The secret that will save everyone

Hoofstuk 3: eindelijk beginnen

Ik zag hoe er langzaam licht door de ramen scheen. Voor de laatste keer draaide ik me nog een keer om.
Na een kwartiertje te hebben gelegen, stond ik toch maar op.
Ik trok mijn witte, lange japon uit en kleedde me om.
Het eerste vak dat ik had was waarzeggerij. Eerlijk gezegd had ik er niet heel veel zin in.
Ik liep door de gangen en kwam uiteindelijk uit bij het lokaal waar ik les had. Het lokaal stond vol met ronde tafels met daarop een glazen bol. Ik liep naar een van de ronde tafels en ging alleen aan een tafel zitten.
Toen iedereen er was, begon professor Zwamdrift met de les. We zouden proberen om in de bol te kijken.
Ik had al wat geoefend toen ik nog bij de andere helers was, maar het ging nu nog steeds niet helemaal goed. Het enige wat ik zag was een wazig beeld van mijn eigen weerspiegeling.

Toen de les eindelijk voorbij was, stond ik op en liep naar de deur toe. Vlakbij de deur stond Draco.
Ik liep naar hem toe en vroeg: "Heb jij nu ook verweer tegen de zwarte kunsten?"
Hij keek me heel lomp aan en zei heel geërgerd: "Ja."
Bij het geven van het antwoord liep hij weg. Ik begreep er niks van, wat had ik misdaan.
Ik bleef een paar seconden staan. Ik zou hem vragen wat er was.
Ik rende hem achterna en zag hem voor mij lopen met zijn vrienden.
Ik liep heel snel naar hem toe en riep: "Draco? Wacht."
Hij keek achter zich en liep weer verder.
Ik zei: "Draco. Wat is er?".
Hij liep nog steeds verder en keek nog een keer achterom.
Het leek bijna alsof hij wel met me wilde praten, maar om een of andere reden mocht het niet.
Ik liep nog steeds achter hem en zijn vrienden aan, totdat een van zijn vrienden opeens riep: "Hij moet je niet. We weten wat voor gruwelijk monster je bent."
Toen hij dat zei, kon ik niet meer lopen. Ik stond stil en keek hoe Draco wegliep.
Ik moest naar de les toe en gelukkig wist ik ook nog een andere weg. Ik liep een paar gangen door. Een paar trappen af en een paar trappen af, totdat ik bij het lokaal was.
Ik liep het lokaal in, waar professor Sneep begonnen was met de les. Hij zag me naar binnen lopen en keek me aan en zei: "Je was te laat. Dat had ik niet van u verwacht. Ga zitten. Ik wil na de les een reden hebben."
Ik ging op een stoel zitten en professor Sneep praatte verder. We hadden het blijkbaar over verschijnselen. Verschijnselen kon ik al meer dan een jaar, dus ik had eigenlijk geen zin om te luisteren, maar omdat het de eerste les was, lette ik toch maar op.
Professor Sneep vertelde allemaal verschillende dingen over verschijnselen, van gevaren tot voordelen. Uiteindelijk gaf hij een paar opdrachten op voor de volgende les en was de les voorbij.
Iedereen stond op en verdween een voor een uit het lokaal, behalve ik. Ik zat nog steeds op een stoel, wachtend op wat professor Sneep te zeggen had. Uiteindelijk waren ik en professor Sneep nog in het lokaal.
Professor Sneep liep naar de deur toe en deed de deur rustig dicht. Hij liep naar mijn tafel toe en ging voor mij staan, met zijn armen leunend op de tafel. Hij keek me aan en zuchtte. Uiteindelijk zei hij: "Anne. Ik had van je verwacht, dat je wel op tijd zou zijn in mijn les, maar blijkbaar was je te laat. Je weet dat ik dit moet melden. Tenzij... Je een goed reden hebt."
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Professor Sneep keek me heel indringend aan. Was hij nou boos of teleurgesteld? Wat moest ik zeggen? Ik wou absoluut niet vertellen over Draco en zijn vrienden. Dus ik zei: "Ik was de weg even kwijt. Dus ik moest een stukje om lopen en dat kostte wel wat tijd."
Net toen ik mijn antwoord had gegeven, liep hij even weg, draaide zich om en leunde weer met zijn beide armen over de tafel en zei: "Anne. Ik wil je wel geloven, maar iets zit me dwars. U weet dat de waarheid vertellen belangrijk is en ik weet dat u de waarheid niet tegen mij verteld,omdat ik de waarheid denk te weten. Dus kunt u die mij vertellen?"
Het voelde alsof ik versteende. Wist hij nu echt waarom ik later was gekomen en een omweg had genomen, of probeerde hij mij nu in de val te lokken. Dus ik zei maar: "Sorry, professor ik weet niet wat u bedoeld, ik heb u de waarheid net verteld."
Volgens mij had hij nog steeds geen vertrouwen in mijn antwoord, maar ik wist wel zeker dat hij niet boos op me was. Hij had een geïrriteerde indruk en zei: "Ga maar. Maar als je nog een keer te laat bent, wil ik een betere reden."
Ik was verbaasd. Een moment geleden wou hij nog weten wat de echte reden was en nu laat hij me gewoon gaan.
Ik pakte zo snel als ik kon mijn spullen en liep naar de deur toe. Ik keek nog een keer achter om en professor Sneep zei: "Tot de volgende les."
Ik liep de deur uit en ging naar de volgende les. Toverdranken.

