Kalemle kağıdı unutur olduk. Artık bazı harfleri yazarken zorlanıyorum hatta. Dokunduğumuz tenler dokunmatik, üç boyutlu.
Bize gerçeği sunan dünyanın kriptoniğini seviyoruz artık. Bütün rüzgarlar, bütün dalgalar bir ifadeyle anlatılıyorken; kayboluyoruz bir gün daha ve bir gün daha uzaklaşıyoruz gerçeklikten.
Artık duygular verilerden ibaret. Sevgi bir "like" kadar uzağımızda. Ve aynı ortamda bakıştığımız zamanları unutmuş olmuşuz, aynı gözlere iltifatlar ederken; başka bataryaları bitirmiş.
Şimdi gözlerimiz mürekkep, şimdi ki mektuplar pixel pixel. Gözlerini görmek artık kilometrelere bedel değil sevgilim. Bir tık ötede.
"Beğen ya da beğenme."
