Per Ongeluk Beroemd

5.

{Olivia}

'Ik zei dat je undercover moest komen!' sis ik terwijl ik mijn muts verder over mijn oren trek. Jace heeft een felrode jas aan met een gele muts op zijn hoofd. Als we nu niet betrapt worden weet ik niet waarom die jongen überhaupt beveiliging heeft.

'Ik had niets anders,' hij haalt onschuldig zijn schouders op. 'Kom mee, voordat ze ons zien,' mompelt hij daarna.

'Ik kan me absoluut niet voorstellen hoe ze ons nou zouden zien, ik bedoel, we zijn undercover.'

Jace rolt met zijn ogen en negeert mijn opmerking. In plaats daarvan houdt hij de deur voor me open en stapt hij na mij ook snel naar buiten. Zachtjes laat hij de deur in het slot vallen en gaat direct tegen het muurtje staan. Hij gebaart dat ik hetzelfde moet doen en houdt zijn handen daarna samen als een pistool. Ik grijns en ga naast hem staan. 'Wat doen we?' fluister ik.

'We zijn undercover,' fluistert hij terug. 'Pas op, links van je!'

Ik draai me om naar links, maar zie niks. 'Bukken!' fluistert Jace. Ik buk en kijk toe hoe hij de denkbeeldige vijand neerschiet. 'Puur geluk, je had hem bijna gemist,' zeg ik zacht. Jace kijkt me beledigd aan. 'Bijna gemist? Je was bijna dood, graag gedaan hoor,' moppert hij.

Ik grijns en ren dan de straat op. Er rijden geen auto's en zodra mijn gympen verdwijnen in de dikke laag sneeuw snap ik waarom. Ik voel mijn sokken nat worden. Ik trek mijn sjaal nog iets dichter rond mijn nek en duw de rits van mijn jas omhoog. Plotseling voel ik iets tegen mijn rug aankomen. Ik draai me om en zie Jace een paar meter verderop druk bezig met een nieuwe sneeuwbal.

Ik raap wat sneeuw bij elkaar en gooi deze richting Jace. De timing is perfect en hij raakt de gele muts terwijl Jace overeind komt. Geschrokken kijkt hij meteen mijn kant op en ik kijk grijnzend terug. Voor ik het weet is er een sneeuwbal op mijn been gelandt.

De volgende tweeëndertig minuten zijn we druk bezig met het gooien van sneeuwballen. Dit precieze aantal weet ik, omdat Jace's manager niet bepaald vrolijk was toen we terugkwamen, ons undercover plan was niet helemaal waterdicht. Of sneeuwdicht, gezien de omstandigheden.

'Liv!'

Ik stond op het punt een sneeuwbal zijn kant op te gooien als Jace zijn handen in de lucht steekt ter overgave. 'Zullen we een sneeuwman maken, sneeuwvrouw?'

Ik gooi de sneeuwbal en deze landt op zijn arm. 'Waar was dat voor? Ik ben ongewapend!' roept Jace gepikeerd.

'Voor die opmerking! Nog een keer sneeuwvrouw en ze moeten een nieuwe acteur voor jouw rol zoeken!'

'Is dat een bedreiging?' Jace komt naar me toe gelopen.

Ik haal mijn schouders op, 'als je het zo wilt opvatten, dan ja. Het is een bedreiging.'

'Laat m'n beveiliging dat maar niet horen,' zegt Jace grijnzend.

'Welke beveiliging? Ik zie niemand, behalve een klein jochie,' antwoord ik.

Jace raapt wat sneeuw op en zet de laatste paar stappen naar me toe. 'Wat ga-' meer kan ik niet uitbrengen, omdat Jace de sneeuw vol in mijn gezicht wrijft.

Ik sputter wat tegen maar kan niets tegen zijn sterke handen beginnen, die zich inmiddels om mijn armen hebben gevouwen.

'Dat was niet grappig!' breng ik uit, als de sneeuw deels van mijn gezicht is gegleden.

'Nee?' Jace kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Ik vond het eigenlijk best grappig.'

Hij laat mijn armen los en ik veeg de resterende sneeuw van mijn gezicht.

'Hier, je bent een sneeuwvlok vergeten.' Instinctief zet ik een stap naar achter, Jace grijnst. Met zijn lege handen opgestoken loopt hij naar me toe en veegt een natte pluk haar uit mijn gezicht.

Zijn hand strijkt langs mijn wang en opeens ben ik me sterk bewust van zijn gezicht, dat zich maar op enkele centimeters afstand van het mijne bevindt. Hij kijkt me even aan en ik bijt zachtjes op mijn lip. Hij beweegt zijn hoofd dichter naar het mijne toe totdat onze voorhoofden elkaar bijna raken.

Dan is er een witte flits te zien.

Jace kijkt geschrokken op en ik volg zijn blik. Ik zie echter niets. 'Was dat onweer?' mompel ik.

Het lijkt alsof die flits het licht weer heeft aangedaan en ik zet een paar stappen van Jace vandaan.

Hij zucht, 'was het maar onweer. Zo'n flits herken ik uit duizenden. Dat was een camera.'

Ik frons mijn wenkbrauwen, 'hoe bedoel je "een camera?"'

'Ik bedoel dat wij morgen op de voorkant van ieder tijdschrift en iedere krant staan.' Jace doet zijn muts af en haalt een hand door zijn haar.

'Misschien hebben ze ons niet herkend,' probeer ik Jace, maar vooral mezelf, te overtuigen.

'Oh geloof me, ze hebben ons herkend. Vanaf morgen ben je beroemd.'

Ik blijf stil en staar naar de grond. Ik stond op het punt Jace, een beroemde acteur, te zoenen. Als die camera er niet was geweest, had ik hem gezoend. En hij mij.

'Laten we maar naar binnen gaan,' mompelt Jace. Zonder nog een blik te werpen op de verscholen camera loopt hij in een stevig tempo terug naar het café.
Ik kijk nog een keer achterom en zie nog net de koplampen van een auto verderop uitgaan.

Jace zou gelijk krijgen, na ons niet-geplande moment in de sneeuw, betrapt door een camera was ik opeens beroemd. Per ongeluk beroemd door een onbedoeld moment met Jace Wavers.

••••••

Yeeess! Eindelijk weer een update!

Sorry dat het zo lang geduurd heeft!

Hoe gaat 't met jullie? Eerste weekje school een beetje overleefd?

Hope you enjoyed!❤️

Totsnel,
XLuca