Per Ongeluk Beroemd

21.

{Jace}

'Wat is wat?' vraag ik terwijl ik gespannen naar de klok staar.

'Plus is positief, min negatief. Best logisch toch?' 

Ik antwoord niet en blijf naar de secondenwijzer van de klok aan de muur staren. Een uur geleden ben ik geland, naar een apotheek geracet en nu zit ik te wachten tot de langste vijf minuten van mijn leven voorbij zijn. 

'Hoe weten we of de test wel echt betrouwbaar is?' Kirsten kijkt me geschrokken aan, alsof ze nu pas aan deze mogelijkheid denkt.

Ik haal mijn schouders op. 'De verkoopster zei dat dit de beste was.'

'Hoe lang nog?' Kirsten knijpt in haar hand en probeert rustig te klinken, maar ik hoor de zenuwen in haar stem.

'Drie minuten en vier seconden,' antwoord ik.

'Jace?' Kirsten's stem klinkt gedempt.

'Ja?' mompel ik, terwijl ik naar de klok blijf staren. 

'Wat, uh, wat doen we als de test positief is?'

Ik wend mijn blik naar haar en zie dat ze haar gezicht heeft verborgen tussen haar handen. Er klinkt zacht gesnik. 

'Hé Kirs, het komt wel goed.' Ik kom overeind en ga naast haar op het bed zitten. Zacht strijk ik over haar haren. 'Het komt wel goed,' fluister ik, niet wetende of ik het tegen haar of mezelf heb.

'Het spijt me.' Ze haalt haar handen weg en twee paar betraande ogen kijken me aan. Ondanks alles begin ik te lachen. 'Voor wat? Zwanger worden? Daar kun je toch niets aan doen. Het is niet alsof je dit allemaal van te voren gepland had of zo. Het is niet jouw schuld.'

Een kleine glimlach siert haar gezicht terwijl ik de tranen van haar wangen afveeg. 'Ik weet dat dit niet ideaal is, maar we zullen er hoe dan ook mee moeten dealen. Of je nou wel of niet zwanger bent, aan beide scenario's zitten gevolgen.'

Kirsten bijt op haar lip en kijkt me dan aan, met een serieuze blik in haar ogen. 'Ik snap het als je niets met ons te maken wil hebben, ik bedoel, hier heb je niet om gevraagd toen we iets kregen. En al helemaal niet toen we weer uit elkaar gingen. Ik zou het helemaal begrijpen als je niet erkent wil worden als de vader. Ik zeg dan wel gewoon dat het een of andere jongen is die ik-'

'Ik wil erbij zijn en ik wil je helpen. Je hoeft niet te liegen en jezelf af te zetten als een of ander meisje dat met iedereen het bed in duikt om mij te beschermen. En het is niet alsof jij hier wel om gevraagd hebt. Het is niemands schuld, niemand zal opeens verdwijnen en niemand gaat meer van die baby houden dan ik.'

Kirsten begint weer te huilen en ik trek haar tegen me aan. Ik strijk haar blonde haren uit haar gezicht en geef een kus op haar voorhoofd. 

'Weet Olivia dat je hier bent, met mij?' Na een korte stilte heft Kirsten haar hoofd op en kijkt me vragend aan. 

'Ze weet dat ik in Parijs ben. Ik heb gezegd dat het voor een of andere film is.' 

'Dus je hebt tegen haar gelogen?' Kirsten gaat rechtop zitten en kijkt me met samengeknepen ogen aan. 'Dat is geen goed begin van een relatie, volgens mij. Of een relatie die al wat langer aan de gang is dan iedereen dacht.' 

Ik slaak een diepe zucht. 'Ik wil het hier nu niet over hebben oké? Als je het echt zo graag wil weten, Olivia en ik zijn geen koppel. We doen alsof om ervoor te zorgen dat de pers geen valse roddels de wereld in brengt. We waren betrapt door een camera, zoals je weet, en sindsdien doen we alsof.' 

'Jullie doen alsof?' herhaalt Kirsten zacht. 'Waarom kwam ze dan met dat verhaal dat jullie al veel langer samen zijn en ik allemaal leugens aan het verspreiden ben? Wat kan haar het schelen wat ik zeg?' 

'Weet ik niet. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, als iedereen steeds over jou praat komt zij in een slecht daglicht te staan. Alhoewel ik betwijfel of dat de reden is dat ze dat allemaal gezegd heeft. Vera deed nogal gemeen tegen haar en ik had geen tijd voor haar omdat ik dit allemaal probeerde op te lossen, dus ik denk dat ze nogal overwelmd was door alles.'

'Ze had waarschijnlijk geen idee waar ze zich in gooide. De vriendin van Jace Wavers zijn is niet zomaar iets, ik spreek uit ervaring.' Een glimlach breekt door op haar gezicht en ook ik kan een glimlach niet onderdrukken.

'Weet je nog die keer dat we vastzaten in die lift in Spanje?' Kirsten begint te lachen en knikt. 'Je was te eigenwijs om om hulp te roepen en wist zeker dat je ons er wel uit zou krijgen.'

'Ja, en het was me ook gelukt, maar toen kwamen de hulptroepen al. Ik weet nog steeds niet hoe ze wisten dat wij vastzaten in die lift. Puur toeval, I  guess.' 

Kirsten glimlacht. 'I guess.'

'Wat ik er eigenlijk mee wilde zeggen, is dat ik ons hier ook wel uitkrijg. Wat de uitkomst van deze lift ook is, we komen er samen wel uit.'

'Ik ben zo blij dat je er bent Jace, dat ik dit niet alleen hoef te doen. Dankjewel.' Ze pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. 'Deze lift zou ik niet willen missen,' antwoord ik met een glimlach. Na een blik op de klok haal ik diep adem.

'Het is tijd,' mompel ik zacht. 

- - -

Woohhoo weekend!

En 17 graden, zomer is in
aantocht! 😜

Hebben jullie nog leuke plannen dit weekend?

Wat vonden we van dit hoofdstuk, en wat hopen we? Een positieve of negatieve uitslag? 😏

Hope you enjoyed! 💕

  Liefs,
Luca