ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΙΙΙ

11. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Είχα ξυπνήσει από νωρίς λόγω υπερέντασης. Το χθεσινό βράδυ φάνταζε από την αρχή ως το τέλος του σαν ένα τρελό όνειρο, βγαλμένο από τέσσερις διαφορετικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ένας εκκεντρικός βρικόλακας με ναρκισσιστικές τάσεις όσον αφορά το είδος του, είχε γονατίσει μπροστά μου μετά από την φωτιά που βγήκε μέσα μου. Ο Σκοτ Γουίτμορ πήρε τον όρκο του ως φρουρός μου, χωρίς καν να έχει τελειώσει την εκπαίδευση του. Μόνο και μόνο για να με συντροφεύει από τώρα στις αποστολές μου. Ο Κάρτερ κι εγώ επιστρέψαμε στις πρώτες μέρες μου στην Μόιρα, με μυστικά και ουσιαστικά δύο άγνωστοι παρά το παρελθόν μας. Τέλος, μέσα στην απελπισία μου και την κατάθλιψη που ήταν ριζωμένη μέσα μου και άνθιζε ξανά μετά τον θάνατο του Μάικλ, είχα πάρει ναρκωτικά από έναν θνητό χρησιμοποιώντας υποβολή πάνω του. Και μόνο που σκεφτόμουν τις τρεις τελευταίες μέρες ένιωθα την ανάγκη να τσιμπηθώ για να σιγουρευτώ ότι δεν βρισκόμουν σε λήθαργο. Όλα αυτά ήταν η καθημερινότητα μου. Μια καθημερινότητα που έφερνε καινούριες δυστυχίες και δυσκολότερα προβλήματα. Ήθελα όσο τίποτα άλλο να απαλύνω τον πόνο, έστω για λίγες ώρες, έστω με την βοήθεια μιας σκόνης. Ο παρορμητικός μου εαυτός ήταν στα πρόθυρα να υποκύψει, αλλά η λογική μου με σταματούσε χτυπώντας δεκάδες καμπανάκια, σημαίνοντας κίνδυνο.

«Ορόρα είσαι έτοιμη;», η φωνή της Μόνι έξω από την πόρτα μου με έβγαλε από τις σκέψεις μου και τράβηξε για λίγο τα μάτια μου από το σακουλάκι με την κοκαΐνη.

«Ναι», της απάντησα. «Έρχομαι.»

Πήρα τα απαραίτητα βιβλία μου για την σημερινή μέρα και κάτω από τα υπόλοιπα έκρυψα το χθεσινό μου παράπτωμα. Έπειτα βγήκα από το δωμάτιο μου και έσμιξα με την Μόνι και την Μέλανη που με περίμεναν. Για λίγο η στιγμή με γύρισε στις καλές μέρες, όπου όλα ήταν πιο αισιόδοξα, πιο ελπιδοφόρα. Ήταν ένα καλό ξεκίνημα για μέρα και ήλπιζα να συνέχιζε έτσι.

«Λοιπόν», ξεκίνησε η Μόνι καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες. «Πώς πήγε το διάβασμα χθες;»

«Καλά», ανασήκωσα τους ώμους μου και αποφεύγοντας το βλέμμα της. Μου ήταν δύσκολο να λέω ψέματα στον άλλο και να τον κοιτάω στα μάτια.

«Γιατί είχες πάει στο παλάτι;», ρώτησε η Μέλανη. «Ήθελες κάτι συγκεκριμένο;»

Ο τόνος της δεν ήταν καχύποπτος ούτε ανακριτικός. Προφανώς η Μόνι δεν είχε προδώσει την εμπιστοσύνη μου και δεν της είχε πει τίποτα για την μαγεία μου. Δεν ήθελα να ανοιχτώ ακόμα μαζί της, γιατί δεν ένιωθα πως είχαμε γυρίσει τελείως στο πως ήμασταν. Επιπλέον, ο Κάρτερ ήταν αδερφός της!