Fantastik'de #1 22.11.2018
Genel kurgu'da #1 16.08.2018
Geçmişine dair hiçbir şey hatırlamayan Lara onu öldürmek isteyen adamlardan kaçarken bir anda kendisini Gece Yarısı şehrinde bulur.
Merih Ferec, Gece Yarısı şehrinin hâkimi. Duygusuz, gaddar ve...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lara Erez;
"Anne." diye seslendim kısık bir ses tonuyla ve annem kafasını kaldırıp bana baktığında gözleri hiç olmadığı kadar yorgun bakıyordu.
"Özür dilerim kızım hepsi benim suçum. Bu hâlde olmamızın tek suçlusu benim affet beni..." dedi annem ağlamaya başlayarak ve bana sarıldı.
"Senin bir suçun yok anne..." dedim ve ağlamamak için dudaklarımı birbirine bastırdım.
"Benim suçum... Baban ve abini hiç görmemiş olmanın tek suçlusu benim. Abinin annesiz büyümesinin, senin babasız büyümenin tek suçlusu benim. Birbirinizi görseniz bile asla tanıyamayacak olmanızın suçlusu benim." dedi hıçkırıklarının arasında.
"Anne yeter artık ağlama! Yalvarırım ağlama artık..." dedim çaresizce. Annem benden ayrılıp yüzümü ellerinin arasına aldı.
"Bir gün tüm her şeyin nedenini öğreneceksin. Ama kimsenin sana zarar vermesine izin vermeyeceğim. Hayatta kalman için tüm gücümü kullanacağım."
"Neden şimdi anlatmıyorsun?" diye sordum kırık bir ses tonuyla.
"Çünkü daha buna hazır değilsin... Tek gayemin seni korumak olduğunu bil. Babanla tek gayemiz sizi güvende tutmak."
"O insanlar..." dedim korkuyla. "Benim lanetli olduğumu söylediler... Beni burada istemediklerini ve gitmem gerektiğini söylediler."
"Kızma onlara Lara... Onlar sadece korkuyorlar. Korku insana birçok şey yaptırabilir."
"Ama ben onlara hiçbir şey yapmadım!" dedim öfkeyle. "Ben sadece yardım etmek istemiştim..."
Sona doğru kısılan sesim yaşadığım hayal kırıklığının bir göstergesiydi. İnsanlar benden nefret ediyorlardı oysaki ben sadece onlara yardım etmek istemiştim.
"Bu yüzden Lara, işte bu yüzden güçlerini saklamak zorundayız."
"Ne olduklarını bilmiyorum bile! Ben... Ben abimle ve babamla tanışmak istiyorum... Abimle benziyor muyuz birbirimize? Hiç değilse sadece bir kez babamı ve abimi görmek istiyorum..."
"Zamanı geldiğinde abinle tanışacaksın Lara ama birbirinizi tanımayacaksınız işte korkum bu... Abini düşmanın olarak görmen... Yanlış insanlara güvenmen..."
Yavaşça gözlerimi araladığımda artık böyle rüyalara alışmış olmam gerekçesiyle eskisi kadar korkmuyordum. Ama anlayamıyordum. Bunlar anılarım mıydı?
Şayet bunlar anılarımsa bana hiçbir yardımda bulunmuyorlardı. Anılarım bile şifrelenmiş gibiydi.
Yatakta doğrulduğumda gözlerim kehribar rengi gözlerle buluştuğu an irkilmiştim. Kitaplığın yanındaki koltukta oturmuş elindeki içkisini ağır ağır yudumlarken dikkatle beni izliyordu. İçkisinden aldığı her yudumda inip kalkan âdem elması bakışlarımı gözlerinden ayırmama neden olmuştu.
