ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΙΙΙ

6. ΚΥΝΗΓΟΙ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Αγαπητέ Γκασπάρ,

Συγχώρεσε με που δεν σου έγραψα νωρίτερα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έβρισκα τα κατάλληλα λόγια για να σου απαντήσω. Το γράμμα σου ανακούφισε τον πόνο μου και φώτισε για λίγο τούτες τις μαύρες μέρες. Για τον λόγο αυτό ήθελα και το δικό μου γράμμα να μπορέσει να σε χαροποιήσει έστω και στο ελάχιστο σε σχέση με το πόσο με χαροποίησε το δικό σου. Σκέφτηκα πολύ τι να σου γράψω και πώς και κατάλαβα πως αν μετρούσα και πρόσεχα τις λέξεις μου, τότε δεν θα ήταν γνήσιο. Και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να σε κοροϊδέψω.

Οι καιροί στην Μόιρα είναι δύσκολοι εδώ και μήνες. Συμβαίνουν πράγματα που ούτε στο χειρότερο σου εφιάλτη δεν μπορείς να φανταστείς. Υπάρχουν ώρες που απλώς νιώθω έτοιμη να εγκαταλείψω. Δεν είμαι όμως μόνη μου κι αυτό μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω. Βρίσκω παρηγοριά σε ένα φιλικό χαμόγελο, σε μια ζεστή αγκαλιά, σε μια χαρούμενη ανάμνηση. Παίρνω δύναμη και κουράγιο και μου υπενθυμίζω συνεχώς πως η ζωή μου δεν είναι μόνο δική μου υπόθεση. Αφορά κι επηρεάζει κι εσάς, τους αγαπημένους μου και τον λαό μου.

Δεν σου κρύβω πως αποζητώ παρηγοριά και στην δική σου θύμηση. Έχουμε ζήσει τόσα πολλά, και μια κακιά στιγμή δεν στάθηκε ικανή να τα υπονομεύσει. Ήμουν θυμωμένη και μπερδεμένη μαζί σου. Δεν περίμενα ένα τόσο ανοιχτόμυαλο άτομο σαν κι εσένα να αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο κι έπειτα να με παρακούσει. Ίσως αν ήξερες πως ο Φερνάντο με είχε βλάψει κατ' επανάληψη στο παρελθόν, να μην προχωρούσες σε αυτή σου την πράξη. Ήταν κάτι όμως που το έκρυβα από όλους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να το κρύψω κι από μένα. Όπως και να'χει δεν είμαι θυμωμένη πια. Λίγο μπερδεμένη, ναι. Αλλά μόνο αυτό.

Είχα αρχίσει να μετανιώνω που σου απαγόρευσα να ξανάρθεις στην Αυλή, αλλά αναθεώρησα. Αυτό το μέρος πνίγεται από τα μυστικά και τις μηχανορραφίες. Το παρελθόν –μακρινό και κοντινό- το στοιχειώνει και δεν το αφήνει να ζήσει. Αν μπορούσα να τους διώξω όλους θα το έκανα. Εγώ όμως θα έμενα, γιατί εγώ δεν μπορώ να ξεφύγω. Μην ρωτήσεις το πώς και το γιατί. Μην αναρωτηθείς καν. Άφησε το μέρος τούτο πίσω σου και μην εύχεσαι να ξαναγυρίσεις. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να κρατήσω ασφαλή την Οκτόμπερ και τον Αλφόνσο, αλλά και όλους τους άλλους. Αυτό σου το υπόσχομαι.

Ξέρω πως διαβάζοντας αυτό το γράμμα θα αναρωτιέσαι και δεν θα καταλάβεις και πολλά. Δεν χρειάζεται όμως. Δεν σου γράφω για να σου φορτώσω τα προβλήματά μου, αλλά για να τα μοιραστώ. Και γι' αυτόν τον λόγο θα σου φανώ περίεργη κι ίσως λίγο αλλόκοτη. Αυτό που θέλω να κρατήσεις είναι ότι ανάμεσα μας δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν είμαι θυμωμένη και δεν έπαψα να σ' αγαπάω. Μου λείπεις εξίσου κι αν ποτέ μου βρω την ευκαιρία θα έρθω να σε επισκεφτώ. Αλλά από το Πόρτλαντ να μείνεις μακριά. Στο δίνω ως ευχή και ως κατάρα.