The secret that will save everyone

Hoofdstuk 6: kiezen voor de waarheid

De waarheid is niet altijd de waarheid. Eigenlijk kan je het dan een leugen noemen. Maar als je een leugen zo geloofwaardig maakt dat het de waarheid lijkt dan kan de ander dat de waarheid noemen. Wat de waarheid eigenlijk is weet niemand. Zelfs diegene die denkt de waarheid te vertellen weet niet zeker of het de waarheid is.
In mijn geval kies ik wat voor mij de waarheid is. Je moet zelf geloven of het waar is.

Er waaide een kalme wind door de bomen. Ik liep met professor Sneep rustig langs het meertje dat grenst met het bos.
We liepen al 5 minuten, zonder maar iets gezegd te hebben. Het gesprek moest nog beginnen.
Ik was aan het denken waarom ik zo moeilijk deed. Je weet heus wel wie het waren. Alleen wist ik niet of Draco hier zelf opdracht voor had gegeven of dat het door iemand werd gegeven die meer weet over mij dan Draco zelf weet. Ik snap dat mensen bang voor mij kunnen zijn, maar als je me eenmaal goed kent weet je dat het eigenlijk niks voorstelt en dat ik alleen maar goed wil doen.
Opeens werden mijn gedachtes onderbroken door professor Sneep: "Het is tijd dat je me vertelt wat je denkt. Vertel me de waarheid."
Ik wist zelf niet eens wat de waarheid was. Toch moest ik maar iets zeggen. Ik zou deels de waarheid vertellen.
"Het waren een paar mensen van Zwadderich. Ik weet niet hoe ze heten. Ze zeiden dat ik niet in de buurt mocht komen van.. van..."
"Van wie?" onderbrak hij mij.
Ik wou hem er niet mee betrekken. Dan zouden zijn vrienden me weer misschien lastig komen vallen.
"Van een van hun vrienden."Zei ik.
Hij stopte met lopen en legde een hand op mijn schouder en keek me aan met zijn donker bruine ogen en zei: "Anne, je probeert iemand te beschermen. Waarom? Ben je bang dat ze nog een keer terug komen als je me de naam verteld?... Anne, ik weet allang wie het is. Misschien moet je het maar zeggen voor je eigen bestwil. Ik wil dat je het zegt."
Hoe kon hij weten wie het was. Waarom doet hij altijd alsof hij alles weet.
Ik voelde zijn hand in mijn schouder knijpen. Zeg het maar gewoon.
"Draco."
Hij liet zijn hand van mijn schouder vallen en keek me met aan met een blik van medelijden.
"Ik wist dat je de waarheid kan zeggen. Maak je geen zorgen. We hebben al overleg gehad. Ik had al vanaf het begin door dat het om hem ging. Mijn gedachtes werden bevestigd toen ik met Draco ging praten. Het was niet zijn schuld. Dus probeer hem niet te beschermen. Nu we dit onderwerp hebben gehad zou ik het over wat anders willen hebben. Hoe kan het dat hun hebben gezien dat jij met je handen water aan het beheersen was?"
Ik schrok. Ik bleef met geleidelijke passen doorlopen en keek naar de grond.
Hij bleef staan en pakte mijn arm vast zodat ik moest stoppen met lopen. Ik probeerde me weg te trekken, maar dat leidde er alleen maar naar toe dat hij mij nog steviger vast pakte en mij in een ruk naar hem toe trok.
Ik keek naar de grond. Hij pakte met mijn andere hand mijn kin vast en tilde mijn hoofd rustig naar zijn kant. Ik werd gedwongen om hem aan te kijken.
De tranen die ik in mij hield begonnen over mijn wang te lopen.
"Dacht je nou werkelijk dat wij daar niks van wisten. Ik en professor Perkamentus zouden graag willen dat je iets voorzichtiger bent. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat meer mensen het weten."
Hij liet me los. Mijn tranen waren opgedroogd.
"Ik dacht dat niemand er van af wist. Behalve mijn stiefmoeder en de zusters."
Hij rolde zijn ogen.
"Dacht je nou werkelijk dat we het niet wisten. Je bent een gevaar zonder een goeie opleiding. Als je moeder er nog was geweest, dan was de wereld nog een stuk veiliger geweest. Dan was je weet wie nu niet terug gekeerd."
"Kende u mijn moeder?"
"Ze heeft hier op school gezeten. Maar ze werd volgens het ministerie te gevaarlijk. Ze zagen niet in dat ze juist goed was. Ze stonden aan de verkeerde kant."