ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΙΙΙ

16. ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΑΜΟΥ

Οι προετοιμασίες για την αποφοίτηση και τον χορό των αποφοίτων είχαν πάρει φωτιά. Σχεδόν ενάμισι μήνα απείχαν και τα δύο γεγονότα, καθώς κι η στέψη μου. Όλα πορεύονταν τις τελευταίες βδομάδες σε φυσιολογικούς ρυθμούς, κάτι αρκετά παράδοξο για την ζωή στην Μόιρα. Οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι στις τελικές εξετάσεις και οι τελειόφοιτοι έκαναν σχέδια για το μέλλον τους. Η Μέλανη κι η Μόνι μετρούσαν αντίστροφα για την επίσημη χρήση τους ως μέλη του βασιλικού συμβουλίου. Ο Σκοτ με την σειρά του συνέχιζε την εκπαίδευσή του εντατικά κι ήταν σχεδόν έτοιμος. Παρά το γεγονός ότι είχε ήδη ορκιστεί φρουρός μου, θα έπαιρνε ξανά τον όρκο μπροστά σε όλους την ημέρα της στέψης μου. Ο Τσέις με την Σειρήνα είχαν γίνει σχεδόν αυτοκόλλητοι, καθώς ο αποχαιρετισμός τους πλησίαζε μέρα με την μέρα. Η Άννα είχε συνηθίσει κατά πολύ την διαμονή της στην Μόιρα και φαινόταν αρκετά ευτυχισμένη που βρισκόταν κοντά στα εγγόνια της.

Όσο για το δικό μου φυσιολογικό υπήρχαν πολλές ασχολίες. Είχα βγει από την πόλη τρεις φορές για να γνωρίσω κι άλλους στρατολογούμενους μου. Μετά την επίδειξη των δυνάμεων μου, ο αριθμός τους αυξανόταν με μαθηματική πρόοδο, κάτι που με χαροποιούσε ιδιαίτερα. Τώρα ένιωθαν μια ασφάλεια γνωρίζοντας ότι η βασίλισσα τους διαθέτει μαγεία, ικανή να τους υπερασπιστεί. Είχα λοιπόν εκτός από την υποστήριξη τους και την εμπιστοσύνη τους. Πέραν όμως από τα βασιλικά καθήκοντα, είχα επικεντρωθεί και στα διαβάσματα, γιατί ήθελα να αποφοιτήσω με έναν αξιοπρεπή βαθμό. Όσο γινόταν βέβαια, καθώς το διάβασμα ήταν στην δική μου περίπτωση αγαθό πολυτελείας. Γι' αυτό φρόντιζα να μένω σχεδόν όλες τις μέρες στο σχολείο, αποφεύγοντας το παλάτι, στο οποίο μονίμως σύχναζε η Κέιζα. Η Μέλανη πήγαινε πιο συχνά από μένα για να δει την γιαγιά της και δεν υπήρχε φορά που να μην είχε πετύχει την ενοχλητική κοπέλα του αδερφού της. Με πονούσε πολύ όταν το έλεγα, αλλά ίσως έτσι να γινόταν πιο εύκολη η χώνεψη αυτού του γεγονότος, γιατί ήταν η αλήθεια. Μπορεί ο Κάρτερ να μην με είχε ξεπεράσει ολοκληρωτικά, αλλά το ίδιο ίσχυε και για την Κέιζα, όταν ήταν μαζί μου. Αυτό δεν μπορούσα να το ξεχάσω ποτέ, κι ούτε να το συγχωρήσω. Γι' αυτό κι έμενα στο σχολείο προσπαθώντας να μην βρεθώ μπροστά τους, γιατί η εικόνα τους μου ράγιζε την ήδη πληγωμένη μου καρδιά.

Ωστόσο, μέσα σε όλη την θλίψη για τον Κάρτερ, είχα κάτι στα χέρια μου που μου έδινε μια ανεξήγητη ανακούφιση: το δαχτυλίδι της Χόουπ. Κατέχοντας αυτό το κόσμημα την ένιωθα πιο κοντά μου κι από όταν έβλεπα τα παιδιά της. Σκεφτόμουν πως είχε φτιαχτεί αποκλειστικά για μένα και ότι μια μέρα ήθελε να μου το δώσει η ίδια. Αδυνατούσα να το αποχωριστώ έστω και για ένα λεπτό, φοβούμενη πως θα χάσω και την θύμηση της. Κάτι τέτοιο όμως ήταν αδύνατο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να την ξεχάσω, κι ας μην την είχα χορτάσει όσο ήθελα. Τα λόγια της μητέρας μου για εκείνη έφταναν για να καταλάβω πόσο πολύ με αγαπούσε και χωρίς δισταγμό έμαθα να την αγαπώ κι εγώ. Έτσι αγάπησα και την κόρη της κι έτσι ερωτεύτηκα τον γιο της, αλλά μόνο ένα της παιδί βρισκόταν ακόμα στο πλευρό μου. Με αυτό το δαχτυλίδι, ένιωθα πως είχα κι εκείνη και τότε καταπραϋνόταν ο πόνος της συντετριμμένης μου καρδιάς.