"มึง..มึงร้องไห้ทำไม"
บูมพูดพร้อมยกมือปาดน้ำตาผม
"..."
ผมไม่ตอบ กลัวว่าผมจะพูดไม่ชัดเพราะตอนนี้ตัวผมสั่นไปหมด
"บาส..กูขอโทษ"
ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ตอนนี้รู้อย่างเดียวเลยว่าผมเจ็บ..เจ็บมากด้วย
ผมไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ผมเลยลุกหนีไปใส่เสื่อผ้า แล้วเดินกระเผกๆไปนอนที่ห้องแม่ที่เสียไปแล้ว
โดยปล่อยให้ไอน้องชายผมนั้ง งงอยู่ต่อไป ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไรเหรอว่าผมจะ รัก .....?
พอคิดได้แบบนั้นผมไม่รู้ว่าทำแบบนี้มันดีแล้วเหรอ มีคำถามมากมายผุดเข้ามาในหัวผมเต็มไปหมด เราเป็นพี่น้องกันเรารักกันไม่ได้.. ผมรักมันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ อาจจะตั้งแต่ตอนที่ผมถูกแฟนทิ้ง ตอนที่เรามีอะไรกันครั้งแรกแล้วก็ได้...แล้ว..ผมควรทำยังไงดี
เช้า
ผมตื่นแต่เช้า ไปโรงเรียนก่อนมัน ผมยังไม่อยากเห็นหน้ามันตอนนี้...
ผมกำลังหนีมัน เวลาเห็นหน้ามันทีไรน้ำตาจะไหลทุกที
"เฮ้ยไอบาสมึงเป็นไรปะวะ"
ไอคิงถาม
"ป่าว"
"มึงมีไรก็บอกกูได้นะ"
คิงชักสีหน้าเป็นห่วง
"กู..อกหักวะ"
"กับเอมอะเหรอะ"
เออใช่ลืมเอมไปเลย
เพราะผมอยู่กับบูมทีไรไม่มีเวลาคิดถึงคนอื่นเลยนอกจากมัน
พอไม่มีมันแล้วรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไปซักอย่าง ถ้าเกิดมันรู้ว่าผมรักมันเข้าแล้วมันคงรังเกียจผม ที่ไอบูมชอบมีอะไรกับผมคงเพราะมันเห็นผมเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์แค่นั้นเอง มีผมคนเดียวที่รู้สึก..
"เฮ้ย บาสมึงเหมออีกแล้วนะ"
คาวนี้ไอคิวถามบ้าง
"ไม่เป็นไรเพื่อน อกหักแล้วไงวะมึงยังมีพวกกูอยู่นะเว้ยย"
ไอคิวกอดคอผม
"อืม.."
ดีใจจังที่ได้เพื่อนแบบพวกมัน
ผมขอถอนคำพูด!
แม่งพาผมมาฉลองที่ร้านหรู นึกว่าพวกแม่งจะเลี้ยง เสื่อกให้กูจ่าย เวร
CITEȘTI
กูรักมึงนะไอแฝดหื่น ( yaoi ) จบแล้ว
Alteleเมื่อผมโดนบอกเลิกในวันครบรอบ1ปี เลยไปฉลองให้กับความโสดของผมกับน้องชาย จนเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น
