Sonsuz Şehvet'e Uyanış

Balon

-''Bize bunu yaparsın?Biz senin için bu kadar çabalarken,sen nasıl aileni ne hale düşüreceğini düşünmeden öylece davranırsın Beren?''dedi annem avaz avaz bağırırken.Hastane odasında alnımla saçımın birleştiği noktaya dikiş atılırken,onun söyledikleri tabiki umurumda değildi.Canım acıyordu ve canım fazlasıyla tatlıydı.Çok fazla tatlıydı öyleki ben bu yaşıma aşı vurunurken bile ortalığı birbirine katıyordum.

-''Lütfen,biraz daha sessiz olur musunuz?''dedi başımdaki hemşire.Ama hayır,babamın azarları,annemin cezaları umurumda değildi.İsterse beni burada dövebilirdi bile.Bbenim düşündüğüm Ege'nin benimle bir daha görüşmek istemeyeceğiydi.Benimle bir daha kim görüşmek isterdi ki?Tanrım,şişman ve sakar bir lanettim işte.Sadece bir geceliğine olsa bile bunu unutmak istemiştim ama imkansız gibi görünüyordu.Kendi iç savaşımla uğraşırken hemşire işini bitirmişve gitmişti.Odanın kapısından çıkar çıkmaz babam hızla içeri daldı ve kırmızı gözleriyle bana baktı.Ama hayır beni merak ettiğinden falan değil,yeşil gözleri sinirden bu haldeydi.

-''Sen!''dedi işaret parmağını bana dikerek.Takım elbisesinin ceketi çıkarıp hızla koltuğa fırlattı.

-''Sen bize ne yaptığının farkında mısın?''dedi sinirle.En azından annem gibi avaz avaz bağırmıyordu.

-''Değilim.''dedim sakin bir şekilde.Pırıl korkuyla gözleriyle yapmamamı işaret ederken,susmayı düşünmüyordum.Bben hayatımın en güzel gecesini kaybetmiştim.Ellerimin arasından kayıp gitmişti.Ve ben ilk defa biinden hoşlanmanın ilerisini yaşıyordum.Aşık oluyordum.

-''Laflara bak.Kızım sen evden kaçtın.Gecenin bir vakti o serserinin arabasına bindin ve kilometrelerce uzaklara gittin.''dedi annem yine.Görende Amerika'ya falan kaçtım zannedecekti.Altı üstü felekten bir geceydi,niye bu kadar abartıyorlardı?

-''Ege nerede?''dedim fısıltı şeklinde.Kkendime bakmak dahi istemiyordum.Üstüne bir de yaram olmuştu.Ama bu beni nedense o kadar rahatsız etmiyordu.Benim sakarlığım olsa da bu bana onun hediyesi gibiydi.Gülümsedim.Başımı kaldırdığım da ise babamın,çatılı kaşlarıyla karşılaştım.Annem tekli koltuğa geçip oturmuş,tırnaklarını yemekle meşguldü.Kimin umurundaydı ki?

-''Ben,kaç gündür buradayız?''dedim belirsizlikle.Gözlerimi en son pistte kapatmıştım,açtığımda ise kafamda bir hemşire dikiş atıyordu.

-''Bir travma geçirdiğinden şüphelendikleri için tomografi,mr çekildi.Yaklaşık 12 saattır buradasın Beren.Hafif bir şey atlatmadın.Seni o kapıda beklerken neler düşünüğümüz hakkında bir fikrin var mı?Delirdik kızım burada.''dedi annem bir tık olsun hafifleyen sesiyle.

-''Ne yani?12 saattir uyuyorum,travma geçirmiş olabilirim ve uyanır uyanmaz yaptığını tek şey bana hesap sormak oluyor öyle mi?Sağolun.''dedim hafif bir sinirle.Davamda haklıydım ama çokta üzerlerine gitmek iyi bir fikir gibi gözükmüyordu.Fazla sesimi çıkarmadan tepkilerimi belli etmek istiyordum sadece.

-''Beren,kafamızda cevaplanmamış sorular var.Bunları senin yapacağına hiç bir anlam getiremiyoruz.Bu sen değilsin.Bunları sen yapmazsın.O çocukla asla görüşmeyeceksin.Eğer sizin okulda falansa,başka okula aldırırız kaydını.''dedi babam otoriter sesiyle.Zaten bundan sonra yüzüme bile bakmayıp benimle dalga geçeceği için,umurumda bile değildi.

-''Benimle görüşeceğini sanmıyorum.Sanırım bu rezillik bana büyük bir ders oldu.''dedim iç çekerek.Pırıl heyecanla ellerini çırptı ve yerinde oynadı.

-''Sen öyle san.Bahçeyi hala görmedin.''dedi.Annemin kolunu cimciklemesi ve babamın ''sus'' bağırışı üzerine yerine sindi.Bende hızla yerimden kalkmaya çalıştım.