Σε όλη την διαδρομή προσπαθούσα να θυμηθώ μια γιορτή που να έγινε στην Μόιρα και να τελείωσε δίχως απρόοπτα. Από τα γενέθλια του Ντιμίτρι μέχρι και τον χορό αποφοίτησης πάντα κάτι προέκυπτε, είτε μικρό είτε μεγάλο. Στο ιστορικό αυτών των γεγονότων υπήρχαν κρίσεις ζήλιας, ανεξήγητα μίση, φαντάσματα, σφετεριστές, ακόμα και θάνατοι. Ήταν άγραφος αλλά και απαράβατος νόμος να τελειώνουν οι φιέστες με κάτι δυσάρεστο. Ο αποψινός χορός έδειχνε να οδεύει σε ομαλή λήξη και το μόνο μας πρόβλημα ήταν η τεμπελιά του Τσέις. Ήταν όμως πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Μόλις ο Κάρτερ ήρθε και μου ανακοίνωσε πως ο Λουκ το έσκασε από την έπαυλη του Νόα, έφυγα σαν τον κλέφτη χωρίς να ενημερώσω τους υπόλοιπους. Σίγουρα θα τους ανησυχούσε η ξαφνική μου διαφυγή, αλλά δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Προτού φύγουμε από την Μόιρα φυγαδεύσαμε τον Νέιθαν στο παλάτι, ενώ ο Ντιμίτρι κι ο Σπένσερ ανέλαβαν υπηρεσία φρούρησης. Ευτυχώς μας υπάκουσαν χωρίς πολλές ερωτήσεις. Η εμπειρία του ενός και η στενή σχέση του άλλου με εμάς καταλάγιασαν την περιέργεια τους κι αφού μας κατέγραψαν στο τετράδιο φύγαμε για την έπαυλη.
Ο Κάρτερ ήταν συγκεντρωμένος στην οδήγηση του και φαινόταν αρκετά σκεπτικός. Είχα μπει πολλές φορές στον πειρασμό να σπάσω αυτή την ενοχλητική ησυχία, αλλά δεν ήξερα τι να του πω. Αφότου του ανακοίνωσα πως εγώ θα τελούσα τον γάμο του με την Κέιζα δεν είχαμε περάσει χρόνο μόνο οι δυο μας. Υποτίθεται πως θα προσπαθούσαμε να καταπολεμήσουμε αυτή την αμηχανία και θα αφήναμε πίσω το παρελθόν μας. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ξεπέρασα τους φραγμούς μου και πήρα τον λόγο.
«Θυμάσαι τον δρόμο;», είπα ό,τι πιο ηλίθιο μου ήρθε πρώτα στο μυαλό.
«Μου είναι λίγο δύσκολο να τον ξεχάσω», απάντησε χαμηλόφωνα. «Τον περπάτησα μόνος μου με σένα αναίσθητη στα χέρια μου.»
Ένιωσα μερικές τύψεις να καίνε τα σωθικά μου. Δεν ήθελα να του θυμίσω αυτές τις ώρες. Θα μπορούσα να έχω βρει κάτι πιο έξυπνο για να αρχίσω την συζήτηση.
«Συγγνώμη», μουρμούρισα. «Δεν ήθελα να το ξεθάψω.»
«Μην ζητάς συγγνώμη», με κοίταξε φευγαλέα κι έπειτα έστρεψε ξανά την προσοχή του στον δρόμο. «Πώς πέρασες απόψε;», με ρώτησε μετά από αρκετές στιγμές.
«Πολύ ωραία», μισοχαμογέλασα θυμούμενη πόσο είχα διασκεδάσει. «Η Μόνι κι ο Σκοτ εκλέχτηκαν βασιλιάδες του χορού.»
YOU ARE READING
ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΙΙΙ
ParanormalΟ Μάικλ είναι νεκρός. Η Ορόρα, ο Κάρτερ κι ολόκληρη η Μόιρα καλούνται να παρευρεθούν σε μία ακόμη κηδεία. Όμως ο θάνατος του Μάικλ δεν είναι η μοναδική νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει η Ορόρα. Τι είναι τελικά αυτό που την κάνει και ξυπνάει;...
