The secret that will save everyone

Hoofdstuk 5: het gesprek

Na 2 dagen in bed gelegen te hebben, kon ik eindelijk weer naar buiten.
Met wat hulp van een zuster probeerde ik uit mijn bed te komen. Toen ik op de stenen vloer stond, zette ik een paar stappen door de ziekenhuis zaal en liep weer richting mijn bed.
Nadat ik een paar rondjes in de ziekenzaal had gelopen, mocht ik eindelijk uit mijn pyjama.
Ik keek uit het glas en lood raam naar buiten. Het raam was lichtelijk beslagen door de mistige, vochtige buitenlucht. Buiten lag er dauw op het gras en een paar zonnestralen schenen door de bomen op het gras, waardoor het gras lichtelijk glinsterde.
Ik schrok uit mijn gedachten en keek naar links. De twee grote deuren stonden open. Toen ik opstond waren de deuren al open, maar nu stond daar professor Sneep die met zijn rechter schouder tegen de linker deurpost leunde. Hij keek naar me alsof hij mij opeens zag staan en keek nu naar me zonder enige emotie.
Ik stond nog steeds in mijn witte nachtjapon met mijn losse blonde haren midden in de ziekenhuiszaal en vroeg me af hoelang hij daar al stond. We keken elkaar beide aan en ik zei heel gewoontjes: "Hey."
"Hey. Ik hoorde dat je vandaag weer naar buiten mocht, dus als je er klaar voor bent zou ik buiten even met je willen praten."
Ik keek hem verontwaardigd aan en wou zeggen dat ik niet wist of ik dat mocht, maar toen ik mijn mond opendeed, onderbrak hij mij en zei: "Ik heb al met de zusters overlegd. Ze weet dat je graag naar buiten wil en omdat ik nog een woordje met je moet spreken... komt het goed uit."
Ik was enigszins verbaasd. Waar zou hij het met me over willen hebben? Ik dacht het ongeval, maar ik wist het niet zeker.
Hij keek me verontwaardigend aan, alsof hij mijn gedachtes probeerde te lezen. Maar ik wist niet wat ik moest zeggen. Dus ik zei: "O. Eh... oke." Er was een moment stilte, totdat ik vroeg: "Nu?"
Zijn gezicht was nog steeds emotieloos en zijn stem klonk oppervlakkig.
"Als jij dat wil. Maar als jij je even omkleed dan wacht ik wel even."
Ik had eigenlijk geen zin in een gesprek met professor Sneep, omdat die tot nu toe allemaal vervelend waarden geweest, maar ik wist dat ik hier niet om heen zou komen dus ik ging akkoord.
Ik liep naar mijn bed trok het gordijntje om mijn bed en pakte kleren uit het tasje dat op mijn nachtkastje lag.
Ik trok schoon ondergoed aan en borstelde mijn haren.
Als we buiten zouden lopen zouden sommige mensen me misschien wel herkennen en dat wou ik echt niet. Ik pakte mijn toverstaf en toverde mijn haar in een mooie vlechten krans en deed mijn school uniform aan en trok de gordijntjes weer weg.
Professor Sneep stond nog steeds in de deur opening.
Toen hij mij zag liep hij naar me toe en zei: "Ik hoop dat je deze keer eerlijk tegen me bent"

————————————-
Ik probeer elke 2 weken een nieuw hoofdstuk te publiceren, maar daar heb ik wel jullie hulp bij nodig. Geef alsjeblieft je mening van het verhaal zodat ik het nog beter kan maken. ; )

Pinkxxxunicorn22