"Geldiğin için teşekkürler ederim."
Alara, Işık'ı arkasındaki bırakıp kafeden çıktığında ilk iş olarak sahile inmişti. Deniz kenarında iki saate yakın oturup şarkı dinledikten sonra Yasmin'i aramıştı ve bu gece kendisinde kalmasını istemişti.
Yasmin de Alara'nın ses tonunundan bir sıkıntı olduğunu anlayıp annesinden izin kapıp koşa koşa Alaralar'a gitmişti.
Alara'nın annesi Yasmin'i görünce şaşırsa da bozuntuya vermemişti. Şimdi akşam yemeği yenmişti ve Alara'nın odasına gelmişlerdi.
"Teşekküre ne gerek var kızım? Kötüyken yanında olmayacaksam ne ara olacağım?"
Yasmin bağdaş kurarak Alara'nın yatağına oturdu. Alara da sırtını yatak başlığına yaslamıştı.
"Ne oldu? Işık ile buluşacaktınız bugün, ters bir şey mi yaptı?"
"Kavga ettik."
"Nasıl yani?"
Yasmin hızla diklenirken Alara omuz silkti.
"Beni delirtti sonunda. Kafenin ortasında bas bas bağırdım ona."
"Neden bağırdın?"
"Klasik Işık, yine delirtecek şeyler yaptı işte."
"Düzgün anlatır mısın şunu Alara?!"
Yasmin hiddetle konuştuğunda Alara ofladı ve her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlattı.
"Siz ayrıldınız yani?"
Yasmin'in dehşet içinde sorduğu soruyla Alara kafasını iki yana salladı.
"Sadece kavga ettik."
"Bayağı ağır kavga etmişsiniz ama."
"Delirtti beni ama barışırız yine."
Yasmin kaşlarını çatarak Alara'ya baktı.
"Bir şey soracağım... Madem Işık seni bu kadar delirtiyor neden inatla ayrılmıyorsun?"
Yasmin'in sorusu ile Alara yutkundu. Bu soruyu yanıtlamayı pek istemiyordu.
"Alara? Niye cevap vermiyorsun?"
"İstemiyorum."
Yasmin de şaşkınlıkla duraladı.
"Neden?"
Alara omuz silkerken Yasmin kızın kolunu tuttu.
"Tehdit mi ediyor seni? Ya da aranızda bir şeylerin oldu, artı on sekiz mabında? Ya da sen mi yalnız hissediyorsun? Yoksa-"
"Yasmin! Hiç biri gerçek değil!"
Yasmin rahat bir nefes verdi.
"Bir an çok gerildim valla... Hem hiç biri gerçek değilse ne saklıyorsun da söylemiyorsun?"
"Bir şey sakladığım yok. Sadece..."
Yasmin beklentiyle Alara'ya baktı. Alara da sertçe yutkunarak anlatmaya başladı.
"Bizimkiler ve Işık'ın ailesi çok yakın oldular. Işık ile ilk sevgili olduğumuz hafta, Işık bizim evi bastı. O zamanlar çok iyiydi tabi... Hemen sevdirdi kendini. Aileler de tanıştı biz birbirimizi böyle sevince."
Yasmin'in kaşları çatıldı.
"Şimdi ise annem de babam da benden çok Işık'ı düşünüyor. Işık omların gözünde bir melek. Hep ben hatalı oluyorum onların gözünde. Ayrılmamızı da istemiyorlar."
"Yani senin mutsuz olmanı değil, Işık'ın isteklerini umursuyorlar. Öyle mi?"
"Öyle. Bir kere daha kavga etmiştik, çok kızmışlardı. Vay efendim nasıl kavga edermişim Işık'la? Aptal mıymışım, çocuğa düzgün davranacakmışım... Onda da ben haklıydım."
Yasmin elleriyle boğazını sıkar gibi yaptı.
"Sizinkileri de, Sarp hariç Ergençler'i de, Baran hariç Karlıdereler'i de öldüresim var!"
Yasmin kendini yatağa bırakırken Alara iç geçirdi.
"Benim de... Ama yapacak bir şey yok. Pazartesiye barışırım."
"Ya sevmediğin biriyle ilişki yürütüyorsun resmen! Nasıl barışırım ya?!"
O anda Yasmin'in cümlesiyle tam anlamıyla hissetti Alara. Işık'ı sevmiyordu. Artık sevmiyordu.
"Başka çarem yok. Hem sevdiğim biri de yok zaten. O kadar Çan'ımı yakmıyor."
"Hiç mi sevmeyeceksin acaba? Sevgilini sevmiyorsun, ama başka biri çıkmayacak mı karşına? Nefesini kesecek, kalbinin hızlı atmasını sağlayacak, içinde kelebekler falan uçuşmasını sağlayacak biri çıkmayacak mı sanıyorsun?"
Alara yutkundu ve diklendi.
"Eğer çıkarsa, çıktığı zaman düşünürüm."
"Benden de salaksın Alara."
Yasmin göz devirdi. Alara ise dışarıyı izlemeye başladı.
Hayatından nefret ediyordu.
••
Selam!
Bu bugün için son bölümdü, yeter amk cldlcşsşcçsşçc
Hadi görüşürüz!
