ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΙΙΙ

14. ΤΟ ΞΟΡΚΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ

Μέσα στην νύχτα, κάτω από το φως του φεγγαριού και των αστεριών, τρία νταμπίρ πέρασαν τα σύνορα της Μόιρα, και μονάχα ο θυρωρός - Νέιθαν τους είδε με σκοπό να τους καταγράψει. Κανείς άλλος δεν γνώριζε ότι είχαν φύγει, και γιατί το έσκασαν κρυφά από όλους κι όλα. Ο καθένας είχε αφήσει από ένα σημείωμα στο δωμάτιο του καθησυχάζοντας τους άλλους ότι ήταν καλά και θα επέστρεφε το συντομότερο δυνατόν. Στοιχεία για την κατεύθυνση τους δεν είχαν αφήσει. Τα κινητά τους ήταν κλειστά για να μην εντοπιστούν. Ήξεραν πως με την ανατολή του ήλιου οι φίλοι τους θα ανησυχούσαν και θα έψαχναν σε κάθε γωνία του Πόρτλαντ να τους βρουν. Ήλπιζαν πως μέχρι να ανακαλύψουν τον προορισμό τους θα είχαν ολοκληρώσει την αποστολή τους. Στο μεταξύ οι τρεις τους φρόντιζαν μέσα στο αυτοκίνητο τις τελευταίες λεπτομέρειες, καθώς μέσα σε δύο ώρες θα είχαν φτάσει στην Άννα Ριντ (Στράους). Οι τρεις αυτοί φυγάδες δεν ήταν άλλοι από την Μέλανη, τον Ενρίκε και φυσικά τον εαυτό μου.

«Έχετε σίγουρα απενεργοποιήσει τα κινητά σας;», ρώτησε η Μέλανη ρίχνοντας μια ματιά σε μένα δίπλα της και στον Ενρίκε μέσα από τον καθρέφτη.

«Σίγουρα», την διαβεβαιώσαμε.

Ο Ενρίκε συνέχισε να εξετάζει το ξόρκι θέλοντας να είναι πανέτοιμος για την στιγμή εκείνη και να μην γίνει το παραμικρό λάθος. Εγώ με την σειρά μου το είχα μάθει κι απέξω. Είχα όμως μια αγωνία γιατί ήταν το πρώτο μου ξόρκι και δεν είχα ιδέα τι ακριβώς έπρεπε να κάνω. Δεν ήταν το ίδιο με το να διώχνω την φωτιά από μέσα μου, αλλά λίγο παρόμοιο με την υποβολή. Στην υποβολή σπρώχνεις το θέλω σου στο μυαλό του άλλου διοχετεύοντας αρκετή ενέργεια σου. Κάπως έτσι συνέβαινε και στα ξόρκια. Το νταμπίρ επικεντρωνόταν στο αποτέλεσμα που ήθελε να του επιφέρουν τα λόγια και κατανάλωνε την απαραίτητε ενέργεια, η οποία μετατρεπόταν σε μαγικό ξόρκι. Η Μέλανη μου είχε εξηγήσει την διαδικασία φέρνοντας μερικά παραδείγματα, όπως την φορά που εκείνη με βοήθησε να γυρίσω πίσω στον χρόνο για να μάθω τι απέγινε ο Ραμόν. Πρότεινα να κάνω ένα μικρό ξόρκι για εξάσκηση, αλλά εκείνη δεν το επέτρεψε. Δεν έπρεπε να καταπονήσω τον εαυτό μου, γιατί με πολλά ξόρκια μπορεί και να κατέληγα στο νοσοκομείο. Η προειδοποίηση της αυτή ήταν αρκετή στο να με πείσει. Εξακολουθούσα όμως να αγωνιώ για το αν θα κατάφερνα να συνεισφέρω στο ξόρκι για την Άννα. Στο συγκεκριμένο δεν υπήρχε χώρος για λάθη. Μια στραβή κίνηση και θα μπορούσε να σκοτώσει τον οποιονδήποτε και από τους τέσσερις μας.