Dark Prince met A soon to be Nun (On-going)

Chapter 19

Chapter 19

Samantha's POV

"Akin na yan, huhuhuhuhu!" sabay agaw ko dun sa cycling kong pink. Nakakahiya naman, pero itong si Chris, tuwang-tuwa pa! Napa-mukmok ako dahil talagang wala siyang balak ibigay saakin iyon. Hmmp. *pout*

Kakarating lang namin ng bahay pero agad na siyang gumawa ng way para maasar ako, doesn't he know that I'm still hurting. Masakit parin kasi saakin yung nangyare about my past, he's the only person na nakaala tungkol dun, but this is what I get? Huhu.

Lumapit siya, tapos inaabot nya yung cycling, I smiled..

Kaso.. Hmp! Kinuha niya rin! Bumabalik nanaman siya sa pang-aasar niya saakin tulad ng dati. Huhu. "Hey, can you cook?" utos niya saakin.

"Not unless you give me back my cycling." I said while entering my room. Grabe! I can't believe how annoying he is! He makes me mad like this no matter how hard I control, but at the same time I have this butterflies in my stomach whenever he's near.

Kumakatok siya tapos para nanamang gigibain nya yung pintuan, "You want me to break this door? Or you'll open this!" Sigaw niya like the ussual.

*pout* I have to be mad, sobra na kasi siya, "No! Give me back my cycling!" I shouted back. Nasa may likod lang ako ng pinto.

"I'll give it back! Open this goddamn door!"

Galit nanaman siya, what did I ever do to him?! Lagi na lang siyang nagagalit, huhu. >____<

I opened the door kahit medyo naiinis pa ko, nakangisi siya sabay abot saakin ng cycling.

"What?" He's staring at me. Umiwas ako ng tingin, i can hear my heartbeats drumming again.

"I--this is your cycling." I grabbed it from his hand, then I slammed the door at his face. Oh God! Why is he staring at me, like he wanted me to be his, I just felt it. Yun yung unang beses na tinignan nya po ako ng ganun, why?

Pinasok ko yung cycling sa cabinet ko, tyaka ako lumabas ng room. And I was surprised how sad he is, nandoon parin siya sa labas ng kwarto ko. Hindi ko alam kung bakit nya pa ako hinihintay. Pero gutom lang siguro siya, i have to cook na.

Bababa na sana ako ng hinatak niya ang kamay ko, at niyakap. "Just let me do this." nagulat ako sa ginawa niya, pero mas nagulat ako sa susunod niyang sinabi, "Because of you I'll learn to pray again."

---

"Lord salamat po sa pagkain, thankyou for countless blessings. Amen."

Kumain kami ng magkahiwalay, nasa may sala siya ako naman ay nasa kusina. I can still feel his breath in my ears when he said that because of me he learned to pray.

I never did try to teach him. Kaya naguguluhan ako.

Nagulat ako sa bilis nyang kumain, nilagay na niya kasi yung plato niya sa may sink, tapos malungkot nanaman siya. Ano kayang problema ni Chris?

Pagtapos ko kumain, hinugasan ko na ang mga plato. Naglinis na rin ako sa may kusina at sala.

I wanted to breath fresh air, kaya nagpunta muna ako sa terrace. Nakahinga ako ng maluwag. Ito yung unang beses na pakiramdam ko nasa ayos ako. Habang tinitingnan ko ang bituin, naaalala ko si Mommy at Daddy. Dati kasi nag-sta-star gazing kami nung nasa Tagaytay pa kami nakatira. How I missed them so much. Isa parin ang tanong ko sakanila, why did they leave me?

Minsan naiisip ko kung anak ba nila ako? Kasi diba ang magulang dapt inaaruga ang mga anak nila?

Ayoko na sanang umiyak pero oag naiisip ko ang mga magulang ko nahihirapan akong pigilan ang mga luha ko. I don't know how I survived from loneliness, but i did. Napangiti na lang ako ng mapait habang dinadama ang hangin.