Hiçlik

Hoş Gelmiș Sonbahar

Bugün gelecekten şimdiye kaçıyorum. Sonsuz bir kovalıyıșta gelecekle arama dikkat dağıtıcı şeyler alıyorum ardından yanlışlıkla geçmişin kollarına düşüyorum. Bir nostalji gezintisine çıkmayı beklerken anılarım bana karşı duruyor, saniyeler içinde ellerimden kayıp bir başkasının oluyorlar. İsmim artık kulak misafiri olduğum bir sohbetin konusu. Tanıdığım yüzler eriyor, içine dolduğum odalar çok boş görünüyor, evin tek sahibi kaloriferler ve içindeki ceninler gibi. İzole yaşamanın mümkünatını her geçen saniye kanıtlıyorum ve her geçen saniye kanıtların yanışına biraz daha yaklașıyorum. Kim olduğumu bilmiyorum, aynadaki yansıma ödünç alınmıș bir ceket gibi. Her an içinden çıkıp gitmek istiyorum, buraya ait değilim, birkaç saat sonra olacağım yere ait değilim. Çok fazla değişim var. Bedenimden ayrılıp bulutlara çıkmalıyım ki yaratıcının varlığını tekrar tadayım. Her şey son Perşembe'den kalma gibi, insanlar bunu ele verircesine saydam görünüyor. Ben bir yaratıcı istiyorum, kurtuluş istiyorum. İnsanlar arasında var olan bilinçdıșı sohbetin içine geri dönmek istiyorum, gerçeklik ve hayal, delilik ve mantık arasında yaşamak istiyorum ama hepsi değişiyor gibi. Çok fazla değişim var ve bu değişim kasırgasında parçalanmamak istiyorsam benliğimi akıp götürmeliyim, çimenleri tüm düşüncelerimden ayrılarak seyrebilmeliyim yoksa okyanusun diplerine düşmüş gibi ezilirim. Bu yüzden deri değiştiriyorum, boş bir kağıt parçası oluyorum. Herkesin çok gerçek olmasını ve kimsenin gerçek olmamasını yaşadım, şimdi bir hiçliği yaşıyorum. Zaman akıp giderken saatler sonra ait olmadığım yere ayak basacağımdan başka hiçbir şey bilmiyorum. Baskı için dökülebilir veya kendimi bir çağlayana bırakabilirim. Bunu ancak dostum ve düşmanım zaman gösterebilir.

Değişim istediğimde bir fırtınayı çağırmadım fakat bu acil durumda yakınımda olanlar fark etmeden onlardan kaçmalıyım. Her ne kadar şimdiye kadar kök saldığım herkesin yanından ayrılmaya çalışsam da aklımın en karanlık köşelerinde dolaşan bir dolancının izlerinden kurtulamıyorum. Başarıları ve başarısızlıkları, müzik ve edebiyatla bir bütün olma çabaları yüzünden yıllarca onu kafamda başka birine döndürdüm. Bir kazana attığım tüm sözlerinin arkasında aradığım derin anlamı bir deniz sandığım havuza atladığımda fark ettim. Şimdi tüm düşüncelerim arasına sızmış olan bu dolandırıcıyı aklımdan atmak bir parçamdan kurtulmaya çalışmak gibi. Başka bir hayal kırıklığı daha. Yine de günün sonunda her şey benim kafamdaydı.

Asla soramadığım bir soru kafamı kurcalıyor, sağır bir dolancıya sesleniyor ve bir kitap yazmak zor mu diyorum.

Konuşuyorum, sözlerim söyledikten sonra ölmüyor, sönüyor. Dünyayı dolaşıyorlar, sevdiklerime ulașıyorlar ve düşünduklerimi iletiyorlar. Belki de onları rahatlatıyorlar fakat kimse fark etmiyor. Herkes bu sönük enerjiye tepkisiz davranıyor ve asla fark etmiyor. Bana fark etmez, pencere kenarından sana, sana ve sana sözlerimi ve aklımı yolluyorum. Ulaşsa da fark edemezsiniz.

Bir tehlike zamanda süzülüyor, sadece ne zaman ortaya çıkacağını merak ediyorum. Sonsuza dek izolasyon ya da soy ağacını budamam tek seçeneklerim olabilir. Bu toprakların, yerin kuşak bağladığını göreceğimi sanmıyorum. Varlığına hem bağlı olduğum hem de inanmadığım aşk, varlığa hem bağlı olduğum hem de inanmadığım yaratıcı tarafından radikalleșmeye devam edecek. Bir rakı bardağı acı içinde olduğumu görürcesine dile gelip kükreyecek. Kendimi geleceğe karşı koruyorum, bu olduğunda kalbim parçalanmayacak çünkü bunu kafamda yüzlerce kere yaşayacağım. Tanık olduğum en büyük devrim sahte bir telefon, süt bardakları ve siyah bir kapıyla ilgili olacak. Çünkü ne olursa olsun içimdeki korkak kendini giysilerin içinde tutacak.

Bir kaç saat, saniye, ay sonra ne olacak bilmiyorum. Bir dolandırıcı yok olup gidecek, ben kırılacağım, bir sır yüzeye çıkacak... Her şey olabilir. Şimdi sadece yazın tepkisizliğinden kaçışımı kutlamak ve hem ona hem de geleceğe yakalanmamak kalıyor.