kuby, który zaczął do niej mierzyć.-Rzuć to, bo inaczej... Odbezpieczyła pistolet. Zauważyłam że Kuba spanikował. -Ok. Wygrałaś! Masz broń, ale nie rób jej krzywdy... -Nad tym to ja się zastano...Ałł! Nadepnęłam z całej siły na jej stopę i kiedy ta podniósła ręce probowałam się uwolnić, lecz szybko mnie złapała i przyciągnęła do siebie. -Tak łatwo nie ma...-Wyciągnęła nóż i zrobiła mi szramę na policzku. W tym momencie, Kuba podbiegł do nas i zaczął się siłować. Niestety Marta wbiła mu nóż w lewe ramię...
