RAMAK KALA tuna'nın yolu

Bölüm 14

Özgürün gözünden:
Neden yaptım niye yaptım bilmiyordum. Tek bildiğim şuanda tamda bu zamanda bunu yapmak istememdi. Öptüm onu. Kıvırcığı yeni tanıdığım benim tanımımla yeni karşılaştığım bu çocuğu öptüm. Ne kızsın be özgür! Hayatın boyunca kaç sevgiden bir anda sobelendin. Bende böyleydim işte duygularımı saklamak ancak bu kadar mümkün olabildi. Ayrılır ayrılmaz gözlerine sadece bir anlık bakabildim. Şaşkın mı? Hayır. Mutlu mu? Hayır. Ne hissediyosun hayvan herif! Diye bağırmak isterdim ama hemen arkamı dönüp koşmaya başladım. Ormandan hızla çıkıp anayola kadar çıktım kasabaya girmek ve hemen şu düşüncelerden kurtulmam lazımdı. Topu atıp cam kırmaya benzemiyordu lan bu! Aptal özgür ne gerek vardı? Ne ne ne ne... Bu düşüncelerle koştururken gözüme gelen bir ışıkla korna sesinden sonrasını hatırlamıyordum..
Tunanın gözünden:
Klasikler, klişeler.. Bize hayatın bir döngüden ibaret olduğunu, seçimlerimizle var olduğumuzu defalarca hatırlatıyordu sanki. Bu da bir klişeydi ama her neyse. Koşmaktan ciğerlerim ağzıma gelmişti Fatma teyzenin dükkanına gittiğimde aldığım haberle sarsılmıştım. Bi vurgunu daha kaldıramazdım. Bu sefer olmazdı. Olamazdı. Hayır ben.. Aaahh kendine gel kendini kaybetme! Ayaklarım boşluğa basıyordu sanki.. Hastaneye girerken ışıklar gözümü alıyordu. Yoğun Bakım odasında olduğunu öğrendiğim hemşireyi geçerek odaya yürüdüm. Orada öylece yatıyordu. Az önce yani bir kaç saat önce yanımdaydı oysaki.. Güzel olduğunu kendime inkar ettiğim, bana güç veren gözleri kapalı, dudakları soluktu şimdi. Şuan bana bağırıp çağıran, bana güç veren kızın burada olmasını isterdim.
-"Tuna."
Arkamdan gelen bu sesle neye uğradığımı şaşırdım. Mıh gibi çöktü içime yankılandı.. Aylardır kaçtığım sesini hiç unutmamıştım. Arkamı teredütle döndüm. Hayal gördüğümü düşündüm. Bu zor durumlar beni kötü etkilemiş olmalıydı. Aklımı kaybettim. Kesinlikle kaybettim. Göz göze geldik. Gerçek?
-"Deniz?"