Henüz yaşadığım rezil şoku atlatamamış bir şekilde Arenin dudaklarıma kondurduğu öpücüğe sessiz kaldım.
Son anda yanından inmeden "Görüşürüz." diyebilmeyi akıl edebilmiştim.
Sersem adımlarla kapıya ulaştığımda , kızlar daha kapıyı çalmaya tenezzül edemeden kapıyı açarak beni içeri çektiler. Birazdan yüzlerinde belirecek olduğunu bildiğim hayal kırıklığını tahmin ederek birde onlar için üzüldüm.
Kapıyı kapatır kapatmaz hevesle önüme atlayıp biri bir elimi diğeri öteki elimi kavrayarak havaya kaldırdı. Sol ele yüzük mü takılıyordu ? Söz olunca sağaydı sanki. Bu gerçeği bile biliyordum ama bir yüzüğüm yoktu! Sanırım sağ el parlaklarımda göremeyince sola odaklanılmıştı. Olsaydı da sola taksaydım!
Sena "Boş!" dedi. Hemen ardından da Yeşim. "Boş?"
"Bir teklif almadım , yüzük o yüzden yok." dedim ağlamaklı çıkan sesimle. Halimi görünce beni hemen salondaki kanepeye oturttular ve karşıma geçerek bir saat boyunca içime attıklarımı dinlediler.
"Kokoreç ne ya ? Kokoreç ne? İnsan olsaydı giydiğim şu kıyafeti , özeni , süslenmeyi görür görmez başka bir yere götürürdü beni." dedim hala öfkemi kusarak.
Karşımda oturmuş iki şaşkoloza "Ne!" dedim hiddetle. Öylece donup kalmışlardı yarım saattir.
"Ya sen aynı hani şu sevgilin olan Arenden bahsettiğine emin misin?" diye sordu Sena.
"Başka Aren mi tanıyoruz?" dedim söylediklerinden bir mana çıkartmaya çalışıyordum.
"Al bendende o kadar vallahi." dedi Yeşim. "Aren şu anlattıklarına hiç uymuyor ki." dedi.
"Yalan mı söyleyeceğim , ne olduysa anlattım işte." dedim.
Sena "Bizim dinlediğimizi fark etmiş olup bilerek yapıyor olmasın." dedi dahiyane fikrini sunarak.
"Olabilir ama ne var ki dinlemişsem?" dedim. "Sonuça biri ağabeyim biri sevgilim, bu çok normal."
Sena"Bilemiyorum o kadarını sen bilirsin." dediğinde Yeşim "Yapar mı sence?" diye sordu.
"Bir düşüneyim." dedim gözlerimi kısarak ve formalitemi yıkarak anında "Yapar." diye cevap verdim. Ne zaman beni şaşırtmamıştı ki? "Ama yinede bu yüzden böyle bir şeyi yapması saçma olur, yani ne var ki dinlemişsem? Hiç!"
Hiç ya! Bu durumda ne yapacaktım ben? Nasıl düzeltecektim bu durumu?
"Offf. Cidden ama çok kötü rezil oldum ya , attığım çığlığı duymalıydınız." dediğimde kızlar bir daha kahkahayı bastılar.
Yeşim hevesli hevesli "Haydi tekrar anlat." deyince deyince tamamen sinirimden gülerek geçirdiğim rezil geceyi tekrar anlatmaya başladım.
Onlar yaşadıklarıma kahkalarıyla eşlik ederken bir an evlilik budalası olup çıktığımı düşündüm. Sanırım gerçekten evlilik budalası olmuştum. Hayatımın hiçbir sürecinde asla evlilik düşünmeyen bana ne olmuştu? Hayır acelesi var mıydı? Henüz yeni mezun olmuş , yirmilerimin başında sayılırdım. Acelesi yoktu. Hemde hiç yoktu.
Hayır, vardı! Ben asla tahmin edemeyeceğim bir şekilde aşık olmuştum! Ben ya! Asla kendimden böyle bir şeyi ummazdım. Benden gitmeyeceğini biliyordum ama yinede onu başka şekillerde kendime bağlamış olma fikri hoşuma gidiyordu. Birbirimize bağlanmış olmak. Benden uzakta olmasını istemiyordum. Hep yanımda yanıbaşımda olsun istiyordum. Çocuk sahibi olmayı bile planlıyordum. Küçük bir Aren! Hatta Arenler! Pekala bu durumda sanırım zekice bir plan yapmam gerekecekti.
Ertesi gün , ev işi rutinlerini yaptıktan sonra mutfağa girerek akşam için yemek olarak bir şeyler bakmaya başladım. Akşam önemliydi çünkü akşam Eren gelecekti sanırım dolayısıyla Aren de kaçırmaz gelirdi.