Ik kwam binnen en professor Slakhoorn zei heel enthousiast: "Welkom, en wie ben jij?"
"Ik ben Anne."
Slakhoorn dacht even na en zei uiteindelijk: "Was jij niet dat meisje die in het ziekenhuis werkte?"
Na die vraag vroeg ik me af of iedere leraar hier op school van mij afwist.
"Ja, professor. Hoezo?"
"Ik had gehoord dat ze in dat ziekenhuis werken met verschillende brouwsels en drankjes waarvan mensen sneller beter worden. Is dat echt waar?"
Oké, waar heeft hij die informatie vandaan. Misschien uit een artikel over het ziekenhuis of heeft hij iemand gesproken die in het ziekenhuis werkt of kent hij iemand die een patiënt bij ons is geweest? Dus ik antwoordde met ja.
Hij zei: "Nou ik weet dat we dit jaar veel van je kunnen verwachten."
Ik legde mijn spullen naast mijn tafel en ging zitten.
Ik keek even om me heen en zag Draco aan een tafel. De tafel stond helemaal achterin het lokaal.
Hij keek een beetje treurend.
Net toen ik me weer om wou draaien kruisten onze blikken. Ik keek snel weer een andere kant op en pakte mijn boeken. Professor Slakhoorn vertelde dat we deze les een brouwsel zouden maken: maanikahelerga.
Ik vroeg me af of hij dit had gekozen, omdat hij wist dat ik in het ziekenhuis had gewerkt.
Ik weet natuurlijk wel wat maanikahelerga is. Het word eigenlijk bijna altijd wel gebruikt in het ziekenhuis. Het is een soort zalf dat je op een wond kan smeren. De wond heelt dan 2 keer zo snel en heeft ook nog minder kans op infectie. Je moet de zalf alleen niet opeten of in je ogen smeren, want dan zou het kunnen gebeuren dat je geen slokdarm meer hebt of dat je blind word. Maanikahelerga is namelijk een zalf wat een soort van tweede huid maakt. Dus je moet er uiterst voorzichtig mee zijn, dat weet ik maar al te goed.
Mijn vermoeden werd bevestigt toen professor Slakhoorn mij vroeg wat de zalf doet en wat de voordelen en nadelen zijn. Ik legde alles uit en professor Slakhoorn was zo enthousiast over mijn uitleg dat hij een klein applausje gaf.

De les van professor Slakhoorn was het licht puntje van mijn dag geworden. Ik had het gevoel dat ik had bewezen dat ik echt wat kennis had. Vooral toen ik uiteindelijk de zalf mocht maken en voor mocht doen hoe je de zalf moest maken, nadat professor Slakhoorn had gevraagd of ik dit al eerder had gemaakt. Natuurlijk heb ik maanikahelerga al eerder gemaakt. Er word zoveel van gebruikt in het ziekenhuis dat iedereen zijn eigen voorraad bij moest houden.

Toen ik eindelijk vrij was liep ik door een gangetje met een trap. Ik was op weg naar buiten.
Opeens sloten een paar mensen mij in. Ik kon geen kant meer op.

-------------------------------------------------------------------------------------------
Ik ben zelf echt een Harry Potter fan. Dus voor alle andere Harry Potter fans onder ons, wat is jullie favoriete persoon in de Harry Potter series? Zet in de comments en laat weten wat je tot nu toe van mijn boek vind.

Pinkxxxunicorn22.

Ps: ik probeer elke week 2 hoofdstukken te publiceren.