22. Ο ΙΚΕΤΗΣ

115 17 3
                                    

Το κάθε στοιχείο διέθετε δαιμόνια. Τα πλάσματα αυτά ήταν ενωμένα με νταμπίρ, που διάθεταν μαγεία, ενώ υπήρχαν κι άλλα που ζούσαν ελεύθερα στην φύση και εξυπηρετούσαν κατά καιρούς όσους τους το ζητούσαν. Ωστόσο, αν δεν ήταν δέσμια με το νταμπίρ που βοηθούσαν δεν έκαναν παραπάνω από μία χάρη. Τα δαιμόνια που ο Κάρτερ είχε συλλέξει να φυλάνε το νεκροταφείο, παρέμεναν εκεί χωρίς να ζητούν κάποιο αντάλλαγμα, ή να φεύγουν μετά από είκοσι τέσσερις ώρες παρακολούθηση. Έξι δαιμόνια του νερού ήταν διεσπαρμένα μέσα στο κοιμητήριο της Μόιρα προσφέροντας της υπηρεσίες τους σε ένα και μοναδικό νταμπίρ του νερού, τον Κάρτερ.

Ο Κάρτερ δεν είχε γεννηθεί με την μαγεία του οπότε και δεν είχε δημιουργηθεί για εκείνον ένα δαιμόνιο να τον συντροφεύει. Το ίδιο βέβαια ίσχυε και για μένα, παρ' όλο που είχα γεννηθεί με μαγεία. Όμως η δική μου ήταν βαθιά κρυμμένη και χρειαζόταν ερεθίσματα για να ενεργοποιηθεί. Ακριβώς γι' αυτό ένα δαιμόνιο πολλών αιώνων σε ηλικία έγινε το δικό μου. Στην περίπτωση του Κάρτερ δεν φάνηκε να έχει μόνο ένα, αλλά να τον υπακούν όσα καλέσει. Κι αυτό γιατί ήταν αρκετά δυνατός, όχι όπως εγώ, αλλά περισσότερο από τους άλλους. Μπορεί να μην είχε γεννηθεί με την μαγεία του ή να μην ήταν συσσωρευμένη όπως η δική μου, αλλά ήταν μεγάλη, καθώς ήταν δέσμια με τους χτύπους της καρδιάς του. Ο Κάρτερ ήταν ένα γερό νταμπίρ από την πρώτη κιόλας στιγμή. Έτσι κι η μαγεία του ήταν εξίσου δυνατή χάρις την υγεία του και το σθένος του. Γι' αυτό τον λόγο η μοίρα τον είχε διαλέξει να είναι μέρος της μεγάλης προφητείας. Γι' αυτό και τα δαιμόνια του νερού τον υπάκουαν πιστά, χωρίς αντιρρήσεις κι όρους. Ο μεγαλύτερος άρχοντας του νερού ήταν το φεγγάρι και εκπρόσωπος του πάνω στην Γη ήταν ο Κάρτερ.

Χάρις αυτή του την δυνατότητα οι φύλακες που είχε ορίσει να παραφυλάνε στο νεκροταφείο τον προειδοποίησαν για μια παρουσία. Δεν μπορούσε να ξέρει ποιος ήταν. Φανταζόμουν όμως ποια θα ήταν η πρώτη του σκέψη.

«Θα έρθω μαζί σου», του είπα μόλις μου ανακοίνωσε το μήνυμα των ακόλουθων του.

«Όχι», μου απάντησε. «Είναι ο Ντέμιεν.» Ακουγόταν υπερβολικά σίγουρος. «Ήρθε να τελειώσει ό,τι άρχισε στην έπαυλη του Νόα.»

«Δεν είναι αυτός», αντιτάθηκα εξίσου βέβαιη για τα λόγια μου.

«Πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη;»

«Γιατί», ξεφύσησα και κοίταξα τριγύρω μου εξεταστικά «στο σχολείο ήρθε και με βρήκε ο Ζάβιερ. Αν ήταν θα με είχε πάρει μαζί του.»

ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΙΙΙDove le storie prendono vita. Scoprilo ora