CHAPTER TWENTY EIGHT
HILLERY'S POV
The following days came in and out so fast. Halos isang linggo na ang nakalipas pero walang Rivas na umuwi, walang Rivas na tumawag o di kaya nagtext man lang. One week na pakiramdam ko nagfafasting ako kay Rivas. Does he really forgot that he still has a girlfriend o baka naman masyado na syang nawili kasama ang babae nya?
I know I'm stupid to think of him kahit harap-harapan na nya kong niloko. I saw them with my two very own eyes but I did nothing. That day was a full of shit. Hindi man lang sya nagpaliwanag or kahit isang sorry man lang, after all I deserve to receive an explanation from him.
Nakakainis isipin na kailangan ko pang ipagsiksikan ang sarili ko makausap lang sya. Nakakainis isipin na kailangan ako palagi ang gagawa ng effort para makita nyang nandito ako. Nakakainis isipin na hindi ko alam kung ano ba 'ko sa buhay nya. Nakakainis isipin na pagod na 'ko pero ayoko pa ring magpahinga dahil mahal ko sya.
Loving him is really frustrating. Hindi naman kami ganito dati. Akala ko ba love is sweeter the second time around pero bakit parang mas nasasaktan ako ngayon? Sa totoo lang nababaliw na ko kakaisip. Nababaliw na ko sa sobrang sakit pero wala akong magawa.
Nalaman ko din na nagpassed out ako at the same day dahil pagkagising ko nasa hospital na 'ko good thing nandoon si Klein sa Riks no scratch that buti pinuntahan ako ni Klein doon. Kinwento din nya sa'kin yung nasaksihan nyang kalokohan ko sa bar dahil sa totoo lang wala akong maalala. As in wala. Basta ang alam ko umiinom lang ako sa Riks. He even tried to imitate me habang nagkkwento, nagkunwari syang nagwawala at sumisigaw-sigaw ng mga sinabi ko daw like "Wala kayong kwentang mga lalaki. Mga manloloko.". Would you imagine Klein imitating a girl's voice? It's so freaking annoying yet funny. Halos mangiyak-ngiyak ako kakatawa sa kalokohan nya. Hahaha.
Dalawang araw din akong naconfine para daw makapagpahinga ako. Sabi ko nga kay Klein na sa condo nalang ako magpapahinga pero ayaw nyang pumayag. 2 days akong nakaconfine ibig sabihin dalawang araw kaming hindi pumasok dahil binabantayan nya ko, halos ipagtabuyan ko na nga sya para pumasok pero ayaw nya, dito lang daw sya sa tabi ko. Sobrang inalagaan ako ni Klein. Hindi ko nga alam kung paano ako makakabawi sa kanya.
Sa halos isang linggong nakalipas, si Klein lang ang lagi kong kasama. Halos isang linggo din akong hindi pumasok simula nung naconfine ako dahil kailangan ko daw talagang magpahinga kaya naman etong alila ko este si Klein pinilit ko na syang pumasok pagkalabas ko sa ospital dahil ilang araw nalang exams nanaman buti nalang pumayag sya, madalas din nya kong puntahan sa condo pagkatapos ng klase nya tapos may daladala pang syang kung ano-anong pagkain. Ewan ko ba dito nasapian ata ng kung anong alien na mabait, sana si Do Min Joon/Matteo Do ang sumapi sa kanya. LOL. Kidding aside.
Today is Tuesday at ngayon lang ulit ako makakapasok. Bago pa ko makapasok ng bathroom bigla namang tumunog yung phone ko.
I though it was from him but to my dismay it wasn't, it was from Klein.
"Hello?" I answered the call.
[Feels like the queen is upset and disappointed.] he said at kung nakikita ko lang sya paniguradong pang-inis ang itsura nya.
"Bakit ka napatawag alila?" pagganti ko sa kanya kaya naman natawa 'ko ng bahagya.
[Susunduin pa ba kita?] tanong naman nya. I smiled with that thought, Klein fetching me. Napailing nalang din ako habang nakangiti. He's being a gentleman again. Ano ba talagang nakain nya? Sana ganito nalang sya palagi. Hahaha.
"No need, di naman ako baldado. See you later, Monggi." I said and ended the call.
After an hour and a half nakarating din ako sa school. I was walking along the corridors when someone shouted my name.
BINABASA MO ANG
When The Player Meets The Game Changer
General Fiction[ON-GOING] Kung ikaw si Hillery makikipagbalikan ka pa ba sa taong minsan ka ng iniwan o hahayaan mo na lang maging masaya sa piling ng iba? Pero paano kung sa pagbalik ng taong minahal mo kasama nito ang isang masakit na karanasan, handa ka bang su...
