The secret that will save everyone

Hoofdstuk 16: Opgesloten

Veel ouders gebruiken het woord "consequenties" . Je kan ermee drijgen, maar het kan ook een gevolg zijn. In mijn geval was het duidelijk waarom ik de consequentie kreeg, maar de consequentie zelf begreep ik niet.

Het moest professor Sneep zijn. Ik zag een zwarte lok haar in mijn ooghoek, en ook zijn stem maakte hem professor Sneep. Ik had die handen eerder gezien. Toen deden ze geen pijn. Het kon niet anders. Het was hem. Maar waarom? Had ik hem vernederd? Wat had ik hem misdaan? Ook vroeg ik me af hoe hij mij had gevonden en wat hij met mij ging doen, nu hij me had. Misschien kon ik nog ontsnappen, maar ik wist dat ik geen kans had.
Ik had mijn toverstok nog in mijn hand. Ik kon nu nog terug vechten, maar met die toverstok in mijn nek kon ik weinig. De mensen van het ministerie kon ik door het bos horen lopen. Ze gingen richting ons. Speelde professor Sneep onder een hoedje met het ministerie of wou hij met mij vluchten? Ik moest weten wat hij wou en waarom. Ik moest iets zeggen. Ik besloot het maar te wagen, dus ik zei met een kalme stem: "Wat gaat u met me doen?"
Ik voelde hoe zijn gezicht richting mijn oor ging en zei: "Ze komen zo. Dat weet je. Je kan nu niet meer rennen. Ik had je nog gewaarschuwd. Ik wil dit ook niet, maar... het moet. Ze willen je alleen onderzoeken."
Er kwam een brok in mijn keel. Onderzoeken kon op zo veel verschillende manieren. Een kleine traan rolde over mijn wang. Ik moest denken aan het verhaal van mijn overgrootmoeder. Ik zei: "Onderzoeken... Wat willen ze van me? Ik...ik...het spijt me. Ik kon niet langer volhouden. Ik hoop dat ik uw vertrouwen niet heb beschadigd, maar ik kon niet meer. Ik geef me over. Ik kan niet meer vluchten. Niet zolang ik geen achttien ben. Alstublieft laat me los. Dit zijn waarschijnlijk mijn laatste minuten. Mijn laatste minuten dat ik nog vrij ben.... alstublieft."
De druk van de toverstok in mijn nek werd minder. Hij liet me rustig los. Ik wou naar voren stappen toen hij mijn hand waar ik mijn toverstok nog in had, stevig vast pakte. Ik draaide me om en keek hem aan. Hij was lichtelijk emotioneel, wat ik niet van hem gewenst was. Hij pakte de toverstok uit mijn hand en stopte hem rustig in het tasje die ik om mijn middel had en liet me los. "Ik hoop dat we elkaar niet meer zien," zei hij.
"Dit hoor ik niet te zeggen, maar.... vlucht alsjeblieft. Vlucht als je achttien bent. Verschuil je. Je weet welke roddels er rond gaan. Hij kan je gebruiken. Dan is alles verloren," vertelde hij verder.
Ik wist precies welke roddels hij bedoelde. Voldemort. Harry, Hermelien en Ron hadden het er al een hele tijd over. Hij was hier. Hij was opgestaan. Ik wist dat ik een gevaar kon zijn, maar zolang niemand mij gevangen nam was er niks aan de hand. Maar dat was het nu wel. Ik was nu een gevaar. Een gevaar voor mezelf en voor iedereen. Ik keek naar professor Sneep. Ik geloofde hem. Maar ik wist niet of ik het hem kon beloven. Hij had er niet naar gevraagd.
Hij keek me aan en knikte naar de grond en zei dat ik op mijn knieën moest gaan zitten. Ik ging me overgeven. Ik had geen andere keuze. Ik ging op de grond zitten en voelde de kou van de grond in mijn benen.
Ze kwamen eraan. Ik zag hoe ze allemaal hun toverstok richtten op mij. Ook professor Sneep richtte zijn toverstok op mij.
Ik werd in de boeien gelegd en naar Zweinstein gebracht, waar ik in een koets werd gezet. Wat me te wachtten stond was erger dan ik het me voor had gesteld.