Forever Kiss

Chapter 8 "eyes"

Chapter 8 “eyes”

<Lalaine’s POV>

“Lalaine, anak, andyan na si Ryan”

“opo, ma. Bababa na po ako.”

Mga dalawang araw na ang nakakalipas mula nung nakabisita ako sa bahay nila Ryan, buong weekend ay nag-aral ako. Hectic pala ang sched ko, nagawa ko pang makipag-chikahan kina Tito Ian at Tita Raiza. Pero masaya naman, nag-enjoy ako. At heto na nga, papasok na ulit. Quiz nanaman. Aruy!

“ang tagal mo naman.”

“sorry Ry. Nalate kasi ng onti ng gising. Promise konti lang. 5 minutes lang naman.”

“tagal na din yun noh.” Sabay pout ni Ryan

Napangiti ako at sabay kurot sa pisngi niya. “ang cute mo naman mag-pout. Ang cute talaga!, sige na, sorry na Ry. Please?”

“sige na, tama na, lamog na pisngi ko. Apology accepted.”

“yeay. Thank you” sabay sabit sa braso niya at naglakad na papunta sa sakayan.

Habang nasa classroom kami, walang ginawa ang mga tao kundi mag-aral, daig pa ang midterm eh. Quiz pa lang yan ah. Panu pa kaya pag midterm na di ba? Syempre ako naman, aral din, nakikigaya din, ganun din naman si Ryan.

“goodmorning class! Arrange your seats na”

Ay butiki! Nakakagulat naman tong si Sir, hindi ko man lang napansin na dumating, nag-aaral pa ko eh. Woo. Kinabahan tuloy ako, kanina chill lang ako eh. Hmpf. Asan ba si Ryan? --- ayun. Wow, buti pa siya kalmado lang, dapat ako din.

After 1 hr.

“grabe..nakakabaliw naman yung quiz natin..” Sabi ni Clarence sa akin

“oo nga eh. Nakakalito pa noh?” sagot ko

“sobra, hindi mo alam kung anu ba yung gagamitin talaga” sabi ni Nica

“oi Ryan! Kamusta quiz mo?” tanung ni Clarence

“hayun alam kong may mali, pero may tama din naman siguro. Ewan. Sakto lang”

“wow! Buti ka pa Ryan, ang galing mo naman”

“oo nga. Kaw na Ryan. hahaha”

“adik talaga kayo, chamba lang iba dun noh?”

“Oi Ry, nagugutom ka na ba? kain na tayo?” singit ko bigla

“oo gutom na ko. Tar---” di ko na tinapos ang sasabihin niya, naglakad na ko kagad palayo.

“Lai? May problema ba?”

“wala”

“alam kong pag ganyan ka, may problema ka eh”

“wala nga eh. Bilisan mo nga”

“hey! Lalaine naman eh. Ayokong nagkakaganyan ka”

Hinabol niya ko, tinawag ng tinawag pero hindi ko siya pinapansin, dali-dali lang akong naglalakad papunta sa canteen gusto kong ibuhos lahat sa pag-kain yung depression ko. Naiinis ako sa sarili ko, hindi ko alm kung bakit hindi ko masagutan ng maayos mga quizzes ko. Nag-aral naman ako ha? Nakakainis talaga!

“Lalaine! Halika nga dito!” malapit na ko sa pintuan ng canteen, nung bigla niya kong hilain at kaldkarin paalis sa pintuan ng canteen.

“oi! San ba tayo pupunta ha? Nagugutom na ko eh. Gusto ko nang kumain!!!” nagwawala na talaga ako nyan na halos maiyak-iyak na. Hindi niya ko pinansin, instead hinila lang niya ako at dinala nanaman niya ulit ako dun sa garden ng school namin.

“anung ginagawa natin dito ha? Dun na nga tayo sa canteen” tatalikod na sana ako at maglalakad ng bigla niya akong hinila at iniharap sa kanya.

“hindi ka kakain. Halika dito.” Nung makita ko ulit yung mata niyang yun na seryoso, natakot ako. Hindi talaga ako sanay pag nagseseryoso siya.

“bakit ba kasi tayo nandito” humihikbi na ko nyan.

“haay. Umiiyak ka nanaman” habang sinasabi niya yan ay pinupunasan niya ang mga luha ko. “tama na. andito naman ako eh, dadamayan kita at tutulungan.”

Nung sinasabi niya yan ay hindi ko na napigilang humagulgol at duon nalang sa dibdib niya umiyak, Mukhang nagets naman niya kung bakit ako nalulungkot.

Then after I cry, I look at him, and he is also looking at me. He’s eyes is very serious. I can’t move. Na-stock lang ang mga mata ko sa mga mata niyang nakatitig sa akin. Then ang alam ko nalang ay.....

.....he is kissing me. Yung kiss na alam mong nalulungkot siya sa nangyayri sa akin. Yung kiss na alam mong andiyan lang siya at hinding hindi ka niya iiwan. Yung kiss na puno ng pag-aalaga at pag-aalala. I just let him kiss me. As if there is no tomorrow. I don’t know, pero kasi sa tuwing nahahalikan niya ko, gumagaan ang pakiramdam ko, sumasaya ang puso ko.

<Ryan’s POV>

Haay naku pag nagmamaktol itong si Lalaine, alam ko ng dahil yan sa quiz. Si Lalaine talaga oh. Tsk.

“hey! Lalaine naman eh. Ayokong nagkakaganyan ka” Aba! Sandali nga, ambilis maglakad nito ah. “hey! Lai! Lalaine! Hey!”

Hindi talaga ako nililingon ah. “Lalaine! Halika nga dito!” hinila ko siya paalis ng canteen.

“oi! San ba tayo pupunta ha? Nagugutom na ko eh. Gusto ko nang kumain!!!” pagwawala niya na medyo naluluha na. Hinila ko lang siya hanggang sa makarating kami ng garden.

“anung ginagawa natin dito ha? Dun na nga tayo sa canteen” bago pa siya makaalis ay hinila ko siya paharap sa akin.

“hindi ka kakain. Halika dito.” Seryosong sabi ko sa kanya.

“bakit ba kasi tayo nandito” haay. Nakikita ko na ang luha niya.

“haay. Umiiyak ka nanaman” habang sinasabi ko yan ay di ko mapigilang hindi punasan at haplusin ang maamo niyang mukha “tama na. andito naman ako eh, dadamayan kita at tutulungan.” Pagkasabi ko niyan ay napaiyak pa siya lalo at napaiyak na lang siya sa dibdib ko.

Then after niyang umiyak, I look at her, and she is also looking at me.. and then....ang alam ko na lang ay, hinalikan ko siya. I don’t know kung bakit iyon ang naisipan kong gawin sa kanya. Basta I feel that she is really sad. I am willing to help her, ayaw na ayaw ko siyang nakikitang umiiyak at nagkakaganyan. I don’t want her smile to lose again. I always want to see her smiling. While I am doing that I feel na gumagaan na ang pakiramdam niya at tumigil na siya sa pag-iyak. Nung huminto na ako, tinignan ko siya. I smile, then I hug her, at bumulong ako “andito lang ako, hinding hindi kita iiwan at pababayaan”.