Per Ongeluk Beroemd

3.

{Jace}

'En cut! Dit was het voor vandaag jongens.'

Ik glimlach naar de actrice tegenover me en sta dan op. Ik werp een blik op mijn horloge, het is half zeven s' avonds. We zijn al de hele dag bezig met één scene in een café, het begon behoorlijk vermoeiend te worden na een paar uur. Hopelijk kunnen ze er nog wat leuks van maken.

Ik loop naar de kleedkamer en trek mijn shirt uit. Het is binnen lekker warm, dus dan is een korte mouwen shirt geen probleem, maar in die sneeuw buiten heb ik liever een warme trui aan. Over sneeuw gesproken, er komt iemand de ruimte in gelopen, helemaal bedekt met sneeuw. Hij ziet eruit als een sneeuwman. Ik blijf met open mond naar de sneeuwman kijken, die inmiddels is begonnen met het uittrekken van zijn muts en handschoenen. Onder de muts bevindt zich een grote bos donkerbruin haar, dat tot over de schouders van de sneeuwman valt. Blijkbaar is het een sneeuwvrouw.

'Is er iets?'

Het meisje heeft ook haar sjaal afgedaan en kijkt me vragend aan.

Ik schud mijn hoofd, 'ik heb alleen nog nooit een sneeuwvrouw gezien. Waarom stond je buiten in dit weer?'

'Om ervoor te zorgen dat Jace Wavers niet werd overladen met fans tijdens zijn opnames.'

'Dus je stond de hele dag buiten om fans van Jace af te houden?' Ik kijk haar geamuseerd aan.

'En om mijn baas te helpen, hij zag eruit alsof hij het einde nabij was vanochtend.' Ze trekt haar jas uit en hangt deze over de verwarming. Uit haar broekzak vist ze een stel sleutels, waarmee ze naar een van de kluisjes loopt.

'Je werkt hier?' vraag ik verbaasd.

Het meisje knikt. 'Ja, maar deze week is het café gesloten, vanwege de opnames.'

'Wat kom je doen dan? Behalve voor beveiligende sneeuwvrouw spelen?' Ze begint te lachen, het is een vrolijke, lieve lach.

'Ik was vrijdag mijn telefoon vergeten. En die kon ik vandaag pas ophalen. Dus dat wilde ik doen voor de opnames, maar toen moest ik dus voor sneeuwvrouw spelen.' Ze houdt haar telefoon omhoog. Het valt me nu pas op hoe mooi haar ogen zijn, een felle helderblauwe kleur.

'Dus in plaats van je telefoon had je een dag vol fans en media die je van je af moest slaan? Dankzij Jace?'

'Zoiets ja.'

'Krijg je wel betaald dan?'

Ze draait zich weer om en schudt wat sneeuwvlokken uit haar haar. 'Weet ik niet. Zou wel leuk zijn hé?' Haar ogen twinkelen. Dan fronst ze haar wenkbrauwen. 'Wacht eens even, ben jij..?' Haar wangen kleuren nog roder dan ze al waren.

'Jace Wavers, aangenaam,' ik grijns en steek mijn hand uit. Haar mond valt open en ze slaat gauw haar handen voor haar gezicht. 'O nee. O nee,' mompelt ze tussen haar handen door.

'Wat is er?' vraag ik onschuldig.

'Wat, oh-' ze laat haar handen weer zakken. 'Ik had gedacht dat-'

'Dat ik anders zou zijn? Langer? So-'

'Nee, nee dat is het niet,' zegt ze snel. 'Ik had gedacht dat je al weg zou zijn. Dat ik daarom naar binnen mocht, omdat je al weg was. Maar je bent er nog. En ik had verwacht dat je een shirt aan zou hebben.'

'Ik ben er nog,' beaam ik. Dan dringt de andere zin tot me door en trek ik snel de trui in mijn handen over mijn hoofd heen. Ze glimlacht verlegen, 'ik ga even kijken of ik binnen nog kan helpen.' Ze knikt richting de bar en tafels. Ik glimlach en ik krijg een snelle glimlach terug. Daarna draait ze zich om en loopt richting de gang.

'Wacht!' Voor ik het weet heb ik haar hand vast. Ze kijkt verschrikt op en staart naar onze handen. Ik laat haar snel weer los. 'Hoe heet je?'

'Olivia, maar iedereen noemt me Liv.' Na deze woorden wandelt ze de gang op.

Olivia. Ik kan het niet laten en begin te glimlachen. 'Olivia, de sneeuwvrouw,' mompel ik zacht.

•••

'Jace, kom je? Ze willen iedereen bij elkaar hebben.'

Ik kijk op van mijn telefoon. Vera staat in de deuropening. 'Ik kom eraan,' zeg ik en richt me dan weer op het scherm. 'Jace, nu' zegt mijn manager ongeduldig.

'Oké, oké.' Ik zucht en sta op. Ik volg Vera naar de bar waar inmiddels iedereen zich heeft verzameld. Olivia staat tegen een muur achterin geleund en haar ogen lichten even op als ze me binnen ziet komen. Ik glimlach terug. Voordat ik naar haar toe kan lopen begint de baas van het café te praten.

'Dames en heren, ik moet jullie er helaas op wijzen dat niemand ergens heen kan vanavond. De wegen zijn onbegaanbaar. Er wordt een hevige sneeuwstorm verwacht vannacht en ik wil ongelukken in deze buurt niet op mijn geweten hebben. Mijn collega's en ik-' hij knikt richting enkele mensen waaronder Olivia, 'zullen ervoor zorgen dat jullie niets tekort komen. Mocht een van jullie iets nodig hebben, vraag het aan de mensen met de zwarte schorten.'

Vanuit mijn ooghoeken zie ik Olivia zuchten. Hier had ze waarschijnlijk niet op gerekend. En dan ook nog op haar vrije dag.

Na zijn praatje stapt de man weer van de stoel af en wandelt naar de mensen in de hoek van de bar toe.

'Kom je? De acteurs krijgen een eigen kleedruimte.' Alyss tikt tegen mijn arm en ik wend mijn blik van Olivia af. 'Sorry, wat zei je?' Ik kijk haar vragend aan. 'We krijgen een eigen ruimte, om de tijd te doden. Kom je?'

'Ja,' antwoord ik en na een laatste blik op Olivia loop ik achter Alyss aan naar de beloofde kleedruimte. Dit blijkt een iets grotere ruimte te zijn dan de ruimte waar ik Olivia, de sneeuwvrouw, heb ontmoet.

•••••••

Hoi!

Ik hoop dat jullie hebben genoten van de feestdagen en al plannen hebben gemaakt voor oud en nieuw want, wow, dat is al over een paar dagen😱🎉

Wat vinden jullie ervan tot nu toe? :)

Hope you enjoyed!❤

Totsnel,
XLuca