Per Ongeluk Beroemd

4.

{Olivia}

'Hoe bedoel je "ik zit vast in het café?"' 

Geduldig leg ik het hele verhaal uit aan Emily, mijn beste vriendin. Het enige dat ze ervan opsteekt is natuurlijk het Jace-gedeelte. 'Je zit in hetzelfde gebouw als Jace Wavers?!!' Haar stem schiet de hoogte in. 

'Ja, en nog twintig andere mensen. Door de sneeuw,' voeg ik eraan toe. 

'Heb je hem al ontmoet?' 

'Wie?' Ik klem de telefoon tussen mijn oor en schouder en verschuif een paar tafels naar hun originele plek.

'Jace natuurlijk, wie anders?' 

'Ja, we hebben even gepraat. Ik had eerst niet door dat hij het was.' Het feit dat hij halfnaakt was, laat ik achterwege.

Het is even stil aan de andere kant van de lijn, dan klinkt er een beschuldigend antwoord. 'Hoe kun je Jace nou niet herkennen? Ik laat je al jaren iedere dag foto's zien! Hij is mijn achtergrond!' 

Dat was waar, Jace was al meer dan een jaar de achtergrond van Emily's telefoon. Ze was net zo'n erge stalker als Sara. Gelukkig hield zij het wel voor zichzelf. Maar omdat ik haar beste vriendin ben, mocht ik van iedere foto en ieder verhaal mee genieten.

'Als het niet zo erg sneeuwde was ik nu naar je toegekomen.' 

'Als het niet zo erg sneeuwde had ik hier niet vastgezeten,' zucht ik. 'Ik mag niet eens naar huis lopen. Ze laten niemand naar buiten, terwijl ik de hele dag buiten stond om niemand binnen te laten.' 

'Maak er gewoon het beste van. Vastzitten met de knapste acteur aller tijde gebeurt ook niet elke dag! Ik moet gaan, Kyle zet net het eten op tafel. Doei schat, hou me op de hoogte! En scoor een handtekening voor je beste vriendinnetje!'

Ik grijns en hang op. Met mijn telefoon in mijn broekzak gepropt ga ik verder met de tafels weer recht zetten. 
Net als ik een stoel van de opgestapelde stoelen bij de muur til, hoor ik geschuifel achter me en een zacht gekuch. Ik draai me om, met de stoel nog in mijn handen. 

'Hey,' Jace staat voor me. 

'Hoi,' mompel ik terug en zet de stoel op de grond. 

'Kan ik helpen?' Hij knikt naar de stapel met stoelen.

'Moet jij niet relaxen met je vrienden en een beetje niks doen tot jullie weer verder gaan met shooten?'

'Au.' Jace trekt zijn wenkbrauwen op. 'Denk je dat dat alles is wat ik doe?' 

Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet niet wat jij allemaal doet. Ik weet dat je in films speelt en dat fans gek op je zijn. Dat heb ik vandaag gemerkt, ze zijn tot een hoop in staat, die fans van jou.' 

Jace kijkt me vragend aan en leunt tegen een tafel aan. 'O ja?' 

'Ze begonnen me vandaag te bekogelen met sneeuwballen.'

'Wat vindingrijk van ze. Daar was ik zelf nooit opgekomen.'

'Ik heb wel teruggegooid. Sorry dat ik je fans bekogeld heb, maar dat was het minste dat ik kon doen ter verdediging.' 

Jace kijkt me geamuseerd aan. 'Je was zeker erg goed? Omdat er niemand langs je is gekomen.' 

'Natuurlijk. Ik ben een pro in sneeuwballengevechten.'  

'Hmm.' Zijn ogen beginnen te schitteren en zijn mond verandert in een brede grijns. 

Ik leun met mijn handen op de stoel en kijk hem met samengeknepen ogen aan. 'Oké, wat ben je van plan?' 

'Toevallig ben ik ook heel goed in sneeuwballengevechten. Héél goed,' benadrukt hij. 

'Hmm, jij denkt dat je beter bent dan mij?'

Jace knikt. 

'Schattig.' 

Nu kijkt hij me niet-begrijpend aan. 'Schattig? Wat is er schattig?'

Ik glimlach, 'jij bent schattig. Omdat je denkt dat je beter bent dan mij.' 

'Dat vind je schattig?' 

'Dat is schattig,' verbeter ik hem. 

'Wacht maar. Zodra we buiten zijn en een sneeuwballengevecht houden vind je het niet zo schattig meer.' 

Ik steek mijn handen in de lucht, 'o nee. Stel je voor, wij buiten in de sneeuw. Samen met je beveiliging. Daar is inderdaad niet veel schattigs aan.' 

Jace trekt een wenkbrauw op. 'Jij denkt dat ik nergens heen kan zonder beveiliging?' 

Ik schud mijn hoofd. 'Stel je voor dat je gewond raakt omdat ik te hard gooi, dan moet er toch iemand zijn om je meteen naar binnen te dragen? Of je kunt mijn tempo niet bijhouden, dan heb je wel iemand nodig die je back-up geeft.' 

'Ik heb geen back-up nodig. En ik denk dat ik jouw sneeuwballen wel aankan. Waarom gaan we het niet uittesten? Kijken wie er de beste sneeuwballengooier is, wat denk je ervan, sneeuwvrouw?' 

Ik zucht, 'sneeuwvrouw? Serieus? En bedoel je uittesten als in nu?' Jace knikt. 

'Maar het is al donker, en Clint zei dat niemand naar buiten mocht vanwege de storm.' 

'Wie is Clint?'

'Mijn baas. De man die zei dat iedereen binnen moest blijven, vanwege de storm die momenteel bezig is, weet je nog? De reden dat we hier zitten opgesloten.'

'O ja. Nou, als je niet durft had je het ook gewoon kunnen zeggen hoor.' Hij draait zich om en begint terug te lopen naar de kleedkamers. 

'Oké. Sneeuwballengevecht, over vijf minuten bij de achterdeur. Zorg dat niemand je ziet, we gaan undercover.' 

'Yes m'am.' Jace salueert, 'tot uw dienst mevrouw de sneeuwvrouw.' 

Ik rol met mijn ogen, 'Liv mag ook hoor.' 

'Natuurlijk mevrouw de sneeuwvrouw Liv. Ik zie u over vijf minuten.' 

Na deze woorden wandelt hij rustig de bar uit, naar de kleedkamers. Een diepe zucht verlaat mijn mond. Er is een hevige sneeuwstorm buiten, en omdat ik geen nee kan zeggen tegen dat arrogante acteurtje, ga ik zo buiten een sneeuwballengevecht houden. Wat een feest.