Per Ongeluk Beroemd

7.

{Olivia}

Ik gooi wat water in mijn gezicht. Terwijl de druppels over mijn gezicht glijden, kijk ik in de spiegel. Mijn rode ogen zijn zo goed als weg en als ik mijn haren weer in een normale staart heb gebonden ben ik weer enigszins toonbaar voor de rest van de wereld.

Ik trek mijn schort weer aan en voel aan mijn jas op de verwarming. Deze is nog niet droog. Na een laatste blik in de spiegel naast de deur trek ik de de deur open en stap de gang op. Vera is nergens te bekennen, een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Dan hoor ik aan het einde van de gang druk gefluister. Nieuwsgierig loop ik op het geluid af, maar blijf direct stilstaan als ik Jace's stem herken.

Toch kan ik het niet laten en blijf ik even staan luisteren. Het is technisch gezien niet afluisteren, ik kwam toevallig langs. En het blijkt over mij te gaan, merk ik na een paar zinnen op.

'Sorry oké. Het spijt me, het stond niet bepaald op de planning dat meisje bijna te zoenen. Het was niet-'

Jace zucht en is even stil, waarschijnlijk is diegene aan de andere kant van de lijn nogal boos. Ik vraag me af wie het is, en enkele seconden later wordt mijn vraag beantwoord.

'Kirsten. Het spijt me. Ik weet dat het nog maar een paar weken geleden is, ik weet het. Maar ik kan er nu ook niks meer aan doen. Die fotograaf heeft bewijs en ik ben bang dat hij dat gaat gebruiken no matter what. Dit is juicy stuff. "Jace Wavers intiem vlak na einde relatie Kirsten Silver," dat zijn koppen waar roddelbladen een moord voor doen.'

Hij heeft een vriendin. Of ex-vriendin, als ik dit gesprek mag geloven. En praat hij nou met dé Kirsten? Ik had het eigenlijk ook wel kunnen verwachten, natuurlijk heeft Jace met een beroemd en knap model.

'Als het je beter laat voelen, er is niets gebeurd. Die camera schoot een verkeerd moment. Het betekende niets, zodra de sneeuw weg is en de scène geschoten is ben ik hier weer weg. Dan vinden ze wel weer wat nieuws. Dit is twee dagen big, daarna hebben ze weer wat anders. It's no big deal.'

No big deal. Het betekende niets. Oké, goed om te weten. Ik draai me om en wil weglopen, maar bots tegen iemand op. 'Sorry,' mompel ik.

'Gaat het?'

Ik kijk op en kijk recht in de ogen van Vincent, een van de acteurs. Ik knik en tover een glimlach op mijn gezicht, 'prima. Heb ik je pijn gedaan?'

Hij schudt zijn hoofd en knijpt dan zijn ogen samen. 'Weet je het zeker?'

'Heel zeker. Mag ik erlangs?' glimlach ik.

'Natuurlijk,' Vincent zet een stap opzij zodat ik langs hem naar de bar kan lopen. Onbewust slaak ik een diepe zucht als ik weer in de open ruimte ben. Ik loop naar een tafel in de hoek toe om even na te denken over een plan. Want wat ga ik nu doen? Ik kan Jace niet ontlopen, we zitten met z'n allen opgesloten in het café. Ik kan mezelf niet opsluiten in de kleedkamer, omdat die geen slot heeft. Ik leun met mijn hoofd op mijn handen en denk na over een goede verstopplek. Na een paar minuten heb ik de perfecte plek gevonden, de bezemkast. Niemand komt daar in de buurt, tenzij dit strict noodzakelijk is, Clint heeft er een gewoonte van gemaakt om iedereen in zijn eerste week in het café een horrorverhaal te vertellen over de bezemkast, daardoor durft niemand er in de buurt te komen.
Na een jaar moest ik een keer iets uit de bezemkast pakken, er waren geen klauwen die vanuit het donker naar mijn voeten grepen, geen bloeddoorlopen ogen die je aanstaarde totdat je de deur snel dicht duwde en sinds ik daar achter ben gekomen vind ik het niet erg om in de buurt van de bezemkast te komen. En in dit geval komt dat goed uit.

Tevreden met het plan, mezelf opsluiten totdat de sneeuwstorm voorbij is, sta ik op en wandel weer richting de gang. De bezemkast bevindt zich achterin de gang, ik bedenk me te laat dat ik Jace hier had staan afluisteren en Vincent me betrapt had. De jongens kijken me verbaasd aan als ik langs hen door de smalle gang schuifel. Ik houd mijn hoofd omlaag en doe alsof het de normaalste zaak van de wereld is als ik de kast opendoe en vervolgens naar binnen stap. Met een zachte bonk valt de deur weer dicht.

Het is even stil en dan hoor ik voetstappen die langzaam wegsterven. Eindelijk even alleen. Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak en wil net Emily bellen, als er op de deur van de bezemkast wordt geklopt.

Ik frons mijn wenkbrauwen, ik dacht dat de jongens waren weggelopen.

'Wie is daar?' vraag ik door de deur heen.

'Jace,' klinkt het terug. 'Mag ik binnen komen?'

'Dit is verboden terrein, alleen personeelsleden mogen hier komen.'

'Oh.' Het blijft even stil. 'Ik kan wel doen alsof ik bij het personeel hoor. Ik ben niet voor niets een acteur.'

'Als je hier zou werken, zou je deze kast niet eens in durven.'

'Hoezo niet?'

'Omdat je het verhaal van de horrorkast dan kende.'

'Wil jij het me vertellen?'

'Oké, maar je mag pas naar binnen na het verhaal. Kijken of je dat dan nog steeds wilt.'

'Deal.' Er klinkt wat geschuifel en gebonk voor de kast, ik neem aan dat Jace is gaan zitten.

'Ik ben er klaar voor. Kom maar op met je horrorverhaal.'

-------

Sorry voor de late update, vanaf nu iedere week weer een hoofdstuk! Wat vonden we van dit hoofdstuk?

Vergeet niet mijn andere boeken te lezen! :)

Hope you enjoyed!❤

Totsnel,
XLuca