BTS / BADBOY

★_★

İYİ OKUMALAR !

→💜←

SunHee

Gecelerde ben gibi...Karanlığa mahkûm , çaresiz ! Her şey bitmişti işte...Biz diye bir şey yok artık ! Umarım benden sonraki hayatında mutlu olursun Jungkook...Busan sokakları daha bir sessiz hâl alırken , başımın dönmesinin daha da şiddetlendiğini anlayabiliyorum.Sokağa can veren ışıklar yanıp sönüyordu , sanki etrafımda var olan her şeyi çürütüyordum. Ben lanetlendim , kaderim tarafından... Niye üç günlük dünyada bir günlük mutluluğu zor görür ki evren...Aklıma okulda Jungkook'un düşürdüğü şiir geldi , istemsizce doldu gözlerim aşık olduğum mısraları fısıldarken...

Aşk mıdır aslında hissettiğin ?
Saf mıdır yüzü yalancı gerçeğin ?
Kalbinde yoksa görebildiğin ,
Gönül oyuncak değil ! Yanarsın...

İnandıklarının hepsi yalandan ibaret !
Gönül gözüyle görülür mü evrendeki adalet ?
Elbet birgün çıkar d-

Başımın dönmesi ile birlikte yanımdaki paslanmış demire tutundum , lanet olsun başım çatlayacak !? Gözlerimi kapatıp acının geçmesini diledim , ama geçmedi...Kendime gelip , yürümeye zorladım aciz bedenimi gözlerimin kararması ile yerle buluştu benliğim. Düşmenin verdiği acı ile ağzımdan bir inleme kaçtı boş sokağa...

-Yardım edin , lütfen yardım edin...

***

Jungkook

Duyduğum sözler sadece beynimde yankılanıp duruyordu , "o kanser , o kanser" ; Tüm gücümle bağırdım bana bakan kardeşlerime...

-Hayır ! Bu sadece bana oynanan iğrenç bir oyun , o hasta değil ! Olamaz o SunHee , o benim meleğim... O ölemez Taehyung anladın mı ? O ÖLEMEZ !?

Göz yaşlarım akarken , çeşmeden damlayan su , hıçkırıklarıma eşlik ediyordu...Hyunglar ve diğerleri beni sakinleştirmeye çalışırken hiçbir etki etmiyor aksine bana acı gerçeği fazlası ile sunuyordu.Hızla yerimden kalkıp kapıya yöneldim , arkamdan gelen sesleri umursamıyordum , sadece ağlayarak koşuyordum loş ışığın aydınlattığı tenha sokaklarda...

-SunHee neredesin meleğim , her şeyi biliyorum sen bu...sen bu hâldeyken seni bırakamam ! Bunu isteme benden... Yapamam ! Lütfen geri gel , sen-biz çok güçlüyüz SunHee , bunu da atlatacağız bunu biliyorum !?

Ayaklarım kiltlenmişti... Yerde gördüğüm minik beden ile kalakalmıştım... Hadi ama bu kadar erken terk edemezsin beni değil mi ? Koşarak yerde yatan bedeninin yanına gittim. Elimi direk narin boynuna götürdüm , ama nabzı niye bu kadar yavaş ki... Lütfen lütfen !? Yapma bunu bana.

-Hadi SunHee lütfen uyan...

-...
-Hadi diyorum kalk , evimize gideceğiz !

-...

-Kalk hadi , kalkacaksın ! Sen benim tanıdığım en inatçı ve cesur kızsın lütfen korkma meleğim dayan...

Yerdeki minik bedeni kollarından tutup sarstım ;

-Hadi kalk !? Niye *hıck* kalkmıyorsun ? *hıck* Zorundasın...*hıck*

Kucakladım onu , biliyordum kollarımın arasında her zaman daha huzurluydu , bunu biliyordum. Şuan çaresiz kucağımdaki bedenle hastaneye gidiyordum , belki de olacaklardan habersiz , ama biliyordum o yaşayacak ! Çünkü o beni asla bırakmaz...Kucağımdaki minik beden benden alınmış , beyaz renkli sedye ile yaşama tutundurulmaya çalışıyordu... Ameliyathane...Hastanelerden nefret ediyorum , sevdiklerini kaybetmekten nefret ediyorum ! Onu benden alma hayat... Telefonum çalıyordu , "Taehyung arıyor..." Yeşil butona basıp kulağıma götürdüm telefonu ;

-Hyung neredesiniz ? Onu buldun mu ? Hadi eve dönün , geç oldu , Noona'ma söyle gelince benden bir porsiyon azar işitecek !?

