Per Ongeluk Beroemd

10.

{Olivia}

'Kom,' Jace pakt mijn hand vast en trekt me overeind. Het voelt vreemd om zijn hand vast te houden. 'We moeten aan Vera vertellen dat je meedoet.'

Ik laat zijn hand los en kijk hem geschrokken aan. 'Vera heeft een hekel aan me!' Jace glimlacht, 'geloof het of niet, dit was haar idee. Dus kom nou maar.' Hij loopt voor me uit naar het kantoortje van Clint. Hij houdt de deur voor me open en zodra ik naar binnenstap, voel ik Vera's ogen op me branden. Ik draai me direct om en bots tegen Jace aan. 'Dit is een heel slecht plan,' mompel ik tegen zijn borst aan. Jace pakt me bij mijn schouders en draait me terug naar Vera. Hij knijpt zachtjes in mijn arm voordat hij op een van de stoelen voor het bureau gaat zitten. Ik slik en probeer Vera's blik te ontwijken terwijl ik naast hem ga zitten.

'Ze doet het,' zegt Jace na een paar minuten stilte.

'Ze had niet veel keus, dit is tenslotte ook haar schuld.' Ik kijk op en staar naar de vrouw in Clints bureaustoel. Ik snap niet hoe Jace het uithoudt met haar. Ik ga staan en kijk Vera geïrriteerd aan. 'Ja Vera, we snappen het. Het is mijn schuld, ik heb dit allemaal gepland en bla bla bla. Ik kan ook nu weglopen en dan zoeken jullie het maar lekker uit. Het is niet mijn carrière die naar de knoppen gaat door deze roddel, en als je jouw baan wilt behouden wordt het tijd dat je in ieder geval normaal tegen me doet.'

Ik voel een hand op mijn arm en Jace duwt me zacht weer in mijn stoel. Vera knippert met haar ogen en staart me een paar seconden alleen maar aan. Ik ben bijna, ik herhaal bijna, bang dat ik haar een hartaanval heb bezorgd, als ze eindelijk haar mond open doet. Ze wisselt een snelle blik met Jace voordat ze mij weer aankijkt. 'Je hebt gelijk, het spijt me.'

'Ik heb gelijk,' herhaal ik verbaasd. 'Ik heb gelijk,' zeg ik nog eens, maar nu met meer overtuiging. Dat ging makkelijk.

Vera knikt. Dan kijkt ze weer naar Jace. 'Oké, nu we dat uit de weg hebben, moeten we een verhaal verzinnen.'

'Een verhaal?' Ik kijk haar niet-begrijpend aan. Ze slaakt een diepe zucht en Jace geeft snel antwoord. 'Een verhaal over onze ontmoeting. Hoe we elkaar ontmoet hebben.'

'Oh, dat verhaal.' Ik knik. 'Dat is makkelijk, we hebben elkaar vandaag leren kennen,' voeg ik er dan aan toe. Dit levert me een geïrriteerde blik van Vera op. 'Of niet..' mompel ik er snel achteraan. Ik vraag me af of Vera überhaupt kan lachen, tot nu toe heeft ze alleen nog maar een chagrijnig gezicht getrokken. Ter plekke besluit ik de rest van dit gesprek mijn mond te houden.

•••

'Dus, nog één keer, hoe hebben jullie elkaar ontmoet?'

Voor de vierde keer dreunen Jace en ik tegelijk het verhaal op. 'We hebben elkaar ontmoet toen Jace een paar maanden geleden in Nederland was voor een filmpremière, Olivia werkte in de bediening en we raakten aan de praat, er sprong gelijk een vonk over. Jace had helaas niet veel tijd en heeft haar vanuit Amerika proberen te vinden, zonder succes, toen moest hij filmen in dit restaurant en ontmoette hij Olivia, de sneeuwvrouw. Hij herkende haar meteen en de rest van het verhaal is bekend.'

Vera klapt tevreden in haar handen, 'heel goed, heel goed. Als de pers daar niet helemaal gek van wordt, weet ik het ook niet meer.'

Jace glimlacht en staat op. 'Zijn we klaar?' vraagt hij. Ik blijf in mijn stoel zitten en wacht Vera's antwoord af. 'In principe, we hoeven nu alleen nog het perfecte moment te vinden om jullie naar buiten te laten treden.'

Met een diepe zucht laat Jace zich weer in de stoel zakken. 'Oké, kunnen we een beetje opschieten?'

Vera kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Heb je haast? We moeten alle aspecten van jullie relatie behandelen, anders is het natuurlijk niet geloofwaardig. En je kunt toch nergens heen, daar zorgt die sneeuwstorm wel voor. Oké, terug naar het onderwerp. Het perfecte moment.'

'Misschien als we het café mogen verlaten. Er staat toch al genoeg pers, omdat het bekend is dat Jace hier is,' opper ik.

'En door de sneeuwstorm is er nog meer papparazzi. Hmm, niet verkeerd. Dan moeten we het verhaal wel een beetje aanpassen.' Vera knikt een paar keer en begint te glimlachen. 'Oké, het verhaal: Jace moest hier filmen, hij herkende Olivia meteen, maar zij had geen interesse-'

'Wacht, waarom moet ik de badguy zijn?' onderbreek ik haar. Ze slaakt een diepe zucht. 'Ik was nog niet klaar. Dus, Olivia had geen interesse, maar doordat jullie de hele nacht hebben vastgezeten in het café heeft Jace haar kunnen overtuigen hem nog een kans te geven.'

'Dus ik ben gewoon een lastig en verwend kind? Dat ik Jace eerst afwijs?'

Vera rolt met haar ogen, 'als je het zo wilt zien.'

Ik leun achterover in mijn stoel en slaak een zucht. 'Fantastisch.' Ik hoor zacht gegrinnik naast me en als ik naar Jace kijk, zie ik dat hij zijn best doet een strak gezicht te houden. Dat lukt hem verbazingwekkend slecht. Kan iemand me vertellen waarom hij ook al weer in films speelt?

•••

'Eindelijk,' kreun ik zodra Jace de deur achter zich dichttrekt. 'Kent zij het principe van aardig zijn eigenlijk wel?'

Jace grijnst, maar reageert niet op mijn opmerking. 'Kom, ik wil je aan wat mensen voorstellen.' Na deze woorden gaat hij me voor maar een van de kleedkamers. Nieuwsgierig loop ik achter hem aan. Zodra ik in de deuropening van de ruimte staat schrik ik me rot.

'Waar zijn alle normale mensen op deze wereld heen?' denk ik, bij het aanzien van de kleine groep mensen in de kleedkamer.

De update is een dagje later, sorry! Hope u enjoyed! X

Lees ook mijn andere verhaal'Issues'! :)