"4 bilemedin 5 yaşındaydım. Bir akşam teyzemlere gitmiştik. Teyzemin bizden bir yaş küçük kızıyla oyun oynuyorduk. Gülüyoruz eğleniyoruz falan... Ama Serpil bir anda dengesini bulamayıp düştü. Işık da çok sinirlendi. O zamanlar bile kafasında yarattığı şeyin bozulmasından nefret ederdi. Serpil de öyle düşünce oyun bozulmuştu ve Işık da ona bağırdı. O kadar çok bağırıyor ve kızıyordu ki Serpil korkudan ağlamaya başlamıştı. Ben de araya girmek istedim. Işık sussun da Serpil ağlamaya bıraksın diye. Ama istediğim şeyi pek başaramadım."
Derin bir iç geçirip devam ettim.
"Işık Serpil'i tutmuş sarsıyorken Serpil'i geri çektim. Ama ben de bir anda çekince yere düştü. Kolunu yardı boydan boya. Bu sefer çığlık ata ata ağlamaya başlayınca bütün herkes odaya doluştu. Serpil'i o halde görünce hemen hastaneye falan gittik. Işık da bana suç attı. Sonra ben inkar edince yalancı olduğumu ve ona da aynı şeyleri yaptığımı söyleyip ağlamaya başladı. Benden korktuğundan kimseye bir şey dememiş falan ama ona da kötü davranıyormuşum... Sırf annem ve babam ona kızmasın diye beni ateşe atmıştı anlayacağın."
Yasmin sinirli bir şekilde küfür savurduğunda içimde oluşan koruma iç güdüsüne engel olamadım.
"Ama şimdi o da haklıydı. Annem de babam da her zaman sinirli ve huysuzlardı..."
"Bu ikizine iftira atmasını gerektirmiyordu. Orada sen yapmış olsan da suçunu üstlenmesi bile gerekiyordu."
Haklı olduğundan cevap veremezken Yasmin hafifçe omzuna vurdu.
"Neyse... Peki Işık böyle deyince ne yaptılar? Ceza mı verdiler?"
Yavaşça başımı salladım. O odada kaldığım ilk gün aklımdan çıkmıyordu.
"Karşımdaki minik odaya kapatmışlardı beni. Karanlıktan korktuğumu bildikleri için ceza olsun diye ışığı da açmamışlardı. Ağlaya ağlaya yalvara yalvara bir gece durmuştum orada. Ama sonradan koridorun ışığını açmışlardı da kapının altından odaya biraz ışık girmeye başlamıştı. Yine de o geceden sonra karanlık korkuma bir de kapalı alan eklendi."
O geceyi anlatmayı başardığımda Yasmin'in sesi çıkmıyordu. Kafamı biraz kaldırıp ona baktığımda ağladığını görmek beni iyice üzmüştü.
"Ağlama lü-"
"Devam et."
Titreyen sesiyle konuştuktan sonra gözlerini kapatıp elinin tersiyle sildi. Ben de isteğine karşı gelemedim çünkü direkt bağırırdı ve annemle babam evdeyken pek ses çıkarmamamız gerekiyordu.
"Sonra herkesten özür dilemem gerektiğini söylediler. O kadar korkuyordum ki karşı gelmedim. Sonra bir süre daha iyiydi yani o odada yatmıyordum. İlkokula kadar."
"İlkokulda ne oldu?"
"Kavga ettim. Işık da ayırmak için araya girdi ama yumruk yedi. Sonra annemler benim ona yumruk attığımı düşündüler, güya nefret ediyorum ya ben Işık'tan... Sonra yine bu oda. O gece yine ışık açtılar ama bu sefer panik atak geçirdim. Hastaneye kaldırıldım."
İlaç kutumu işaret ettim tek elimle.
"O zamandan beridir de ne zaman panik atak geçirsem bu ilaçları kullanıyorum. Tabii zaman geçtikçe dozajını biraz arttırmak zorunda kaldım orası ayrı."
"İlaçlar yerine psikoloğa gitseydin. Bunun tedavisi var?"
"Annem, babam ve Işık birleşip etrafa bizim "psikolojik problemi" olan bir çocuğumuz olduğunu söylemeyelim dediler. O yüzden karşıdaki bir hastaneden reçete yazdırıp oralardaki bir eczaneden ilaç alıyorum."
