Gelmeyecek Sus Artık!(2.Kitap)

3.Bölüm

Haklıydı. Bu saatten sonra kal deseydikte ikiside gidecekti. Çünkü onlar çoktan karar vermişti. Ama yine de tutmak isterdim onu. Sıkıca sarılmak isterdim. Gitme diyebilmeyi isterdim. En çokta buna kızgındım belki de bana söz hakkı dahi tanımamıştı. Yüzüme bakarak söyleyemeyecegini yazmıştı mektupta. Sözünü tutabilmeyi geç bunu yapacak kadar bile erkek değildi.

'Canım çok yanıyor Asya. Sanki ruhum çekilmiş gibi hiçbir şey hissetmiyorum ama kalbim acıyor. Eğer ruhum da terketseydi o zaman kalbimin acımaması gerekmezmiydi? '

Sarıldım. Başka yapabileceğim bir şey yoktu.

'Hiç bir yerimde güç kalmadı Merve. O giderken benim yarım da götürdü. Ben artık ben değilim ki. '

Artık anlayamıyorum bile. Saatlerce ağlamıştım ve sanırım artık yaş kalmamıştı gözümde. Kapı açıldığında ikimiz birden kapıya döndük. Ezgi kapıda duruyordu. Gözlerimiz buluştuğunda da içeriye doğru yürüdü ve kapıyı kapattı.

'Duydum ki depresyon toplanma alanıymış. Geçerken uğradım. '

Burukca gülümsedi ve karşımızda ki yatağa oturdu. Moreli bozuktu ama aglamıyordu. Pardon Ezgi ağlamazdı. Biz hıncınımızı göz pınarlarımızdan çıkarırken o içine atardı bu yüzden hep en çok o yara alırdı. Sessizlik oluştu birden. Bir kaç dakika bu sessizlik düzensiz nefes almalarımız ile  devam etti.

'Söz vermişti. '

Dedik aynı anda. Aslında hiçbirimiz kimlerle bahsettiğimiz bilmiyorduk. Ama acıyı paylaşıyorduk. Zaten dostluk böyle değil miydi? Acıyı paylaşmak. .

Ezgi dik omuzlarına bozmazken Merve ağlamakta tıkanmıştı ve öksürmeye başlamıştı. Ben ise kendime zarar vermeye başlamıştım . Biz hiç değişmemiştik aslında yalnızca değiştiğimizi sanmıştık oysa biz hala aynı küçük ve savunmasız kızlardık...