กูรักมึงนะไอแฝดหื่น ( yaoi ) จบแล้ว

ฟ้าร้อง. re

นี่ก็ผ่านมา3วันแล้วที่ผมไม่ได้คุยกับบูม
ทั้งไม่ได้คุยกัน ไม่ได้นอนด้วยกัน ไม่ได้กลับบ้านด้วยกันเหมือนแต่ก่อน คิดแล้วก็หน่วงๆน้ำตาจะไหล เพราะช่วงนี้มันไม่ค่อยกลับบ้าน

แถมเมื่อวันที่แล้วยังเห็นมันเดินกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ตรงกับแบบที่มันชอบ ทำให้ผมเจ็บช้ำน้ำใจ น้อยใจอยู่เหมือนกันบอกตรงๆผมยังทำใจยอมรับเรื่องนี่ไม่ได้ ผมคิดอะไรไปเรื่อยๆจนถึงบ้านและแน่นอนไอบูมมันหายหัวไปไหนไม่รู้

"หึ ถึงไม่มีมึงกูก็อยู่ได้"
ผมพึมพำอยู่คนเดียว อยู่ๆน้ำตาก็กือบไหลออกมา เมื่อคิดว่ามันลืมผมไปแล้วไปมีผู้หญิงคนอื่น

ผมยืนอยู่อย่างนั้นซักพักก็รู้สึกว่า มีคนที่ผมรู้ว่าเป็นใครที่มากอดผมจากด้านหลัง

"คิดถึง"
เสียงกระซิบที่ดังข้างหู ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย

"ปล่อยกู"
ผมพยามดึงเเขนมันให้ปล่อยจากเอวผมแต่มันไม่สะทบสะท้านอะไรเลย

"มึงจะหนีกูทำไม"
คำพูดนี้ทำให้ผมสะอึก

"..."
ผมไม่ตอบอะไร

"..."
มันเองก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน
ความเงียบทำให้ผมอึดอัด

"มึงไม่รู้จริงๆเหรอ.."
ผมพูดก้มหน้าทำลายความเงียบ

"อย่าก้มหน้า"
มันพูดเสียงเเข็งจับคางผมให้เงยหน้าขึ้น
ให้มองหน้ามัน

"ปล่อยกู กูจะไปนอนแล้ว!"
หน้าแปลกมันปล่อยผมง่ายกว่าที่คิด

เหอะ!!

ห้อง

ผมนอนลงบนเตียงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
จนง่วงและหลับไป ผมตื่นขึ้นตอน5ทุ้มซึ่งเวลานี้ไอบูมชอบหายไปบ่อยๆ

"ไปหายัยอกตูมนั้นน่ะสิ"
ผมพึมพำคนเดียว ผมเดินไปอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย นั่งเบื่อไม่มีอะไรทำ

คลื่นๆๆ! เปรี้ยง!

"ชิบหายละ.."
ฝนตก ผมยืนตัวสั่น ใช่ครับผมกลัวฟ้าร้องมากเกิดจากปมตอนเด็กของผมมันซับซ้อน
ครับเดี๋ยวค่อยเล่า

ผมสั่นอุดหูพยามเดินขอความช่วยเหลือของคนข้างห้องที่ไม่รู้ว่าอยู่เหรือป่าว
ผมหยุดที่หน้าประตูห้องมัน

ยังไม่ทันเปิดมันก็เดินออกมาซะก่อน
มันชะงักสบตาผมอยู่นานก่อนที่จะดึงผมเข้าไปกอด และลากผมเข้าห้อง....