Elif Gibi Dik

Gönlümden Sızdı

Birkaç saattir buraya gönlümden sızmış bir şeyleri toparlayıp yazmaya çalışıyorum. Satırları doldurdum ama kendime beğendiremediğim için hepsini sildim. Yine de birkaç şey söylemek istedim. O kadar özledim ki buraları... Burada eski insanların bir çoğunun olmadığını da biliyorum. Ama istedim ki biraz olsun dokunayım size, birkaç kelimeyle de olsa.

İki yıla yakındır yazmıyorum buraya. Ben bu iki yılda kimi zaman boğazıma kadar doldum acılarla, kimi zaman sırtımdan birkaç darbe aldım. Bazı anlar güldüm, birçok anlar ağladım. Gurbet gördüm, hasret gördüm, ölüm gördüm... Büyüdüğümü hissettim.

Benden daha çok yaşamış, daha çok şey yaşamış insanların affına sığınarak sizlere birkaç küçük tavsiye bırakıp gideceğim.

Dostlar, öğrendim ki bir insan, bir insandan hiçbir şey beklememeli. Belki de bir insan, başka bir insanı beklememeli; bir arkadaş, bir kardeş, bir eş...

Çünkü bu hayatta, Allah'tan başka güvenilecek hiçbir zat yok. O'nun kadar güvenilir olan yok.

Derdimizi insanlara anlatıp duruyoruz, oysa çare bulamayacaklarını çok iyi biliyoruz. Derdi verendir dermanın sahibi, ancak Allah'tır. O'na durmadan anlatın, bıkmadan dinliyor; bizi bizden daha iyi biliyor. Böyle bir dinleyici var mıdır bu aciz insanlar arasında?

İnsan insana yetmez, yetmiyor, yetmeyecek.

Benim vaktim bu kadar cümleye yetti ama bıraksalar daha sıralayacaktım. Sizlere gönülden bir selam veriyor ve diyorum ki;

Vallahi Allah'tan daha iyi bir dost yok.

Beni birkaç cümle duaya layık görürseniz çok mutlu olurum. Allah'a emanet olun...