The secret that will save everyone

Hoofdstuk 13: vermoedens

Het lukte me om Draco te kalmeren. Ik had zijn hand steviger vast gepakt en had gezegd dat hij naar mij moest kijken. Hij moest van mij een verhaal vertellen. Hij dacht dat hij het niet kon, maar uiteindelijk lukte het. Door het verhaal was hij rustiger geworden.
Hij was nog bezig met het vertellen van het verhaal toen madam Plijster kwam. Ze rolde een dienblad door de zaal. Ik hoorde hoe de wielletjes over het steen rollen. Op het dienblad lagen verschillende werktuigen, onder andere een paar spuiten in verschillende maten.
Toen ze binnenkwam en de kar neer had gezet, pakte ze een van de kleinere spuiten en een klein flesje met morphine. Ze deed de naald door het dopje en vulde de spuit met de doorzichtige vloeistof.
Draco leek niet tevreden met de gedachte dat er een naald in hem werd gestopt. Ook al zou hij daarna minder pijn hebben.
Ik hield hem vast en madam Plijster deed een band om zijn rechter arm en trok zijn arm recht. Ze koos een goede ader en prikte de naald door de huid. Draco had pijn maar nadat de morphine was ingespoten begon hij langzaam te ontspannen.
Het was tijd om te gaan. Over een paar minuten had ik weer les. Ik pakte Draco's hand en zei zachtjes dat ik moest gaan. Hij knikte. Ik had amper een paar stappen gezet toen ik Draco zachtjes hoorde: "Anna."
Ik draaide me om en keek hem aan. "Dankje." Zei hij.
Dat Draco mij had bedankt betekende veel voor me. Dat doet het nog steeds.

Het was tijd voor verweer tegen de zwarte kunsten. Ik zou Sneep weer zien.
De les was saai en lang. Professor Sneep had geen goed humeur. Hij was de hele les snel geïrriteerd en fel tegen iedereen die durfde te praten.
Ik zat die les naast Hermelien. Ze keek de hele les naar Harry, die helemaal voorin zat. Ze moest gehoord hebben van het ongeluk van gisteravond. Ik kon haar alleen niks vragen. Als de stilte ook maar werd onderbroken zouden er mensen gestraft worden.

Toen eindelijk de les afgelopen was, konden we allemaal gaan behalve ik.
Ik wou net het lokaal uitlopen toen professor Sneep nar mij toe kwam en me tegenhield. Hij wou mij spreken. Waarover kon ik wel raden.
Ik werd naar een klein kantoortje geleid. Hij keek mij aan en wees naar een bank. De bank was van donker bruin leer en lichtelijk beschadigd.
Hij ging tegenover mij zitten in een grote stoel, die van het zelfde leer was als de bank. Hij zat met zijn benen wijd en met zijn ellebogen leunend op zijn benen. Zijn hoofd leunde op zijn in elkaar gevouwde handen. Zijn ogen keken me met een doordringende blik aan. Er was een korte stilte totdat hij zei: "Anne, weet je waarom ik met je wou praten?"
Ik wou net mijn vermoedens uitspreken toen hij me onderbrak.
"Waarom denk ik altijd dat je in de problemen zit?"
Hij stopte even en ging verder.
"Ik zou graag willen dat je eerlijk verteld, wat er is gebeurd. Ik weet wanneer iemand liegt. En jij, mevrouw Boomgaard vertrouw ik. Als ik ook maar denk dat je liegt, heeft dat grootte gevolgen."
Ik vertelde waarom ik daar was en waarom Harry, Draco waarschijnlijk had aangevallen. Ik wist niet of hij mij geloofde.