Fantastik'de #1 22.11.2018
Genel kurgu'da #1 16.08.2018
Geçmişine dair hiçbir şey hatırlamayan Lara onu öldürmek isteyen adamlardan kaçarken bir anda kendisini Gece Yarısı şehrinde bulur.
Merih Ferec, Gece Yarısı şehrinin hâkimi. Duygusuz, gaddar ve...
Canlarım lütfen okuduktan sonra bölüm hakkındaki düşüncelerinizi yorum veya mesaj yoluyla bana iletin. Düşünceleriniz benim için çok önemli.
Bu arada satır arası yorumlarınızı okuyorum ❤
Beni instagramdan takip ederek hikāye hakkındaki gelişmelerden haberdar olabilirsiniz - bekirzade_leman
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lara Erez;
Yanıt bulamadığım sorular zehirli bir sarmaşık misali zihnimi ele geçirerek bana acı vermeye başladığında kafamı şiddetle iki yana salladım. Başka bir şey düşünmem gerekiyordu.
Kitaplıkta duran ilk kitabı elime aldım. Kitaplığın yanındaki siyah koltuğa oturarak kitabı okumaya başladım. Belki kitap okursam düşünmeye biraz ara verebilirim sanmıştım ama bu bir işe yaramıyordu. Bir türlü okuduğum kitaba odaklanamıyordum.
Buradan kaçmaya çalışabilirdim ama bunun bir işe yaramayacağını biliyordum. Dışarıda bir sürü koruma vardı ve benim onları atlatmam imkânsızdı. Onları atlatmayı başarsam bile nereye gidebilirdim ki? Tanımadığım bir yerdeydim ve Merih istediği an beni bulabilirdi.
Burası onun şehriydi ve ben nereye gidersem gideyim o beni bulacaktı. Başka bir çözüm yolu bulmam gerekiyordu ama aklıma hiçbir şey gelmiyordu.
Bir anda odanın kapısı açılıp İnci içeri girdiğinde, "Var ya abim resmen buraya gelmeyeyim diye korumaların sayını artırmış ama ben İnci Soykan olarak bu korumaları da atlatmayı başardım." dediği zaman gülümsemeden edemedim.
Demek ki korumaların sayını İnci yanıma gelmesin diye arttırmıştı. Boşuna cani demiyordum ona.
"Hadi salona geçelim." dedi İnci yanıma gelerek ve kolumdan tuttuğu zaman elimdeki kitabı kitaplığın üzerine bırakıp ayağa kalktım. Salona indiğimizde İnci çay demleyerek yanıma geldiğinde kanepede oturmuş sessizce çaylarımızı içiyorduk.
"İnci, senin hiç arkadaşın yok mu? Ne zaman abin evde olmasa sürekli yanıma geliyorsun." diye sordum merakla.
"Yok." dedi İnci kafasını iki yana sallayarak. "Güçlerim yüzünden kalabalık ortamlara giremiyorum. İnsanların bana baktıklarında hissettiğim hisleri midemi bulandırıyor. İyi düşünceli insanlar olsa da kötü düşünceli insanlar yüzünden artık kimseyle arkadaşlık etmiyorum."
"Yok ya alıştım hem Alaz zaten hep yanımda ve artık sen de varsın." dedi İnci gülümseyerek.
"Burada uzun süre kalacağımı pek sanmıyorum."
"Nedenmiş o?"
"Abinin benden nefret ettiğini biliyorsun... Öğrenmek istediği şeyleri öğrendiği an beni burada daha fazla tutmayacaktır." dediğimde aklıma gelen soruyla umutla İnci'ye baktım. "İnci sana bir soru sorabilir miyim?"
