Η συνάντηση με τους κυνηγούς μου πήρε περισσότερο χρόνο από όσο υπολόγιζα. Χρειάστηκε αρκετή πειθώ κι από πλευράς μου και από τον Νόα να τους πείσουμε να σταματήσουν το ψάξιμο. Όταν μάλιστα τους ανακοίνωσα τα νέα πλάνα του Ντέμιεν για υποταγή λυκάνθρωπων, έγινε ακόμα πιο δύσκολο. Ωστόσο, μετά από πολύωρη παράθεση επιχειρημάτων, όπως το ότι τους χρειαζόμουν στο πλευρό μου συγκεντρωμένους σε ένα μόνο ζήτημα, μπορέσαμε να τους αποτρέψουμε από το να συνεχίσουν το ψάξιμο.
Ο Λουκ δεν αποτελούσε πλέον άμεση απειλή για το άνω βασίλειο μου, καθώς ήταν μακριά από τον Νέιθαν. Όταν και αν γυρνούσε τότε θα έστρεφα ξανά την προσοχή μου σε αυτόν. Προς το παρόν όμως κι αυτός αλλά κι ο Ζάβιερ με την Λίζα δεν θα αποτελούσαν τις προτεραιότητες μου για τις ερχόμενες μέρες, μέχρι βέβαια να πράξουν μια παρανομία. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο γι' αυτούς άλλωστε.
Στην Μόιρα λοιπόν επέστρεψα μετά τα μεσάνυχτα και κυκλοφορούσα στο παλάτι σαν τον κλέφτη για να μην με ακούσει κανείς. Δεν ήταν μυστική η αποψινή μου συνάντηση, αλλά ήμουν πολύ κουρασμένη για να δίνω αναφορές. Ανέβηκα τις σκάλες όσο πιο αθόρυβα γινόταν έχοντας τα παπούτσια μου στο χέρι για να περισσότερη ησυχία. Στον διάδρομο δεν φαινόταν κανείς και το δωμάτιο μου ακουγόταν ήρεμο. Ευτυχώς δεν με περίμεναν οι φίλοι μου με σκοπό να με ανακρίνουν για έναν ακόμα καβγά που είχα με την Κέιζα. Αυτό ειδικά δεν ήθελα να το συζητήσω όσο ξεκούραστη και να ήμουν, αλλά κάτι μου έλεγε πως δεν θα το απέφευγα και πολύ εύκολα. Είχα πλησιάσει κατά πολύ την πόρτα όταν κάποιος ψιθύρισε το όνομα μου και τινάχτηκα σαν ελατήριο σαστισμένη.
«Συγγνώμη», γέλασε χαμηλόφωνα ο Ντιμίτρι. «Δεν ήθελα να σε τρομάξω.»
«Δεν πειράζει», απάντησα μόλις η ανάσα μου επέστρεψε στο φυσιολογικό ρυθμό της. «Γιατί είσαι ξύπνιος τέτοια ώρα;»
«Δεν είχα ύπνο», ανασήκωσε τον ένα του ώμο. «Και σε περίμενα να γυρίσεις. Η Μέλανη μου είπε ότι είχες συνάντηση με τον Νόα απόψε.»
«Με τους κυνηγούς», διευκρίνισα. «Για το θέμα του Λουκ. Έλα μέσα. Μην μιλάμε στον διάδρομο.»
Προχωρήσαμε μέσα στο δωμάτιο μου κι αφού άφησα τα πράγματα μου στο κρεβάτι μου καθίσαμε στον καναπέ. Ένιωσα μια οικογενειακή θαλπωρή βλέποντάς τον απέναντι μου έτσι ήρεμο και χαλαρό. Μου θύμισε βράδια στην Σεβίλλη, που καθόμασταν ξάγρυπνοι πίνοντας ένα ζεστό ρόφημα και συζητώντας για την ζωή μας, κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Με εξαίρεση τον τόπο και την απουσία κάποιου ροφήματος, η τωρινή στιγμή δεν διέφερε από τις προηγούμενες. Αυτά άλλωστε ήταν δευτερεύοντα. Σημασία είχε η ποιότητα της κατάστασης, κι όχι τα αγαθά.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΙΙΙ
ParanormalΟ Μάικλ είναι νεκρός. Η Ορόρα, ο Κάρτερ κι ολόκληρη η Μόιρα καλούνται να παρευρεθούν σε μία ακόμη κηδεία. Όμως ο θάνατος του Μάικλ δεν είναι η μοναδική νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει η Ορόρα. Τι είναι τελικά αυτό που την κάνει και ξυπνάει;...
