The secret that will save everyone

Hoofdstuk 21: Vuur

'Het is nu de tijd om te laten zien wat je kan,' zei de dokter ironisch.
'Wat?,' schreeuwde ik. 'Laat me eruit.'
Zijn gezicht gaf geen kik. 'Succes,' zei hij monotoon.
Ik draaide me om. Het werdt warm. Ik zag hoe het vuur steeds dichterbij kwam. Wat moest ik doen?
Ik werd ingesloten door het vuur, mijn rug tegen de warme deur van de ruimte. Het voelde steeds warmer aan naarmate het vuur dichterbij kwam. Ik bonkde nog een keer op de deur: 'Laat me eruit,' schreeuwde ik. Ik zag ze staan. Zonder emotie, alleen observerend, terwijl ik bijna door de vlammen omringd zou worden.
'Laat me eruit,' schreeuwde ik nogmaals, terwijl ik op de hete deur bonste. Ik voelde het zweet op mijn hele lichaam lopen en de hete lucht in mijn longen branden.
Het beeld wat ik eerst zag werd wazig. Mijn zicht begon te draaien. Ik zakte naar de grond. Mijn armen kruisend over mijn gezicht. Ik hield mijn handen richting het vuur. Ik voelde het bijna branden aan de voorkant van mijn hele lichaam. Ik gaf het op. Ik deed mijn ogen dicht en accepteerde de hitte. Mijn handpalmen begonnen te branden. Ik dacht dat het vuur bij mij was gekomen, maar toen ik boven mijn armen uitkeek verplaatste het vuur zich naar achteren.
Ik had dat gedaan wat hij wou. Ik kon vuur behendigen. Ik kon het wilde, woeste vuur verplaatsen, van links naar rechts, van voor naar achteren. Alle kanten op. Maar hoe vrij ik het vuur kon verplaatsen. Dat was ik niet.
De dokter zou mij in deze onweetende tijd, maken en breken. Totdat ik van hem was. Ik wist het zeker. Ik moest een plan bedenken om vrij te komen.