-Taehyung onu buldum ama...

-Ne aması Hyung ! Ne söyleyeceksen söyle.

-Taehyung *hıck* onu.*hıck" bulduğumda *hıck* nabzı durmak üzereydi !?

***

BTS

Taehyung

Duyduğum şey ile hareket edemez olmuştum... Telefonum elimden düşüp yeri boylarken , tepemde dikilen hyunglarım ne olduğunu soruyor , anlamaya çalışıyordu...

-Onu bulmuş...

Herkesten rahatlama gibi "oh" nidaları yükselirken , ağlamaklı sesimle böldüm ;

-Onu bulduğunda nabzı durmak üzereymiş...

Ağzımdan kaçan hıçkırıklarımı elimle engellemeye çalışırken bu bir işe yaramıyordu. Hep beraber arabaya bindik kimseden çıt çıkmıyorken arabanın içini ağlamalarım kaplıyordu... Yağmurlu hava sanki olaya şahit olmuşçasına yağmur damlalarını savuruyordu etrafa , belki de o da ağlıyordu SunHee için...Hızlı adımlar ile içeri girdik , görevli adama ameliyathanenin yerini sorunca yavaş bir biçimde tarif etmesi beni sinirlendirmişti , onu dinlemeyerek aramaya başladım , hyunglarım arkamdaydılar... Bulduk , önünde de bir adet kendini yerden yere vuran Jungkook... Onu anlayabiliyordum az da olsa , tıpkı yıllar önce HaNeul'u kaybettiğim gibi... Bu hiçbir şekilde tarif edilemez ve anlatılamaz bir duyguydu... Bilirim !

Duvara yaslanmış sekilde ağlayan Jungkook Hyungun yanına gittim , göz altları mosmor olmuştu... Onu yerden kaldırıp bahçeye çıkardım , sonra tok sesi yankılandı kulağımda ;

-Taehyung o ya ölürs-...

-O ölmeyecek Jungkook Hyung , o senin için yaşayacak...

Güven vermek istercesine sımsıkı sarıldım... O da doladı bitkin kollarını belime... Bir yandan o ağlıyor , bir yandan ben ; onu kaybetmek istemiyordum ! Tekrara içeri gittik ameliyathanenin içinden koşarak çıkan hemşirenin birini tuttu Jungkook...

-Ne oluyor , içeride ne oluyor !?

X : Beyin çok fazla yorulmuş neredeyse çalışmayacak durumda , lütfen beni turmayın ! AB- Kana ihtiyacım var...

-Benim kanım uyuyor !

Bunu umutla söylemişti Jungkook , ne kadar bir şey değişmeyeceğini fark etse de...Biliyordum o çoktan gitmişti...Hiç geri dönmeyecek şekilde !

***

Jungkook

Olmayan sabah yine doğmuştu güne... Taehyung ve ben haricinde herkes uyukluyordu... Tanrım delirmek üzüreyim tam 13 saattir yaşam savaşı veriyor , yalvarırım biraz daha dayan SunHee benim için , bizim için dayan...

Ameliyathanenin kapısı açılmış , orta yaşlardaki doktor çıkmıştı dışarı , hareketlenmeyi fark eden herkes doktorun yanına gitmiş , korku dolu bakışlar ile ağzından çıkacak şeyleri bekliyordu..." Lütfen , lütfen , lütfen beni bırakmamış ol..." Sonra doktorun sesi duyuldu uzun koridorda...

🖤🖤🖤🖤_🖤🖤🖤🖤_🖤🖤🖤🖤_🖤🖤🖤🖤_ :)

Evet değerli okuyucular bir hikâyeninde sonuna geldik , "Final 2" adlı bölümü da atıp bitereceğim kitabımızı...

Öldüreyim mi SunHee'yi ?
Alayın mı aklını ?
Ne yapcan ?
Vote mi vermeyecksin !?

Shjsjd , arkadaşlar niye bitirdin derseniz hastalığı zaten baya ilerlemişti bir de ölüm döşeğine gelmişken diriltmem saçma olurdu. Sizi Seviyorum...💜