Demek ithaf istendi... Bu bölümün ithafı sana wellinthedeep 💕
••
Eve girdiğim an kimseye görünmeden odama çıktım. Kendimi odama kapatıp bacaklarım boşalmış ve yere yapışmıştım.
Hayal kırıklığı hissediyordum, mutsuzdum ve yorgundum.
Yasmin'in bu tavrı beni o kadar hayal kırıklığına uğratmıştı ki, hayatımda hiç bu kadar kırıldığımı hatırlamıyordum. Ne ailem ne öğretmenlerim ne diğer arkadaşlarım...
Çünkü onlar gerçekten benim gözümde Yasmin kadar değerli değildi. Yasmin'i herkesin önüme koymuştum gözümde.
Yatağıma uzanıp gözlerimi kapattığımda elimi kalbimin üstüne koyup derin nefesler alıp verdim. Hâlâ kalbimin atışı o kadar düzenli değildi. Fazla üzülmek bana iyi gelmiyordu.
Yatağımın yanındaki komidinden haplarımı çıkardım. Bir hapı yutarken kenardaki pet şişemden de su içtim.
O anda kapım çalınmadan açıldı ve içeri Işık girdi. Pet şişeyi kenara bırakırken Işık da bir haplara bir bana bakarak güldü.
"Hâlâ içiyor musun şunları?"
"Evet? Bir sorun mu var?"
Kapıyı kapatıp çalışma sandalyeme oturdu.
"Evet. Kardeşimin deliler gibi hap içmesinden rahatsız oluyorum."
Sinirle gülüp hap kutusunu salladım.
"Birincisi ben deli değilim. İkincisi bunlar panik atak için. Üçüncüsü bu psikolojik bir rahatsızlık, elimde olan bir şey değil."
"Şu an inandım."
Gülerek arkasına yaslanırken kalkıp ağzını burnunu kırmamak için zor tutuyordum kendimi.
"Ne düşünürsen düşün, umrumda değil. Şimdi de beni yalnız bırak."
"Gitmeyeceğim."
"Neden?"
"Sıkıldım."
"Bu yüzden benimle mi uğraşacaksın."
"Aynen öyle yapacağım ikizim. Neden ağladın?"
Alayla suratıma bakınca derin bir nefes alıp verdim.
"Seni ilgilendirmez."
"İyi, o kadar umrumda değil zaten."
Bacaklarını masama koyduğunda iyice sinirlendim.
"Ayaklarını masamdan indir."
"Yoo, rahatım böyle."
"Rahat olup olmaman sikimde değil. İndir dedim."
İyice yayılıp kafasıyla dışarıyı işaret etti.
"Anneme de söylesene ettiğin küfürü."
Piç. Biliyor tabii annemin de babamın da onu koruyacağını.
"Işık yeter artık git şu odadan!"
Sinirlerime hakim olamayıp bağırdığımda Işık da ayağa kalktı.
"Sana da yaranılmıyor be! İki dakika ikizimle vakit geçireyim dedim, yaptığın muameleye bak!"
Omuz atıp odadan çıktığında arkasından kapıyı kilitledim. Annemin ya da babamın da gelmesini istemiyordum.
Işık gittikten bir iki dakika sonra kendime gelip üstüme pijamalarımı giydim. Havanın buz gibi olmasına rağmen pencereyi de açtım. Yatağıma girip gece lambamın soluk ışığını bıraktığımda biraz da olsa rahatlamıştım.
Karanlıktan ve kapalı alandan korkardım. O yüzden gece yatarken pencerem hep açık olurdu. Bu sayede soğuğa alışmıştım. Gece lambamın ve dışarıdan gelen sokak lambasının ışığı da geceleri yeterli oluyordu.
Çocukluğumdan beridir karanlık ve kapalı alandan hoşlanmazdım. Sonra dört yaşımızda teyzemlerdeyken, kuzenimiz Serpil oyun oynarken yere düşmüştü. Işık da oyunu bozdu diye ona kızıp bağırmıştı. Omuzlarından sarsarken bırakın diye araya girmiştim, Serpil de yine düşmüştü.
Bu sefer Serpil bas bas bağırarak ağlayınca bütün büyükler odaya gelmişti. Serpil'in koluna altı dikiş atılmıştı, sehpanın kenarı kesmişti kolunu. Bize sorduklarında da ben Işık'ın yaptığını söylemiştim ama Işık öyle kendini yırtmıştı ki ben suçlu çıkmıştım. Ceza olarak da evimizdeki küçük odaya tıkılmıştım işte.
Zaten korkum olduğundan bunu yaşamak iyi gelmemişti. İyice korkmaya başlamıştım, ilk de o zaman panik atak geçirmiştim.
Yani hepsi onun suçuydu ama karşıma geçip hâlâ bana laf söyleyebiliyordu.
Soluma, penceremin tarafına dönüp yatakta iyice büzüştüm ve gökyüzüne baktım. Kar yağıyordu. Yasmin soğuğu sevmezdi ama karın yağmasını çok severdi. Hatta geçen sene sözlemiştik, karın yağmasını birlikte izleyecektik.
Ama artık beraber ne karın yağışını izleyebilirdik ne de eskisi gibi olabilirdik.
"Yasmin'den vazgeçeceksin Sarp. Yasmin'den vazgeçeceksin."
••
Selam!
Ehehehehehehe... Artık Sarp'tan anlatacağım :) Bir şeyler değişecek bundan sonra :)
• Bir iki bölüm sonra beceremeyip Yasmin'e de dönebilirim bilmiyorum mdjskdkemfmskdskk •
İthaf isteyen varsa yorum yazabilir?
Görüşürüz!
